Rete fanatiek

Laura en ik spelen een potje 60 seconds, waarbij het doel van het spel is om zo veel mogelijk vragen goed te beantwoorden binnen één minuut. Heb je een vraag goed, dan mag je een stapje naar voren op het bord. Heb je een vraag fout, dan moet je naar achteren. Heb je werkelijk geen idee, dan mag je blijven staan.

Bij het beantwoorden van de vragen ben je lichtelijk afhankelijk van de voorlezer. Geregeld schreeuwen we dan ook over en weer: “praat eens duidelijker! Ar-ti-cu-le-ren! Niet zo snel! Sneller!”

Ik ga goed, ik sta 8 vakjes voor op Laura en ik ben weer aan de beurt. “Hoeveel is twee maal twee maal vier?” vraagt Laura. “Zestien!” Ik ga een vakje naar voren. “Hoofdstad van Groningen?” Weer mag ik een vakje naar voren. “Wat is het beroep van Toetanchamon?” In de flow die ik nu te pakken heb, wil ik mijn antwoorden zo snel mogelijk roepen, zodat ik zo veel mogelijk vakjes naar voren mag. “MUMMIE!” Krijs ik dan ook om snel weer door te kunnen naar de volgende vraag. Helaas was Laura na mijn toch niet zo correcte antwoord niet in staat om meer vragen voor te lezen ;-).

Koningsnacht

In de stad is het feest, het is koningsnacht! Waar op de meeste plekken vooral spulletjes en troepjes met Koningsdag worden verkocht, gebeurt dat hier juist de avond ervoor. Samen met Laura en mijn vriend loop ik door de winkelstraat. Na het zien van al die leuke spullen bij de kraampjes besluiten we om geld te gaat pinnen. Terwijl we bij de pinautomaat staan, kletsen we ondertussen over de “schatten” waar we naar op zoek gaan.

In mijn telefoonhoesje bewaar ik zowel mijn pasjes als mijn cash. Nadat ik mijn pincode heb ingetoetst en heb aangeklikt hoeveel geld ik wil opnemen, maak ik mijn hoesje alvast open om het geld er zo in te kunnen stoppen. In één oogopslag zie ik dat er iets niet klopt. Ik krijg bijna een hartverzakking. “Huh! Waar is mijn pinpas?” Net wanneer ik die laatste vraag heb uitgesproken, begint het apparaat super droog te loeien dat ik m’n pas er weer uit kan halen. “Oh ja duh, daar was hij.” Het mag duidelijk zijn dat ik tegenwoordig niet zo vaak meer pin, haha. 

Ik heb mijn naam pas 5000 keer in moeten vullen

(2015) Wanneer mijn vriend de brievenbus opent en de post pakt, hoor ik hem heel hard lachen. “Moet je kijken! Deze brief is geadresseerd aan Tholmas. Zo heet ik toch niet!” Ik kijk naar de brief en begin ook te lachen: ondanks dat het maar één letter scheelt, ziet het er ontzettend suf uit. Mijn vriend ratelt nog wat door. “Hoe moeilijk kan het zijn om een naam goed te schrijven? Wie heet er nou Thólmas?”

Boven maken we de brief open en zien we dat er een pasje in zit. Ik begin weer keihard te lachen: ook hier staat Tholmas op. “Volgend jaar krijg je weer een nieuwe.” …. “Misschien moet ik mijn naam bij de gemeente maar even aanpassen, dan kan ik dit pasje legaal gebruiken.” Toch ben ik wel nieuwsgierig hoe het nou komt dat zijn naam verkeerd geschreven staat. “Log eens in op je account.” Mijn vriend pakt zijn laptop erbij, typt zijn e-mail adres in en logt in op de website. “Welkom, Tholmas.” Mijn vriend staart naar het scherm en klikt op ‘jouw inloggegevens.’

Ik begin wederom weer keihard te lachen en herhaal de uitspraak van mijn vriend: “hoe moeilijk kan het zijn om een naam goed te schrijven?!” Kennelijk had vriendlief er zelf toch wat moeite mee, haha. Hóe dan.

Klein beetje gênant

Meestal maak ik direct na het ontvangen van mijn salaris een groot deel over naar mijn spaarrekening. Soms ben ik daar wat fanatiek in, waardoor ik regelmatig tegen het einde van de maand nog een klein beetje terug moet storten. Het is dan natuurlijk wel de kunst om af en toe je rekening te bekijken om te zien hoeveel geld je daadwerkelijk nog op de lopende rekening hebt staan.

“Dat wordt dan €3,50 alstublieft.” Ik pak mijn pinpas erbij en houd hem tegen het automaat. Transactie geweigerd. “Goh, wat raar. Misschien heb ik te vaak contactloos betaald?” Ik probeer het nog een keer. En natuurlijk krijg ik hetzelfde bericht. Op dit soort momenten ben ik heel blij met de technologie van tegenwoordig, want ik kan direct mijn rekening bekijken. Bedrag op de lopende rekening: €1,82. Wauw, indrukwekkend gewoon. Op zich had er vanmorgen misschien een lampje moeten gaan branden toen mijn transactie bij de tankautomaat ineens werd afgebroken terwijl er nog een paar liter bij paste. Op dat moment was ik echter te druk bezig met het ervoor zorgen dat mijn tanklampje uit zou gaan ;-).

Met een lichtelijk rood aangelopen hoofd heb ik mijn rekening aangevuld zodat ik toch die hele €3,50 kon betalen. Oepsie.

Zelfscannerpoortje

Het is 21.00 en we hebben zin in een wijntje. We besluiten om nog even naar de Appie te fietsen om een flesje te halen. “Zelfscanner doen?” stelt mijn vriend voor. Prima! We mikken de wijn, een pak koffie en wat rijstwafels in ons mandje en lopen naar de zelfscankassa. Na het betalen van de zelfscanboodschappen krijg je altijd een bonnetje met een barcode, die je vervolgens moet gebruiken om door het poortje te kunnen lopen. “En nu wél wachten tot ik er ben hè?” roep ik grappend naar mijn vriend, die de vorige keer al door het poortje was gegaan terwijl ik nog halverwege de winkel was. Hij steekt zijn tong uit en geeft het bonnetje demonstratief aan mij. “Doe jij maar dan!” Ik loop naar het poortje, wacht netjes tot mijn vriend achter me staat en scan vervolgens het bonnetje. We staren allebei naar rechts, waar het poortje open gaat. Het poortje waar we allebei níet voor staan. Goh. Verkeerde scanapparaat.  Je begrijpt dat ik me hier niet meer uit weet te redden en dat ik het de volgende keer toch maar weer aan mijn vriend overlaat ;-).