Neverdullmoments

Voornemens gone wrong

De laatste tijd gingen die paaseitjes, chips, crackers en wijntjes er wel erg gemakkelijk in. Dat het vervolgens vorige week vakantie was, hielp ook niet mee. Tijd om weer even wat beter op te letten! Zo begon mijn dag gisteren heel goed.

Het is dinsdag en voor mij weer de eerste schooldag na de vakantie. Qua tussendoortjes heb ik een sinaasappel, snoeptomaatjes en een pakje droge crackers mee. Mijn laatste les duurt tot 14:00 en ik besluit om op tijd naar huis te gaan. Enerzijds vanwege de wifiproblemen op school, anderzijds vanwege het mooie weer. Thuis nog even gauw die lessen voorbereiden en hop, nog even gezond naar buiten!

Wanneer ik thuis na een klein uur mijn computer dicht doe, besluit ik om naar het dorp te fietsen. Sinds kort gebruik ik de app Storytel, een app waarbij je naar boeken kunt luisteren. Een aanrader voor in de auto of op de fiets! Ik stop de oortjes in mijn oren en luister verder naar het boek van Simone van der Vlugt. Ondertussen fiets ik richting het dorp, waar ik een sleutel bij laat maken, kattenvoer haal en wat boodschappen haal voor de risotto van vanavond.

Wanneer mijn tas volgeladen is, fiets ik vrolijk weer naar huis. Heerlijk zo, een boek luisteren en ondertussen genieten van de zonnestralen!

Eenmaal thuisgekomen besluit ik om met het eten te beginnen. Het is inmiddels vijf uur en dan kan ik mooi op een burgerlijk tijdstip eten ;). Al luisterend naar het verhaal, zet ik de ingrediënten klaar. Ik vul de waterkoker voor de bouillon en pak een snijplank om de ui te snijden. Wanneer ik het pak met risottorijst uit het kastje haal, valt het me op dat hij wel erg licht is. Ik zet het pak het op de weegschaal en zie dat er lang niet genoeg in zit voor twee personen. Nee hè! Ik staar naar mijn aanrechtblad vol ingrediënten. Ik moet toch echt meer rijst hebben om verder te gaan. Ik moet nog een keer naar de supermarkt. Gefrustreerd pak ik het pak chips en eet ‘in trance’ een paar chipjes. Nee, stoppen nu! Je was zo goed bezig!

Ik stap mijn auto in (ik heb geen zin meer om weer te fietsen) en zet Storytel weer aan. Ik rijd naar de Jumbo en koop een pak risottorijst. Ach, zo met het luisterboek in de auto is het niet eens zo’n vervelend ritje.

Thuis neem ik een slok van mijn glas spa rood, die nog halfvol was toen ik naar de supermarkt ging. Ik begin te koken en nadat ik de uitjes heb gefruit, gooi ik de risotto en even later ook wat wijn in de pan. Ik mag van mezelf één klein bodempje en ik schenk het in een ander glas. Als ik er nu rustig aan nip, merk ik niet eens dat het maar een klein beetje is en ben ik toch nog goed bezig.

Na een minuut of tien pak ik met een vork wat risotto en ik proef of de risotto al een beetje gaat aan het worden is. Omdat de korrel door de bouillon best zout smaakt, wil ik het wegspoelen met een slokje spa rood. Ik zet het glas aan mijn mond en klok het naar binnen. Wanneer ik het drinken in mijn mond heb, begin ik te lachen. Uiteráárd pakte ik het verkeerde glas en ben ik nu in een klap door mijn wijn heen.

One job

Vandaag worden Dirk en Rover gecastreerd. Uit mijn hoofd denk ik te weten dat ik ze tussen 08.30 en 09.00 naar de dierenarts moet brengen, maar ik weet het niet helemaal zeker. Ik besluit daarom om voor de zekerheid nog even op de website te kijken.  

“Kittens kunnen voor de castratie tussen 08.30 en 09.00 gebracht worden” HA, goed onthouden dus “en moeten nuchter zijn. Dit houdt in dat zij vanaf 18.00 niet meer mogen eten. Water drinken mag nog wel.” Ik krijg het een beetje warm. Precies op het moment dat ik deze zin lees, hoor ik achter mij de katten enthousiast kauwen op hun brokjes.

Een beetje beschaamd bel ik het nummer van de dierenarts. “Dit is het antwoordapparaat van de dierenkliniek. Wij zijn vanaf 08.30 geopend. Voor spoed kunt u bellen naar…” Goh. Ik wacht tot 08.31 en bel dan toch maar op. “Hallo, ja ehh, ik zou eigenlijk nu bij jullie moeten zijn met onze nuchtere katten, maar er is helaas iets misgegaan in de planning met het eten.” De assistent lacht een beetje geforceerd – kan ik begrijpen – en maakt een nieuwe afspraak voor volgende week. Ze kan het niet laten om het gesprek af te sluiten met: “En dan geldt hetzelfde hè! Ze moeten nuchter zijn.” Goed, die was verdiend ;-).

Soms is het je gewoon even niet gegund, haha

“Het is weer tijd voor uw periodieke controle!” 

Aan het einde van de zomer kreeg ik deze mail van de tandarts. Ik maakte een afspraak voor 30 november: afgelopen vrijdag.

Op vrijdags moet ik om 09:00 op stal zijn, dus ik heb mijn afspraak zo vroeg mogelijk gepland: om 08:00. Mocht het dan op de één of andere manier uitlopen, ben ik in ieder geval niet te laat bij de paarden. Vanaf de tandarts is het nog zo’n 10 minuten met de auto naar de paarden, dus dat moet ik toch redden!

Om 08:05 sta ik weer buiten. Hm. Dit is wel erg aan de vroege kant. Zal ik nog even naar huis? Beter van niet, dat is 10 minuten de andere kant op en dan ben ik best wel omslachtig bezig. Ik heb mijn paardrijkleding toch al aan, thuis heb ik nu eigenlijk niet zo veel te zoeken.

Ik besluit om naar de Albert Heijn te gaan: ik zou nog trakteren voor mijn verjaardag! Heel langzaam loop ik door de schappen en op mijn gemakje kies ik de lekkerste koekjes uit. Om 08:20 zit ik weer in de auto. Ik denk erover om alvast mijn rijschoenen en chaps (een soort beenwarmers) aan te doen, maar ik besluit dat ik dit straks bij de paarden gewoon wel zal doen. Oh, ik kan wel even gaan tanken! Ik bedenk welke benzinepomp er het goedkoopst is (10 minuten rijden) en ik hoop vurig dat er nog een auto voor me staat, zodat ik lekker even tijd kan rekken. Helaas 😉 Nouja. Om 08:35 rijd ik met een volle tank verder. Ik ben nu bijna bij de paarden, zal ik er vast heen gaan?

Weet je wat? Ik rij nog even gezellig langs mijn moeder. 

Uiteindelijk is het daar zo gezellig, dat ik om 09:05 uiteindelijk bij de paarden aankom. Hahaha, toch nog te laat. Nou ja. Snel m’n spullen pakken en dan naar stal. Terwijl ik de achterklep omhoog zet, zie ik dat mijn kofferbak wel verdacht leeg is.

OMG. Ik ben gewoon mijn rijschoenen en chaps vergeten. Had ik het toch maar bij de Albert Heijn alvast even bekeken! Pfff, ZO onhandig, die heb ik wel echt nodig tijdens het rijden…

Terug rijden heeft ook geen zin, dan kan ik m’n paard helemaal niet meer poetsen. Grrrr. Gelukkig hebben ze op stal genoeg reservemateriaal en ik vind dan ook een paar spullen die er redelijk mee doorkunnen (hallo cowboylaarzen).

Onze les begint altijd om 10:00, dus om 09:50 maak ik aanstalten om het hoofdstel bij mijn paard in te doen. “Het hoeft nog niet hoor, we beginnen vandaag om 10:15!” OMG. Had ik gewoon wel even nog langs huis kunnen gaan!

Zo zie je maar weer… denk je efficiënt met je tijd om te gaan… Voor de volgende keer check ik alles even dubbel! Gelukkig kon ik er (zonder gaatjes!!) wel om lachen 😉

Hij moet hier ergens zijn!

“Schat, heb jij de hütekase gezien? Ik had nog een half bakje, maar ik zie alleen die volle in de koelkast staan.” Voor de zekerheid check ik de prullenbak, maar daar ligt hij ook niet. Mijn vriend: “nee, geen idee. Hoewel.. ik heb hem vandaag wel ergens zien staan! Even goed denken hoor.” Vervolgens kijken we allebei in slowmotion naar het kruidenrekje (zie foto) en schieten we keihard in de lach. Oeeeps!

Blunder of the year, zoooo dom hahaha

De oplettende volger heeft mijn aankondiging via Twitter zondag misschien al gezien:

“O neeeeee, wat dom!!!!” *Belt zus op om dit nieuws te vertellen* #wordtvervolgd #blogvandinsdag #keihardbalen #stiekemwelgrappig (Laura)

In de hashtag zie ik staan dat ik het stiekem wel grappig vond. Op zich vind ik dat nog steeds wel, maar het blijft toch ietwat pijnlijk om over te schrijven… 😉

(…)

Afgelopen week hebben wij een slimme meter laten installeren in onze meterkast. Met een slimme meter kun je de gas- en elektriciteitsstanden op een afstand laten uitlezen, heel handig! Binnen een aantal jaar krijgt iedereen volgens mij zo’n ding, maar dat terzijde.

In onze meterkast hebben wij allemaal schoenenplanken, deze moeten er voor de installatie uit. Mijn vriend heeft dit van tevoren keurig gedaan en heeft de schoenen zolang in de gang opgestapeld (hallo enorme berg schoenen).

Een paar dagen later is de berg nog altijd reusachtig en ik besluit om mijn schoenencollectie eens te gaan sorteren. Om mezelf te motiveren, leg ik er een vuilniszak bij. Met mezelf spreek ik af dat ik de schoenen die ik al lang niet meer heb gedragen, in deze vuilniszak moet doen en deze naar de textielcontainer moet brengen.

Het eerste paar dat in de zak verdwijnt doet een beetje pijn, maar eerlijk is eerlijk: ik draag ze nooit meer en ik kan er misschien iemand anders nog gelukkig mee maken. Op een gegeven moment heb ik de smaak te pakken en de zak wordt voller en voller. Ik geef mezelf een schouderklopje: goed bezig!

Dan kom ik bij mijn zwarte laarsjes. Ik heb twee paar en één paar draag ik niet meer, omdat de hak eruit is. Ik kan er in feite nog wel op lopen, maar met een holle hak loopt het toch niet zo comfortabel. Hup, weg ermee!

Na zo’n zes paar schoenen is de zak vol en ik ga er direct mee naar de textielcontainer. Opgeruimd staat netjes! Meteen gooi ik ook ons glaswerk, oud papier en plastic weg. Lekker burgerlijk bezig, top!

Die avond ga ik met mijn vrienden naar een feestje en ik verheug me al om mijn opgeruimde schoenencollectie weer te zien en een paar schoenen uit te kiezen. Ik besluit om voor mijn zwarte laarsjes te gaan: de rest van mijn outfit is vrij druk, dus het is wel mooi om donkere schoenen te dragen.

Ik trek het ene laarsje aan en pak vervolgens mijn andere. Terwijl ik hem aantrek, begint me iets te dagen. Hoezo heeft deze een rits…? Mijn laarsjes hebben toch ge… O. O mijn God. O nee. Nee. NEEEEEEE. “NEEEEEEEEE!” roep ik nu ook hardop. Mijn vriend kijkt me vragend aan. “Wat is er??” Ik staar verdoofd voor me uit. “Weet je nog dat ik vanmiddag mijn schoenencollectie heb opgeruimd?” Mijn vriend begint te lachen: “wat heb je nu weer gedaan? HAHA!” Sip kijk ik naar mijn schoenen. “Ik heb per ongeluk van allebei de paren 1 zwart laarsje weggegooid.”

Ik moet er nu weer keihard om lachen, hahahahahahah. Enerzijds baal ik wel: met mijn maat 42 is het soms best wel lastig om mooie, subtiele kleinogende schoenen te vinden (vaak sta ik met het formaat ‘kano’ in mijn hand), maar aan de andere kant vind ik het ook wel weer geniaal. Hoezo heb ik in godesnaam niet goed gekeken welke laarsjes er bij elkaar hoorden?

In ieder geval heb ik nu weer een mooi excuus om nieuwe schoenen te kopen, hihi.