Oh, tu es sérieuse?!

Mijn docent is altijd heel snel met nakijken, wat voor de leerlingen natuurlijk ontzettend fijn is. De klas heeft net een toets gemaakt en mijn docent vertelt ze dat ze hun toets over twee uur kunnen ophalen in hetzelfde lokaal. De klas knikt tevreden, maar er is één meisje die protesteert. “Madame, dat kan niet hoor want dan hebben we Engels.” Mijn docent is de beroerdste niet en vraagt: “Wie is je docent, zodat ik hem of haar kan waarschuwen dat jullie iets later komen?” Een diepe zucht als reactie. “Ja, maar dan nog, dan meldt ze ons echt absent hoor. We zitten helemaal op de tweede verdieping!” Mijn docent fronst haar wenkbrauwen. “Ik zit op de derde verdieping, precies bij de trap, dat kost je misschien dertig seconden.”

Bekijk bericht

Well, that was awkward

“Frédérique magnetron” belde me zojuist dat haar man beneden stond te wachten. Ik voel me stiekem best trots dat ook deze marktplaatsdeal weer goed gelukt is. Mijn magnetron til ik dan ook vrolijk neuriënd naar beneden. Dit gaat goe…

Oké wacht, er staan 3 auto’s voor mijn deur. Waar is hij? Ik maak oogcontact met de mensen in de linker auto. Vragende blik in mijn ogen. Vragende blik in hun ogen. Tja, ik sta daar toch op sloffen met een magnetron in mijn hand, ik kan het me ergens wel voorstellen. Auto 2 sla ik over met mijn oogcontact, ik sta immers zo dichtbij dat ik het raam kan inslaan met de magnetron. Bij auto 3 word ik ook niet echt hartelijk ontvangen, dus daar sta ik dan. Hè verdorie, met “Jessica bed” en “Monsieur B koelkast” verliep het allemaal net zo soepel!

Tot grote vreugde van mijn niet zo indrukwekkende spierballen, komt daar dan gelukkig toch meneer magnetron aangelopen. Ik loop met hem mee naar zijn auto en hij overhandigt me het geld. Het briefje van tien laat ik nog even nonchalant in de lucht wapperen, zodat de autobestuurders mij niet zullen herinneren als “Idiote sur pantoufles” maar als “femme d’affaires”.

Lundi lol

De laatste maandag in Duinkerke.

Mijn laatste werkweek. Een collega drukt me het boek Astérix chez les Bretons (docent Engels, vandaar!) in mijn handen. “Voilà, un cadeau pour toi Laura. Omdat ik het zo leuk vond om af en toe met je te praten.” Geweldig lief, daar krijg ik echt een warm gevoel van.

Het is ook weer leuk om de leerlingen na 3 weken weer te zien. Mijn begeleidend docent legt de leerlingen uit dat het mijn laatste week zal zijn. Geschokt draaien sommige leerlingen hun hoofd naar mij, om mij bevestigend te zien knikken. Ja, het is mijn laatste week in het Franse lyceum en daar geniet ik nog even fijn van. Want er zitten toch gouden momenten tussen.

Bekijk bericht

Dernier Dimanche Dunkerquois

De laatste zondag in Duinkerke.

Samen met de assistenten ben ik naar het strand geweest. De gevoelstemperatuur was nou niet bepaald standje tropisch, zo met de harde wind en de bewolkte lucht. Toch hebben de twee Britse assistenten in de zee gezwommen: hun manier om afscheid te nemen van het Duinkerkse weekend. Stoer! Mijn manier was het eten van een gaufre liégeoise. 

Fantoomtafel

Vanmorgen hebben we mijn spullen verhuisd. De hele week ben ik al bezig geweest met inpakken en vandaag is het dan zover. Doos na doos, maar ook meubel na meubel verdwijnt uit mijn kamer, de bus in. Klaar voor de tocht naar Nederland. De Franse marktplaatskopers komen binnen, drukken me het geld in mijn hand en gaan er weer vandoor met hun nieuwe meubelstuk.

Deze blog typ ik op de grond, zittend op een lek luchtbed. Ik slaap op een versgekocht luchtbed en verder heb ik nog een krukje en een klein tafeltje. That’s it. Het voelt avontuurlijk en ik vind het eigenlijk wel prima. Het enige jammere is dat ik steeds mijn kopje thee, mijn boek of mijn pen even op tafel wil leggen. Tja, dat gaat niet meer!

Oja, zo gaat dat: kamperen.                                                                                                                                                               Oja, zo voelt dat: houten billen.