Neverdullmoments

Interesse?

Bij een verbouwing hoort puin. Heel veel puin! Omdat de elektra aangepast gaat worden, moeten op alle verdiepingen de gipsplaten eruit. We maken dan ook dankbaar gebruik van de bak die we tijdelijk voor ons nieuwe huis hebben gezet.

De vorige bewoners hadden een vrij aparte smaak. Veel antiek, heel veel hout en bijzondere kleuren bij elkaar. Op bijna elk hoekje van het huis hadden ze bijzondere details toegevoegd. Zo ook een gipsen beeldje met een houtlook die op de trapleuning zat bevestigd. Met de nadruk op zat, haha. 

Omdat er zó veel rotzooi is, hebben we bak één op laten halen en laten vervangen door een nieuwe bak. Vanavond hebben we gepland om de tweede bak te vullen. Na heel wat heen en weer gelopen te hebben – hallo stappenteller! –zie ik het gipsen hoofd in de tuin tussen de spullen liggen. Ik pak hem op, loop naar de bak en zie dat Laura achter de bak bezig is met sjouwen. “Joehoe!” roep ik enthousiast naar Laura, het hoofd voor mij houdend. Een verbaasde vrouw kijkt terug. Haa, oeps, dat was niet Laura. “Eh hoi! Deze gaat weg, interesse?” zeg ik vlug, alsof het helemaal bij mijn scène hoort. Ze moet lachen en bedankt voor de eer ;-).

Even logisch nadenken

Soms is het belangrijk om jezelf een beetje te verwennen. Dat kan wat mij betreft op allerlei manieren: een reep chocola, lekker een avondje niksen, of… een lekker stukje kaas kopen bij de kaasboer. Hoe burgerlijk wil je het hebben, hihi. In het dorp waar mijn ouders wonen zit een lekkere kaasboer. Ik ben toevallig bij hen op visite, dus ik besluit om er even heen te fietsen. Het is tegen zessen, maar aan het bordje voor de deur kan ik zien dat hij nog open is. Top!

Het is een wat aparte deur die ik niet één twee drie open krijg. Ik schuif en trek aan de deur, maar hij geeft niet mee. Onhandig kijk ik om me heen, maar er is niemand die mijn geklungel kan zien. Ik probeer nog eens de deur open te schuiven, maar weer lukt het niet. Ik tuur naar binnen om te zien of de winkel echt wel open is. In de hoek van de winkel zie ik een medewerker staan. Goed, toch open dus. Na nog een poging realiseer ik me dat de deur helemaal geen schuifdeur hoeft te zijn. Hoezo ga ik er per definitie vanuit dat het een schuifdeur is? Hoe vaak heeft een winkel een schuifdeur? Nonchalant duw ik de deur open. “Gaat lekker he!” hoor ik de medewerker zeggen. “Ja haha, maar het is gelukt hoor.” Ik kijk de man aan en zie dat hij een wenkbrauw naar me optrekt. Hij is aan het telefoneren en zijn opmerking was overduidelijk niet voor mij bedoeld. Ik voel me een beetje knullig. Ik wacht tot hij de telefoon neerlegt, bestel een geitenkaasje en ga snel weer naar buiten. Gelukkig gaf ‘ie nu wel mee, haha.

Wat zullen zij gelachen hebben ;)

Het is vrijdagochtend en ik ben onderweg naar paardrijden. Gisteravond heb ik al een Whatsappje gekregen dat de weg naar stal afgesloten is in verband met wegwerkzaamheden, maar dat we aan de verkeersleiders kunnen vragen of ze ons er alsnog door kunnen laten.

Ruim op tijd zet ik mijn auto naast de verkeersleiders neer en ik draai mijn raampje naar beneden. “Goedemorgen! Ik ben onderweg naar stal, dat is daar verderop. Zou ik er misschien nog langs kunnen? – Goedemorgen meissie. Dat is goed, je kunt je auto verderop in de berm parkeren. Als je stapvoets achteruit rijdt, met je alarmlichten aan, kun je je auto mooi bij de andere auto’s neerzetten.” Ongelovig staar ik de man aan. “Achteruit?” De man glimlacht breed. “Dat kun jij!” Vervolgens legt hij uit dat dit nodig is vanwege de asfaltering. “Jullie kunnen vanmiddag dan direct wegrijden zonder te keren op het nieuwe asfalt.” Vooruit dan maar. Ik kijk even achterom om een inschatting te maken en zet mijn alarmlichten aan.

Na zo’n twintig seconden voel ik me echt belachelijk. Het is een stuk van zo’n 200 meter, vol met bochten en aan weerszijden water. Waarom moet ik dit in godesnaam achteruit doen? Oké, het verhaal van het asfalt klinkt logisch, maar ik kan toch ook wel wat verderop nog even keren? Na zo’n 2 minuten slingerend achteruit rijden kom ik uiteindelijk aan bij de berm, waar andere auto’s ook achteruit geparkeerd staan. Grinnikend stap ik uit en loop ik het erf op. “Moest jij ook achteruit? – Ja, pffff.” Gelukkig, ik ben niet de enige. Één voor één komen we allemaal aan en bespreken we deze gebeurtenis. “Ik slingerde bijna de sloot in. – Ik ging zo langzaam. – Dit voelde echt super nutteloos!”

Na een tijdje komt er iemand anders aan gelopen. “Ik rij hier al twee dagen en ik mocht gewoon vooruit hoor.” Iemand anders hoort ons ook en zegt: “oeps, ik denk dat dit mijn schuld is. Vanmorgen vroeg stelde ik voor om alvast achteruit te rijden, waarschijnlijk heeft hij dit voor de gein volgehouden bij jullie allemaal!” We barsten allemaal in lachen uit. “Goh, die man zal zich wel dood gelachen hebben, hahaha.”

Wanneer ik ‘s middags weer langs de verkeersleider rij, draai ik mijn raam opnieuw open. “Zo, jij hebt wel gelachen hè vanmorgen? Ga eens op je kop staan, anders rij ik over je voeten heen!” Oké oké, dit laatste zei ik maar niet hardop;) Glimlachend wenst hij me een fijn weekend. Stiekem ben ik hem dankbaar voor weer een leuk blogje 😉

Wees eens eerlijk: had jij achteruit gereden? Het was ‘s morgens vroeg en zijn beredenering klonk heel logisch. Er stonden allemaal grote machines en alle andere auto’s reden ook allemaal achteruit. Probeer ik mezelf er nu alsnog onderuit te praten, ja hè? 😉

Super nuttige minuten

Op zondag kijk ik met mijn vriend een aflevering van Game of Thrones. Op een gegeven moment speelt een scène zich af in een badhuis, waardoor ik zelf direct zin krijg om te zwemmen. Ik pak mijn telefoon erbij en zoek of er toevallig zwembaden in de buurt open zijn. Na een paar minuten kom ik tot de conclusie dat er geen zwembaden open zijn. Ook merk ik dat ik zojuist een belangrijke scène met informatie gemist heb, oeps. Ik besluit er verder geen scène ( 😉 ) van te maken: ik kom er zo vast wel achter.

Aan het eind van de aflevering vraag ik me nog steeds af wat ik precies gemist heb, precies op het moment dat ik me realiseer dat ik met mijn oorpiercing nog helemaal niet mag zwemmen. Goh, ik heb mijn tijd wel eens beter besteed 😉

Uiteráárd verliep het op deze manier

Samen met mijn zus ben ik onderweg met de auto om even gauw bij iemand langs te gaan. Het is warm weer, dus ik pak mijn flesje spa rood uit mijn tas om zo wat verkoeling te krijgen. Ik neem een slok en bied mijn zus ook een slokje aan. Vervolgens draai ik het dopje er weer op. (Je voelt de spanning hè, waar gaat dit heen? ;))

Na een paar minuten zijn we op onze bestemming aangekomen en mijn zus parkeert de auto. Terwijl ik uitstap, voel ik de föhn van buiten op me af komen: wat is het toch warm vandaag! Ik ‘besluit’ om nog een slokje te nemen en ik draai het dopje van het flesje. Helaas is mijn grip niet goed, waardoor het dopje uit mijn hand glijdt. Het dopje rolt rebels onder de auto, waardoor ik er precies niet bij kan. SHIT. Hulpeloos sta ik met mijn open flesje in mijn hand (*feel the drama*) en denk ik: “wat nu?” Mijn zus ziet wat er gebeurt en barst keihard in lachen uit. “Nou, dan moet je het flesje maar open meenemen hè.” Even twijfel ik, maar ik vind dat toch niet echt handig. Ik ken de mensen bij wie we langsgaan niet zo goed en straks laat ik hem wel per ongeluk vallen (eerlijk is eerlijk: klunzig ben ik op z’n tijd best wel). Ik buk even om te zien of ik echt niet bij het dopje kan, maar hij ligt echt te ver weg.

“Ik zet het flesje wel even op de stoep.” Mijn zus kijkt me aan: “nee joh, zet hem gewoon in de auto! Straks plast er een hond in, hahaha.” Mijn zus houdt de deur al voor mij open en voorzichtig zet ik het flesje op de autostoel. Vervolgens gooit mijn zus de deur net iets te hard dicht, waardoor het flesje vervaarlijk wiebelt en we allebei een kreetje uitslaken. Gelukkig blijft hij uiteindelijk dapper staan en kunnen wij onze weg vervolgen.

Wanneer we om de auto heen lopen zien we dat we naar het verkeerde dopje onder de auto hebben gekeken en dat ‘ons’ dopje gewoon de andere kant onder de auto is uitgerold. OMG. We besluiten toch maar stoer om het flesje zo te laten staan. Tijdens dit soort gebeurtenissen gun ik de voorbijgangers ook gewoon een blog als deze, hahaha. Heerlijk knullig weer 😉