Vandaag belde ik naar het nummer van mijn vriend. In plaats van zijn vertrouwde mannenstem te horen, namen de katten de telefoon op. “Mmmrrauuuuw.” Nadat ik ze gevraagd had hoe hun dag was en of ze goed op het huis hadden gepast, vroeg ik ze om ‘papa’ even te geven. Volgens mij vonden ze dit wel goed, maar het duurde toch even voordat ik mijn vriend aan de lijn kreeg. Even later kreeg ik dan toch zijn stem te horen. “Hoi! Ben je al thuis?” vroeg ik automatisch. Hij zweeg.
Ik tuur in de spiegel of er misschien tóch een “L” in mijn voorhoofd gegraveerd staat. Al is het maar een kleintje. Niet de “L” van “Laura”, maar die van “Loser”. Soms zou het mij denk ik niet misstaan.
Één minuut eerder
Ik ben bezig om de Gemeentelijke Belasting over te schrijven via iDeal. Het bedrag heb ik al ingetypt en ik controleer zorgvuldig of ik het juiste Ibannummer heb ingevuld. Het zou natuurlijk een beetje jammer zijn wanneer dit bedrag bij de verkeerde zou belanden. Nadat ik het drie keer heb gecontroleerd, ben ik tevreden. Ik druk op ‘verzenden’ en het bedrag verschijnt nogmaals in mijn overzicht.
Één seconde later
Méga zweethandjes. OEPS. Ik heb het verkeerde bedrag overgemaakt. Twee cijfers omgedraaid. Lekker knullig weer! Gauw maak ik het restantbedrag (€27) over en loop ik dus naar de spiegel om mijn voorhoofd te bekijken. Toch maar eens een tattooshop bellen?
Mijn vriend en ik zijn onderweg naar Rijswijk, waar goede vrienden van ons wonen. Samen met een ander stel blijven we er vanavond gezellig logeren. Het is nu rond half vijf ’s middags en we zijn wat aan de vroege kant.
Ineens gaat ons gesprek over eten en we besluiten dat we eigenlijk al best wel trek hebben. Toch twijfelen of we nog ergens zullen gaan stoppen: we zijn er immers al bijna en vanavond zullen we vast veel lekkers te eten krijgen.
Mijn zus en ik zijn allebei net klaar met werken en we meeten elkaar op Zaandam, waar mijn zus met de auto op me staat te wachten. Vanavond gaan we gezellig bij een vriendin in Amsterdam eten. Omdat we geen zin hebben om door de binnenstad te rijden en twintig euro per minuut te betalen, besluiten we om de auto op de P+R van Sloterdijk te parkeren. Nadat we de parkeermeter betaald hebben, lopen we het perron op en stappen de dichtstbijzijnde trein naar Amsterdam Centraal in.
Daar aangekomen lopen we richting de metro: om bij onze vriendin te komen moeten we een paar haltes reizen. “Jij weet waar we moeten uitstappen, hè?” vraagt mijn zus. We stappen de metro in en we kijken op het bord. “Ja, bij die halte moeten we er straks uit!” Ondertussen pak ik mijn telefoon en stuur ik een berichtje naar onze vriendin dat we in de metro zitten en dat ze ons zo kan verwachten.
Wanneer we even later bij de halte aangekomen zijn, stappen we uit en komen we op het perron. “Wacht eens even… dit is niet de goede halte! Normaal moeten we links uitstappen, niet rechts! We moeten de volgende halte hebben!” We kijken elkaar aan en draaien ons om om weer in te stappen. Op dat moment gaan de deuren echter net dicht, waardoor wij heel knullig proberen onze arm door de deuropening te wurmen. Tevergeefs. Awkward. De metro rijdt weg en een beetje beteuterd kijken we hem na.
Vannacht heb ik bij mijn zus gelogeerd en we hebben net ontbeten. Mijn zus heeft zojuist haar nieuwe lenzen ingedaan en zegt: “zo, even met het uitzicht testen hoor.” Ze loopt naar het raam het verduisteringsgordijn omhoog te doen. Ze trekt echter aan het verkeerde koord en onder een luid gekletter valt het gordijn naar beneden. “WOOOOW! Nou, ik weet niet of mijn lenzen het wel doen hoor.”