Eén van de betere filmpjes

“Yo! Ik heb jouw toetsen even in mijn bureaulade gelegd, het werd een beetje vol met alle toetsen op de kamer van de teamassistenten” aldus een appje van een collega. “Top, dankjewel!” Op het moment dat ik hem terug app, zie ik dat hij nog iets heeft gestuurd. Het is een filmpje waarin hij demonstratief de envelop met mijn toetsen in zijn bureau lade stopt. “Zo, het bewijs!” Haha, goeie actie.

De volgende dag loop ik, nadat ik klaar ben met surveilleren, naar het bureau van mijn collega. Ik open de la en zie inderdaad mijn envelop liggen. Ik bekijk de inhoud en.. ik herken geen enkele naam van de leerlingen. “Huh” zeg ik enigszins verbaasd tegen mijn collega. “Het kán niet zo zijn dat ik je instructie verkeerd begrepen heb, haha.”

Na twee minuten komen we erachter dat mijn envelop de hele nacht óp het bureau heeft gelogeerd. Ik vind het filmpje nu nóg leuker, hihi.

Worst mistake

“Jaaa, zet het maar gewoon ergens neer hoor, dat zoeken we later wel uit.” Worst. Mistake. Ever.

Ongeveer twee maanden na onze verhuizing kom ik erachter dat ik niet zo tevreden ben met de indeling van onze keukenkastjes. Van die ‘ik kan nét niet bij het glazenkastje wanneer ik de vaatwasser uitruim’ momenten. Tijd om de boel even om te gooien!

Na wat gepuzzel heb ik een veel betere indeling gemaakt, al zeg ik het zelf. Dat wil zeggen: in theorie heel logisch. We wonen hier nu inmiddels zes maanden, waarvan het overgrote deel van de tijd dus met de nieuwe indeling van de keukenkastjes is. Toch is het me denk ik nog geen één dag gelukt om in één keer alle goede kastjes open te doen.

Laat dit dus een hele wijze tip zijn: ook al ben je nóg zo moe van de verhuizing en heb je écht geen zin om erover na te denken, DOE HET WEL! Haha 🙂

Vandaag nog?

Samen met Laura ga ik even naar de Ikea. We hebben niet veel nodig, maar het is toch even een leuk uitstapje. De parkeerplaats is énorm, maar er staan dan ook echt heel veel auto’s geparkeerd. We rijden het terrein op en zien een mevrouw in een auto vlakbij een parkeerplaats staan. We kunnen er nét niet langs. Er is zojuist iemand in een geparkeerde auto gestapt, die zal zo wel plaats maken.

Althans, zo dacht mevrouw erover. De persoon in de nog geparkeerde auto heeft hele andere plannen, want na een minuut staat de auto nog zo stil als maar kan. “Ahum.” Laura en ik kijken elkaar aan. “Ze kan toch héus wel een ander plekje vinden?” Ik heb absoluut geen haast en vind een toeter dan ook niet nodig, maar het begint wel een beetje gênant te worden. Na nog een halve minuut besluit ze gelukkig om toch maar door te rijden. “Hèhè.”

Hoo nee – te vroeg gejuicht. Op het volgende stukje is wéér iemand ingestapt. Ook deze mensen nemen de tijd om weg te rijden, maar uiteindelijk lukt het dan toch. Achter ons staat inmiddels een behoorlijke file, zó onnodig haha. Tien seconden later staan wij op één van de andere vele lege parkeerplekken.

Mevrouw, u heeft heel veel mazzel dat IK achter u stond. Kenonne ;-).

Toch niet zo mans

“Haal jij me vanmiddag op in Amsterdam? Neem mijn auto maar, daar past mijn fiets makkelijk in!” Thomas is een week op fietsvakantie geweest en komt vandaag weer thuis. Ik moet even slikken. Voor zijn werk heeft hij tijdelijk een nieuwe lease auto gekregen. En dat is best een grote bak. Hoewel ik inmiddels al in heel wat auto’s gereden heb, vind ik het toch altijd wel een ding om in Amsterdam te rijden, zéker met een grote bak met automaat waar ik pas één keer in gereden heb. “Tuurlijk!” App ik terug.

Die middag stap ik in de auto. “Niet je linkerbeen. Niet je linkerbeen. Er is geen koppeling. Alles met rechts.” Het ritje naar Amsterdam gaat uiteraard prima en ik begin het steeds leuker te vinden in die bak.

Wanneer ik de straat inrijd waar Thomas me al op staat te wachten, parkeer ik de auto vlak voor zijn voeten. Ik druk op het knopje om mijn raam te openen, zodat ik daar mans mijn arm uit kan steken. Er gebeurt helemaal niets. Wel zie ik Thomas keihard lachen, wijzend naar het zojuist geopendraampje áchter mijn stoel. Aah, verkeerde knopje.

Mag de vlag uit?

Vandaag is de dag waarop de scholieren horen of ze wel of niet geslaagd zijn. Een spannende dag, ook voor de docenten en de ouders van de leerling! Want ja.. ga je alvast een taart regelen? En wat als de leerling dan toch gezakt is? Deze dag doet me altijd denken aan het jaar waarin Laura en ik hoorden of we geslaagd zouden zijn.

“Meiden, ik heb alvast een cadeautje voor jullie! Je mag het pas uitpakken als je de uitslag hebt gekregen.” Samen kregen Laura en ik drie smalle pakketjes. Wat zou dat nou zijn?

Waar we bij ons havo examenjaar allebei een verschillende mentor hadden, hebben we bij ons vwo examenjaar allebei dezelfde. Wel zo praktisch met het telefoontje. Samen zitten we dan ook met spanning te wachten.

Uiteindelijk krijgen we het verlossende telefoontje. Allebei geslaagd, yeah! Laura krijgt er wel de kanttekening bij dat er niemand zo slecht heeft gescoord op Nederlands als zij, maar dat terzijde. Onze mentrix geeft Nederlands, vandaar dat het er toch even bij vermeld moest worden, hihi.

Nadat we iedereen op de hoogte hebben gesteld, pakken we de pakketjes uit. “Geslaagd” verschijnt er in chocoladeletters. Ook Laura pakt een “Geslaagd” reep uit. Nieuwsgierig bekijken we het derde, wat kleinere pakketje. Het woordje “Niet” in chocoladeletters kijkt ons uitdagend aan. Haha! Die hebben we toen maar snel opgegeten.