Wat zullen zij gelachen hebben ;)

Het is vrijdagochtend en ik ben onderweg naar paardrijden. Gisteravond heb ik al een Whatsappje gekregen dat de weg naar stal afgesloten is in verband met wegwerkzaamheden, maar dat we aan de verkeersleiders kunnen vragen of ze ons er alsnog door kunnen laten.

Ruim op tijd zet ik mijn auto naast de verkeersleiders neer en ik draai mijn raampje naar beneden. “Goedemorgen! Ik ben onderweg naar stal, dat is daar verderop. Zou ik er misschien nog langs kunnen? – Goedemorgen meissie. Dat is goed, je kunt je auto verderop in de berm parkeren. Als je stapvoets achteruit rijdt, met je alarmlichten aan, kun je je auto mooi bij de andere auto’s neerzetten.” Ongelovig staar ik de man aan. “Achteruit?” De man glimlacht breed. “Dat kun jij!” Vervolgens legt hij uit dat dit nodig is vanwege de asfaltering. “Jullie kunnen vanmiddag dan direct wegrijden zonder te keren op het nieuwe asfalt.” Vooruit dan maar. Ik kijk even achterom om een inschatting te maken en zet mijn alarmlichten aan.

Na zo’n twintig seconden voel ik me echt belachelijk. Het is een stuk van zo’n 200 meter, vol met bochten en aan weerszijden water. Waarom moet ik dit in godesnaam achteruit doen? Oké, het verhaal van het asfalt klinkt logisch, maar ik kan toch ook wel wat verderop nog even keren? Na zo’n 2 minuten slingerend achteruit rijden kom ik uiteindelijk aan bij de berm, waar andere auto’s ook achteruit geparkeerd staan. Grinnikend stap ik uit en loop ik het erf op. “Moest jij ook achteruit? – Ja, pffff.” Gelukkig, ik ben niet de enige. Één voor één komen we allemaal aan en bespreken we deze gebeurtenis. “Ik slingerde bijna de sloot in. – Ik ging zo langzaam. – Dit voelde echt super nutteloos!”

Na een tijdje komt er iemand anders aan gelopen. “Ik rij hier al twee dagen en ik mocht gewoon vooruit hoor.” Iemand anders hoort ons ook en zegt: “oeps, ik denk dat dit mijn schuld is. Vanmorgen vroeg stelde ik voor om alvast achteruit te rijden, waarschijnlijk heeft hij dit voor de gein volgehouden bij jullie allemaal!” We barsten allemaal in lachen uit. “Goh, die man zal zich wel dood gelachen hebben, hahaha.”

Wanneer ik ‘s middags weer langs de verkeersleider rij, draai ik mijn raam opnieuw open. “Zo, jij hebt wel gelachen hè vanmorgen? Ga eens op je kop staan, anders rij ik over je voeten heen!” Oké oké, dit laatste zei ik maar niet hardop;) Glimlachend wenst hij me een fijn weekend. Stiekem ben ik hem dankbaar voor weer een leuk blogje 😉

Wees eens eerlijk: had jij achteruit gereden? Het was ‘s morgens vroeg en zijn beredenering klonk heel logisch. Er stonden allemaal grote machines en alle andere auto’s reden ook allemaal achteruit. Probeer ik mezelf er nu alsnog onderuit te praten, ja hè? 😉

Volg:

4 Reacties

  1. Gerdiemar
    18 september 2018 / 8:20 am

    Krijg het bar benauwd. Nee nee nee, ik zou beslist niet 200 meter slingerend achteruit zijn gereden, hihi. Denk dat ik naar huis zou zijn gegaan, C. had laten instappen, want die is een kei in onslingerend achteruit rijden. Maar idd heel leuk blogmateriaal!

  2. gerdiemar
    18 september 2018 / 9:16 am

    Eerlijk? Ik zou van selangsalseleve niet achteruit zijn gereden, krijg het al benauwd door er aan te denken. Stoere jij! Gelukkig mooi blogmateriaal. Moraal: hoe meer enger dingen, hoe leuker blogse verhalen!
    Veel ‘engs’ gewenst:-), plus veel liefs.

  3. Gerdiemar
    18 september 2018 / 12:14 pm

    Via mobieltje gereageerd, edoch op de huidige camping doet internet het of traag of niet of soms wel, maar achteruit rijden en dat over tweehonderd meter, ammenooitniet! Mijn C. is daar De Kei in…
    Chapeau dat het jou gelukt is en dat het je achteraf weer een leuke blog opleverde!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge