Trauma confession

Ik dacht altijd traumaloos door het leven te zullen gaan. Dat fobieën mij niet te pakken zouden krijgen. Dat ik boven nutteloze angsten zou staan. Helaas, ik moet hier op terugkomen.

Tegenwoordig kun je overal wel getraumatiseerd voor zijn. Honden, spinnen, hoogtes… er schijnen zelfs mensen te zijn met een angst voor ballonnen! Dan ga je als een echte ligyrofoob door het leven.

Ik dus aan de googel: hoe heet mijn fobie dan? Paruresis kom ik tegen. Plasangst. Hm, dat dekt toch niet helemaal de lading. Sociale fobie? Nou nee, dat lijkt me toch ook wel mee te vallen. Zelf zou ik het eerder omschrijven als omgekeerde claustrofobie. Ja. Of indirecte claustrofobie?

Voor de duidelijkheid: ik zoek niet graag kleine ruimtes op en ik sluit mezelf ook niet vrijwillig op. Nee, wat ik bedoel met omgekeerde claustrofobie is dat ík er last van heb als andere mensen claustrofobie hebben.

Op een openbaar toilet. En dat ze dan de deur niet op slot doen.

Vanavond gebeurt het me in de bioscoop. Op het moment dat ik de deur opentrek en daar een vrouw (die duidelijk niet lijdt aan Paruresis) bezig zie met de toiletrol, besef ik me dat dit mijn fobie is. Mijn hart bonst in mijn keel en ik realiseer me dat dit bonkende gevoel al bezig was vóórdat ik de deur opentrok. Niet omdat ik wist dat ik daar iemand zou zien zitten, maar uit angst dát er misschien iemand zou zitten.

Ik sluit me gauw op in mijn eigen hokje en denk na over deze openbaring. Ja, ik ben inderdaad altijd angstig wanneer ik een toilethokje binnenstap. Op de Universiteit is het me twee keer in één week overkomen dat ik in een bezet hokje naar binnen liep en daar ben ik toen ontzettend van geschrokken.

Na mezelf ervan verzekerd te hebben dat de vrouw de ruimte verlaten heeft, sluip ik weer uit mijn hokje. Ik was mijn handen en stap de bioscoophal weer binnen. Ik zie mijn target direct en mijn hart begint weer te bonzen. Zij ziet mij ook, maar ik negeer haar blik. Ik loop richting mijn vriend en duim dat we niet op dezelfde stoelrij zullen zitten.

De bioscoopreclames beginnen en ik begin weer wat te ontspannen, maar het toiletfiasco houdt me nog steeds bezig. Hoe kom ik hier nou weer van af?

En dan ineens heb ik het! Weg met het onveilige gevoel op het openbaar toilet! Weg met rare bidetten! Ik neem gewoon een luier.

Of praat ik jou nu een trauma aan?

Volg:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge