Op schoot

(2015) Het is voorjaar en ik ben vandaag aan het oppassen op mijn kleine neefje. Het is de eerste keer dat ik in mijn eentje op een baby oppas en dat is nog best spannend, maar vooral heel leuk! Samen met de moeder van de baby heb ik alles op het instructielijstje doorgenomen: hoe laat hij zijn flesje krijgt, op welk tijdstip hij naar bed gaat en welke kleertjes ik hem kan aantrekken als dat nodig blijkt te zijn. Ik voel me een trotse tante op het moment dat ik mijn neefje keurig op tijd de fles geef. Het is geweldig om zoveel tijd met hem door te brengen. Ik geef hem alle aandacht: lekker knuffelen, spelen, zingen… een topdag!

Plotseling verschijnen daar wat kleine babytraantjes. Ik begin meteen een gekke act en ik weet de traantjes voor even weg te toveren. De traantjes komen echter terug en algauw begint er een flinke huilpartij. Hij trapt in geen één van mijn pogingen om hem te troosten. Een schone luier werkt niet, zijn speelgoed vrolijkt hem niet op en “op een grote paddenstoel” waardeert hij al helemaal niet! Dan spuugt hij zijn kleertjes onder.

Verwonderd kijk ik hem aan, want het lijkt wel alsof alle melk die ik hem net gegeven heb, nu op zijn shirt zit! Ik breng hem naar boven en ik trek hem een schoon pakje aan. Hoe kan ik deze oppasdag nou zo verprutsen, wat is er toch aan de hand? Ik word met de minuut wanhopiger. Alle wereldproblemen verdwijnen naar de achtergrond, het enige wat nu telt is dat ik mijn neefje weer wil zien lachen. Op dat moment gaat mijn telefoon. Hallelujah, het is de vader van mijn neefje! Hij vraagt me hoe het gaat en ik barst wanhopig los: “Hij stopt maar niet met huilen! Ik heb hem eten gegeven, gewandeld, gezongen, zijn luier verschoond (…)” Ik noem het rijtje van mijn rescue-acties op. De vader blijft kalm en vertelt me dat hij aan het geluid van het gehuil herkent dat zijn zoontje honger heeft. “Geef hem anders nog maar een beetje voeding”. Nadat ik nieuwe adviezen heb gekregen, weeg ik de schepjes melkpoeder af en maak ik een nieuw flesje. Even later is hij aan het drinken en dit doet hij op zo’n gulzige manier, dat ineens het kwartje valt. Om het even te checken, loop ik naar het instructiebriefje op tafel en jahoor, ik zie meteen mijn error. “4 schepjes melkpoeder voor 120 ml water”. Gossie, ik heb hem net maar 1 schepje gegeven. Vandaar al dat gespuug!  Met een ernstige blik kijkt hij me aan tijdens het drinken. “I know what you did there, auntie”. Ik begin weer te zingen en deze keer lijkt hij het gelukkig wel te waarderen.

Een paar dagen later zie ik mijn neefje weer. Een beetje angstig buig ik me over hem heen, zou hij me iets kwalijk nemen? Hij lacht me heel blij toe. Gelukkig, geen tantetrauma. Zijn moeder duwt me op dat moment grijnzend een flesje melk in mijn handen. “Hier, nieuwe poging!” Lief neefje, als je dit ooit leest: bij deze krijg je toestemming om me terug te pakken! Slappe koffie, dunne limonade, of juist ontzéttend sterke thee. Hopelijk zie ik je nooit meer zo erg huilen, want je hebt een veel te lieve lach! Kus van je tante.

Volg:

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge