Hee wacht eens! Realiseer ik me ineens. Waarom zou ik elke keer nou helemaal het halve pand doorlopen vanaf de kantine, terwijl ik gewoon via deze deur zo weer op mijn werkplek terecht kan komen? Ik staar naar de deur naast die van de kantine en bedenk me dat dit niet eens zo’n heel slecht plan is. Sinds een paar weken heb ik op mijn werk een nieuwe werkplek en door deze sluiproute te nemen scheelt het me zeker anderhalve (!) minuut lopen.
Daar ga ik. Ik duw de deur open en daar verschijnt meteen de trap naar beneden. Neuriënd bewandel ik de treden naar beneden. Grappig hoe zo’n standaardroute er dan ‘insluipt’, terwijl het stiekem dus gewoon veel makkelijker kan. Oké, makkelijk is misschien niet het woord: ik struikel bijna van de onderste trede, die kennelijk loszit.
Maar eerlijk is eerlijk: binnen nog geen tien seconden heb ik de deur naar mijn werkruimte alweer bereikt. Ik duw de klink naar beneden en… er gebeurt niets. De deur zit dicht. O. Huh? Ik heb toch echt wel eens mensen zo zien lopen. Nou ja, misschien is het dan toch niet helemaal de bedoeling. Ik draai me om, struikel opnieuw bijna over de onderste trede en loop weer naar de bovenste deur. Ik duw de klink naar beneden en… er gebeurt niets. De deur is in het slot gevallen. O. Ik probeer een cijfercode op het deurslot, maar ik weet de volgorde niet meer. Ja, briljant idee dit!
Ik draai me dus maar weer om, loop opnieuw omlaag en stap deze keer over de onderste treden heen, waardoor ik met een harde bons op de grond terecht kom. Ik hoor wat gemompel aan de andere kant van de deur. Ik schraap mijn keel, bons op de deur en roep ietwat schuldig: “Ehm, joehoe?” Ik hoor voetstappen richting de deur, die even later openzwaait.
Sta ik hoor, met mijn kopje thee in mijn hand, ten overstaande van vier verbaasde hoofden die mijn kant op kijken. De kant van de nooduitgang. Toch niet zo’n sluiproute after all.
