Bonte ochtend op Texel

Vandaag is mijn laatste dag op Texel: vanavond ga ik weer richting huis. Ik voel me er een beetje sip bij: de vakantie hier op het fijne eiland is alweer bijna om. Toch leek deze week voor mijn gevoel wel lang te duren. Zo hebben we veel bezoek ontvangen en zijn we in elk dorpje wel even geweest: leuk!

De Slufter, een prachtig en uniek natuurgebied in het noorden van Texel, is altijd een ‘attractie’ geweest die op mijn lijstje is blijven staan. Tot vandaag. Rond elven schepen we in en rijden we richting de natuur. Daar aangekomen worstelen we ons door een vreemd hek bij de ingang en wandelen we de weidse weide-wereld in.

Wat is het mooi! Overal om ons heen zien we verschillende kleurtjes. Groen, geel, paars: het is een fantastisch natuurgebied. Ik heb direct spijt dat ik hier nog nooit eerder ben geweest. We wandelen op een avontuurlijk paadje richting de zee. Op een gegeven moment wordt het pad wat wilder en moeten we wat water oversteken om verder te kunnen komen richting de zee. De helft van het gezelschap blijft achter, de andere helft (waaronder ik) loopt verder.

Mijn zus loopt voorop en verkent het pad. Nog een paar stappen en ze is bij het water. Ik zit haar op de hielen en volg haar waar zij gaat. Totdat ze een sprong over het water verkeerd inschat, op haar hielen terecht komt en een meter vooruit glijdt. Ze verliest haar evenwicht en strekt haar arm uit om zichzelf op te vangen. Zo blijft ze staan. De eerst seconden staar ik haar met open mond aan, maar nadat ik zie dat ze verder ongedeerd is, gier ik het uit. “Sierlijk hoor!!” De grond waarop ze uitgegleden is, is een soort klei-achtige modder. Het is nu net of er snelheidsstrepen in gegraveerd zijn. Ook op haar benen trouwens. Voor mij is dit een perfecte waarschuwing: ik loop lekker door het water!

Even later woekeren we weer verder door de kleimodder. Het is inderdaad een wankele grond en je moet goed opletten waar je je voeten neerzet. Toch begint het te dagen en we gaan goed. De zee komt dichterbij! We zwaaien nog even naar het achtergebleven gezelschap, dat inmiddels een klein stipje geworden is. Daar komt het volgende watertje: een stroompje van zo’n 15 cm breed. Mijn zus is blijkbaar even haar val-fiasco vergeten, want ze neemt een aanloop en springt wederom over het water. Ook deze keer komt er een oerkreet uit haar mond en nu beland ze wél vol op haar kont. Ook nu kan ik mijn lach niet inhouden. “Whaaa! Ga je lekker?!” Ze lacht zelf ook mee. “Sjongejonge, dat ik uitgerekend híér overheen spring!” We staren naar het sneue watertje en lachen nog harder. Daar valt mákkelijk overheen te stappen. Ook mijn moeder, die in de buurt loopt, lacht mee.

We wandelen nog wat verder en genieten van de mooie natuur. We maken foto’s en mijn zus probeert haar broek iets te fatsoeneren. Dan lopen we dezelfde weg weer terug en zijn voorbereid op de gevaarlijke plasjes. Het gaat goed en we komen steeds dichterbij de anderen, totdat mijn moeder deze keer onderuit gaat. En best hard ook, het ziet er indrukwekkend uit! “Gaat het mam?!” Lenig staat ze weer op met haar besmeurde jurk. “Haha, ja hoor het gaat we.. o, nee, kijk nou, mijn schoentjes! Dat vind ik wel erg. Ze waren zo mooi wit!” HAHAHA.

Volg:

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge