Dagje bij de opticien

Hmm, ik begin een beetje wazig te zien door mijn huidige maandlenzen. Morgen maar even nieuwe in doen!

…

“Shit, m’n oog voelt echt heel branderig. Is hij rood?” Thomas ziet gelukkig niks, maar ik ga toch mijn nieuwe lenzen maar even spoelen met lenzenvloeistof. Het wordt een klein beetje minder, maar echt lekker voelt het nog steeds niet.

Ook de volgende dag fikt mijn oog nog lekker door. Ik besluit om maar wéér een nieuwe lens in te doen en om even langs te gaan bij de opticien. Het kan toch niet zo zijn dat straks op mijn trouwdag met een ontstoken oog rondloop?!

Bij de opticien controleren ze mijn oog en zien ze gelukkig niks geks. Uiteraard was dat branderige gevoel alweer opgehouden voordat ik bij de opticien aankwam, zul je altijd zien. Toch denken ze graag mee en bieden aan om daglenzen te proberen. “Doe ze maar even in en kom over twintig minuten terug. Ik zal je ogen daarna nog eens controleren.” Prima. Ze zitten eigenlijk direct al goed, fijn! Ik doe de ultieme oogprikkeltest: even naar de Zeeman. Al die felle kleuren in combinatie met TL licht, als dat geen goede oogmeting is?! Ook daar doen mijn nieuwe lenzen het goed. Ik loop tevreden terug naar de opticien en neem even plaats in de wachtkamer.

Een oud echtpaar is samen brillen aan het uitzoeken. Ze doen een paar gekke brillen op en hebben overduidelijk lol met z’n tweetjes. Zó leuk om te zien. Dan loopt de vrouw naar een medewerker toe. “Ehh, ik heb een probleempje. Ik ben mijn eigen bril kwijt.” Samen zoeken ze tussen alle brillen en uiteindelijk vinden ze hem gelukkig tussen de gekke brillen. Ze nemen afscheid van de medewerker en willen al naar buiten lopen. Ik kan ze nog net op tijd tegenhouden. “Ehh mevrouw, is dit uw tas?” De vrouw kijkt me verrast aan. “Dankjewel kind, het wordt echt tijd dat ik een betere bril ga kopen.”

Mijn oog wordt nogmaals gemeten en alles ziet er prima uit. Ik krijg als bruidscadeau een pakje daglenzen mee die ik de komende dagen nog even kan uitproberen, hoe lief! “Zet je wel even een bordje bij de bruiloft met ‘mede mogelijk gemaakt door Specsavers’?” Grapt een medewerker. Haha, dat zal ik niet doen, maar bij deze toch een positieve review op de blog 😊.

Truus en Annie

Terwijl Thomas even geld haalt bij de pinautomaat, blijf ik in de auto zitten. Mijn raampje staat open, waardoor ik alles op straat heel goed kan volgen. Op de stoep zie ik een oude vrouw voorbij crossen op haar scootmobiel. “Zo Truus, jij rijdt goed!” Truus mindert direct vaart en kijkt wie er naar haar riep. “Annie! Dankjewel he. Als je goed auto ken rijden, ken je ook op dit ding tuffen.” Truus rijdt een stukje naar achteren – piep! Piep! – en botst daarmee bíjna tegen een andere vrouw op. “Oh pardon, hoor mijn nou over mijn rijvaardigheden!” Truus proest het uit. Annie is ondertussen bezig met het bijwerken van haar lippenstift. “Zoek je verkering?” Vraagt Truus. Annie en Truus gieren het uit en ik hoor wat dingen over “mijn leeftijd” en “je weet nooit wat je tegenkomt.” Nadat de dames voor komende woensdag hebben afgesproken voor een bakkie, gaat Truus er weer vandoor. Ze moet wederom achteruitrijden, maar vraagt nu aan Annie of er soms iemand achter haar staat. Vervolgens rijdt ze weg, mans kauwend op haar kauwgompie.

Never dull tweets

– Je moet er niet te lang bij stilstaan wanneer je een slok cappuccino neemt en dan moet kauwen. #ehhh

– Ben ik de enige die eigenlijk nooit een enquête of een review schrijft na het kopen van een product online? Als ik nou alleen op een smiley hoef te drukken, helemaal prima! Maar soms weet je gewoon niet veel te vertellen over een nog ingepakt gastenboek of een slinger.

– Zó veel lekkere plekjes in huis. Een paar bedden, een bank, mandjes, kussens, dekens. Waar gaat meneer liggen? bovenop de afstandsbediening. #kannietcomfortabelzijn

– Soms ben ik zo ongeduldig met afdrogen, dat ik ‘s avonds met natte armen in bed stap. #Brrrr.

– Vorige week heeft een paard mij in mijn arm gebeten (hij wilde grazen en ik wilde doorlopen) en nu heb ik een gigantisch blauwe plek op mijn arm. Top timing met een bruiloft, hahaha. #Langemouwendanmaar

Bruiloftsblogs!

In verschillende delen kun je teruglezen hoe de dag er van begin tot eind uit zag! Klik op deze links: deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4

Wow, dat gaat niet goed hoor!

Het is lunchtijd en ik stop twee broodjes in de magnetron om te ontdooien. Ik loop naar de tafel om het beleg neer te zetten en ik word afgeleid door een gigantische rookwolk aan de voorkant van ons huis. Nu we nog geen jaloezieën hebben, kan ik erg goed via de erker naar buiten kijken en mijn hart gaat sneller kloppen. Ojee, wat is daar nou aan de hand?!

Ik loop naar de voorkant en kijk verschrikt naar buiten. Een grote vrachtwagen rijdt langzaam door de straat, waarbij er gigantisch veel rook vrijkomt. Onrustig zoek ik de blik van de chauffeur, die half uit het raam hangt om naar de rook te kijken. Het is een soort vuilniswagen en ik neem aan dat hij zojuist de restafvalbak heeft geleegd. Misschien heeft hij een klapband? Is hij te snel over de stoep gereden? Wel veel rook zeg… Op dat moment begint het me te dagen dat mijn conclusie misschien niet goed is. Ik lees de tekst op de ‘buik’ van de vrachtwagen. Onkruidbestrijding. Hahaha, oké. Gelukkig.

Op dat moment herinner ik me waar ik mee bezig was: de magnetron!! Ik sprint terug naar de keuken en haal mijn broodjes (inmiddels ook bijna verkoold) eruit. Goh, hadden we toch bijna twee keer rookoverlast.

(Tijdens het schrijven van het terugblik denk ik: sjonge, je stelt toch een tijd in op de magnetron? Bij onze vorige magnetron hadden we een draaiknop voor de timer, hier was ik altijd zeer nonchalant in: vaak gaf ik hem gewoon een zwieper, hihi).

Jaaaaa, een nieuwe voordeur!

Vanaf vandaag hebben we een nieuwe voordeur en gaan we ons begeven in de wereld van de “jaaa” brievenbus. Tot nu toe hebben we altijd een nee-nee sticker gehad (geërfd van de vorige bewoners) en ik ben benieuwd of ik blij word van de foldertjes.

Ik zie het dan al helemaal voor me voor me dat de krantenbezorger van het dorspkrantje vertwijfeld voor onze grondverf-deur staat en de folders voorzichtig door de brievenbus gooit.

Woensdag wordt de deur geschilderd. Op dit moment zit ik nog even in een ja-nee fase bij het uitzoeken van de geschikte kleur ;).

Sorry Thomas

Het is midden in de nacht en ik slaap een beetje onrustig. Het is koud, dan is het weer warm en dan toch weer wat fris. Ik ben het niet gewend om niet te kunnen slapen en daarom weet ik ook niet zo goed wat ik er mee aan moet, haha. 

Ik draai me om richting Thomas en zie dat hij lekker ligt te slapen. Ik sluit mijn ogen en probeer hetzelfde te doen. Toch doe ik op de één of andere manier mijn ogen weer open, waarna ik zie dat Thomas ineens heel dichtbij me ligt. Ik schrik heel erg van deze snelle verandering en maak daarbij een enorm hard schrikgeluid. Die blik van Thomas daarna, hij is letterlijk wakker geschrokken, maakte dat ik nog minimaal 5 minuten bleef lachen. 

Lachen is kennelijk het medicijn, ik heb daarna heeerlijk geslapen :-).

Printproblematiek

“Jeuuuuj ik heb iets verkocht op Vinted!” Ik app Dor om dit te laten weten: ik ben tot nu toe goed geweest in dingen kópen op Vinted, maar het is ook wel eens leuk om zelf iets verkocht te hebben. “Kun jij printen? Ik moet het verzendlabel op het pakket plakken.”

Voordat ik Dor appte, heb ik al 30 minuten van mijn leven verspild om onze oude printer aan de praat proberen te krijgen: op de één of andere manier hebben thuisprinters altijd problemen, or is it just me? Een belletje met het verzendpunt leverde ook niets op: “u moet het label toch echt zelf printen, mevrouw.”

Gewapend met een pak printpapier ga ik naar Dor. Helaas krijgen we haar printer na verschillende pogingen ook niet aan de praat. (Met meerdere laptops geprobeerd, besturingsprogramma’s geïnstalleerd… we hebben echt flinke moeite gedaan!)

Na nóg een half uur staan we dus maar heel oldskool in de bibliotheek bij ons dorp. “Helaas dames… in verband met corona is er nu geen toegang tot de printer. In het dorp verderop kan het wel!” Weer een kwartier later stappen we daar de bieb binnen. Inmiddels ben ik al zo’n anderhalf uur bezig om één blaadje te printen, hahahaha.

Bij de balie krijgen we een toetsenbord om op de computer te mogen werken en daar lukt het dan (na eerst het tegoed op te waarderen met €0,10) eindelijk om mijn label te printen. Hoeraaaa!

“En, hoeveel levert het pakket je op?” Eh ja. “2 euro.”

Eerste horrordroom

Volgende week vrijdag gaan wij dan eindelijk trouwen! Aangezien ik al twee weken zomervakantie heb, is dit een heerlijke voorbereiding op onze dag. “Heb je al stress?” Deze vraag krijg ik nu af en toe, maar nee, ik heb echt totaal geen stress. Ik heb juist zeeën van tijd om alles te regelen, haha.

Toch gebeurt er in mijn onderbewustzijn wel het een en ander. Zo had ik vannacht mijn eerste ‘horror-droom.’

…

De bruiloft is in volle gang en we zijn in een heel groot kasteel. Ik ken de weg daar niet zo goed, (volgens mij ben ik hier nog nooit geweest?) maar dat is allemaal prima. Rond een uur of 20:00 krijg ik ineens een paniekaanval. HOEZO heb ik mijn trouwjurk niet aan? De eerste gasten gaan al bijna naar huis, we gaan zo dineren én ik heb het jawoord allang gegeven. Mijn roze jurkje met oranje vestje is best leuk, maar ik voel me níet echt een bruid. “Ik denk dat ik zo mijn jurk maar eens aan ga trekken, komen jullie even helpen?” Een vriendin reageert dat ze zich inderdaad al afvroeg waarom ik mijn jurk nog niet aan had gedaan, maar ze vond het verder niet nodig om dit te vragen. Zal wel loslopen. We gaan naar boven en zien dat er in onze slaapzaal – met stapelbedden – allerlei toeristen aanwezig zijn. “HELLO EVERYONE, YOU NEED TO LEAVE NOW!” Ondanks mijn vriendelijke verzoek bleven ze gewoon zitten waar ze zaten. Ik ga daarom maar naar een stoffig kamertje voor wat meer privacy.

“Zo, klaar!” Ik bekijk mezelf en ben tevreden. Totdat ik erachter kom dat ik mijn oorbellen vergeten ben mee te nemen van huis. Nou, na deze horrorontdekking werd ik wakker. Goh. Interessante droom wel ;-).

Ondertussen op zolder

“Ey, zullen we haar ff een appje sturen?” Sok neemt de leiding. Broek: “mwuah, moeten we niet nog even wachten?” Hemd zucht. “We zijn al vijf uur klaar hoor… ik ben nu wel weer toe aan wapperen aan het wasrek.” Sok houdt vol: “eens, hemd. ik zit hier ook helemaal niet lekker, zo tegen het deurtje geklemd. En die blauwe prikt tegen me aan.” Blauwe handdoek kijkt verstoord op: “jij bent tenminste klein! Ik ben echt loodzwaar met al dat water.” Sok wil net een tegenaanval starten door te zeggen dat hij vaak van het wasrek valt, terwijl ‘die handdoeken’ altijd de beste plek krijgen, maar hij houdt zich in. In plaats daarvan spoort hij zijn sokkenfamilie aan om mee te brullen: “LAURAAAAAA, WE ZIJN KLAAHAAAAR. HAAL JE ONS UIT DE WASMACHINE?”

Vlog van juni/juli 2021!

Never dull tweets

– Wanneer je je tanden al hebt gepoetst, maar daarna nog trek hebt in een stukje chocola. Weetjewel.

– Op zich had ik al vrij veel jurkjes via Vinted geshopt, maar ik heb van de week toch ineens ‘per ongeluk’ 13 jurkjes op Zalando besteld. Oeps. #Bruiloften #keuzestress

– Daadwerkelijk je koffer inpakken duurt altijd zó veel minder lang dan de periode waarop je jezelf ertoe moet zetten om die koffer in te pakken. #begingewoon #geenzin

– “Omg, ik ben 5 keer heen en weer gereisd tussen Castricum en Amsterdam. Ik zou een nachtje weggaan, maar ik was steeds iets vergeten. En toen viel mijn toilettas ook nog eens op het spoor.” #droomvaneenvriendin #heftigenachtmerrie #armkind

– Toch wel heel fijn dat m’n trouwjurk nog steeds past, haha! Voor het laatst in maart aangehad. #zouechtwelonhandigzijn

– “Ik kon de aardappelen die jij bedoelde niet vinden hoor, dus ik heb gewoon dezelfde zak meegenomen als die we al hadden. – Oké prima hoor, maar die vond jij toch niet lekker?” Oja. Haha. “Geen aardappelen voor mij, graag” #yes #effectief #houernietzovan

– Vriendin op huwelijksreis: Bij het ontbijtbuffet kunnen we een gekookt eitje laten maken. Na een minuut of 10 ga ik m’n eitje halen, want ik wil hem niet zo hard gekookt. De mevrouw bij de eitjes zegt dat ik nog twee minuten moet wachten, maar ik zeg vrij overtuigend dat ik nu m’n eitje wil, want anders wordt ie te hard. (Zie foto, hahaha!)

De blog werd zo lang, dat we hem even in tweeën hebben geknipt!

Domme Dirk

“Hallo! Heb je een minuutje?” Een buurvrouw van een paar huizen verderop staat buiten en ze wenkt me. Ik loop naar haar toe en ben benieuwd wat er aan de hand is. “Ik was een paar dagen geleden in mijn tuin aan het werk. Het was heerlijk weer en ik was wat bladeren en takken aan het opruimen. Ik vond het daarom ook wel makkelijk om de deksel van mijn kliko open te laten.” Grappig, ik ben benieuwd waar ze naartoe wil met dit verhaal. “Toen ik even naar binnen ging, hoorde ik daarna een hard geluid in mijn tuin.” Ze begint te lachen. “Een van jouw katten zat eerder op de schutting en wilde op de kliko springen.” Ik begin ook te lachen. Het zal toch niet hè.. “Blijkbaar had je kat niet goed gezien dat de kliko open stond, want hij was er zo in beland. Vervolgens klapte de deksel ook nog dicht.” Ze moet weer erg hard lachen. “Hij keek me heel verschrikt aan toen ik hem redde uit zijn situatie.” Na een kort interview weet ik zeker dat het Dirk was. Wat is het toch ook een ui af en toe, haha!

Mochten we hem ooit nog een keertje kwijt zijn (afkloppen!), dan moeten we ook de kliko’s maar niet overslaan in onze zoektocht.

“Dat regel ik wel even”

“Laura, dat hoesje kan echt niet meer hoor.” Al maanden benoemen zowel Daan als Dorinde de armoedige staat van mijn telefoenhoesje. Ze hebben een punt, zeker wel! Het boeit me alleen niet genoeg… 😉

Afgelopen zaterdag zat ik met een vriendin en ‘de vrijgezel’ in één auto tijdens het vrijgezellenfeest van een vriendin. Ik reed, er was file en ik vroeg mijn vriendin om even stiekem de anderen op de hoogte te houden. “Gebruik mijn telefoon maar even.”

Nou, dat heb ik geweten. “Omg, we gaan nú een nieuw hoesje bestellen. Welke telefoon heb je? Welke kleur vind je leuk? Groen? Oké. Je krijgt deze, goed?? Ik stuur je wel een tikkie.”

En jahoor, mijn nieuwe hoesje is top. Bedankt allemaal!

Mega spannend potje

Ik ben een potje aan het kwartetten met Thomas en Laura en voor Thomas is het heel lang geleden. “Thomas, heb jij in de categorie voedsel de” .. “Nee!” Roept Thomas triomfantelijk. Laura kijkt hem aan. “Nu weet ik dus dat Dor ze allemaal heeft he?” Kwartetten met z’n drieën is al niet zo spannend, dat hoeft niet per se nog makkelijker, haha!

Een paar beurten later vraag ik aan Thomas een kaart. “Heb ik!” Vervolgens krijg ik echt een compleet andere kaart. “Mooi, die zocht ik al!” Roept Laura.

We hebben het bij één potje gehouden, hahaha.

NIET tevreden

Daan en ik staan in de rij bij de Praxis om onze nieuwe voordeur op te halen. Yes, vaarwel lelijke voordeur! We moeten even op onze beurt wachten, omdat er een man voor ons bij de servicebalie staat. Geen probleem, de mensen achter ons moeten zo ook even op ons wachten.

De man voor ons heeft blijkbaar wél een probleem. Met een houten bloembak. Blijkbaar zat er ooit een nietje in, waardoor er een minuscuul gaatje in zit. De vrouw achter de kassa kan er weinig mee en roept haar manager erbij. De manager komt al snel aangelopen en de man van de bloembak doet opnieuw zijn verhaal. De manager duikt met zijn neus bijna in de bloembak om het gaatje te zien. “O ja, ik zie hier een stipje! Tja, wat zullen we hier mee doen? Ik kan je een euro geven ter vergoeding?”

En zo geschiedde.

Ik heb de deur helemaal nagekeken of ik er nog een euro uit wist te slepen. Geintje natuurlijk, dat heb ik niet gedaan.

Goed verhaal

Ik ben de vaatwasser aan het inruimen en ik kijk ondertussen naar een oude aflevering van 1 tegen 50 op Videoland. Daan houdt niet zo van spelquizzen, zelf vind ik het wel leuk. Nu hij gezellig met een vriend naar de bios is, neem ik het ervan!

Wanneer de aflevering is afgelopen, zegt Caroline Tensen: “dit is het einde van de aflevering, volgende week mag je weer verder!” Ik gniffel in mezelf: zo grappig dat ze op TV doen alsof ze echt een week tussen de opnames hebben. In werkelijkheid nemen ze natuurlijk meerdere shows tegelijk op, net als Lingo.

Wanneer de volgende aflevering daarna automatisch start, kijk ik verbaasd naar het gezicht van Caroline Tensen. “Goedenavond dames en heren, u denkt vast: wat zijn die fillers mislukt! Ik ben afgelopen week gevallen met mijn e-bike.”

Oke, tot zover mijn theorie, hahaha.

(Latere update: Bij de volgende aflevering bleek mijn theorie gelukkig toch wel te kloppen, maar ik moest zo lachen om mijn triomfantelijke gegrinnik… Blijkbaar had ik net een laatste aflevering van een draaidag te pakken. ;))