Te vroeg gejuicht

“Ik ga winnen hoor jongens!” roept Laura enthousiast. Ze is gezellig bij ons op visite en we zijn druk bezig met een spelletje Kolonisten van Catan. Terwijl ik de dobbelstenen pak en mijn eigen kaarten bestudeer, begint Thomas zijn kaarten terug in de doos te leggen. “Wat doe jij nou?” Thomas kijkt verbaasd naar de eveneens verbaasde Laura. “Je hebt gewonnen toch?!” Ah, verkeerd verstaan ;-). Nadat Thomas zijn kaarten weer terug heeft gepakt en we zijn uitgelachen, bouw ik nog gauw een stad. Je weet maar nooit.

Een kwartier later bouw ik triomfantelijk mijn laatste dorpje. ZO, tien punten, ha! Laura kijkt een beetje beteuterd. Ook Thomas heeft meer punten dan zij kunnen scoren.

De eerste keer douchen

Afgelopen zaterdag zijn Thomas en ik eindelijk verhuisd! Na ruim drie maanden klussen en kamperen in het huis hebben we er heerlijk voor het eerst geslapen. Het is heel leuk om nu allemaal nieuwe dingen te doen: voor het eerst koken, voor het eerst wassen, voor het eerst slapen en natuurlijk ook: voor het eerst douchen.

In eerste instantie wilden we de badkamer vernieuwen, maar we hebben besloten dat we dit toch nog maar even uitstellen. De moeder van Thomas heeft de badkamer helemaal schoongemaakt en dat maakt al een wereld van verschil. Toch blijft het even spannend: is de douche wel lekker?

Vanochtend was het zo ver en nadat ik onder de straal stapte, kreeg ik direct een glimlach op mijn gezicht. Thank god! Een prima straal, lekker warm en het water loopt zowaar weg. Bij onze vorige douche deed de afvoer het niet zo goed, hoe hard we ook met de plopper aan de gang gingen. Mijn geluksgevoel zette nog even voort, totdat ik tot een besef kwam. Shit. Handdoek vergeten.

Na wat overwegingen – wel of niet naar de slaapkamer rennen en hopen dat de buren niet kijken? gewoon mijn kleren aantrekken zonder af te drogen? – realiseerde ik me dat de wasmand al in de badkamer staat. Bij het inpakken heb ik daar op het laatst maar wat restjes kleding en handdoeken ingegooid. Nog nooit ben ik zo blij geweest met een volle wasmand!

Oh denneboom

Aanstaande zaterdag gaan we verhuizen (!!) en uiteraard gaat de kerstboom mee. Ik ben heel benieuwd of hij de verhuizing gaat overleven. Eigenlijk mogen we met deze boom sowieso al in onze handjes knijpen. Zoals bekend is ons huishouden sinds september uitgebreid met Dirk en Rover. Omdat deze jongens nog steeds jongens zijn – if you  know what I mean – zijn ze druk. HEEL druk. En omdat ze nog nooit een kerstboom gezien hebben, moet hier natuurlijk aan gesnuffeld worden. Erg subtiel lukte ze dat overigens niet: de kerstboom kukelde met versiering en al voorover. Plastic kerstballen. Beste. Beslissing. Ever. Kattenproof zijn ze zeker, nu die verhuizing nog!

Als ze een beroep zouden hebben…

De jongens, het is heel gezellig met ze in huis. En het levert ook heel wat blogmateriaal op trouwens ;-). Dirk en Rover hebben allebei zo hun eigen trekjes. Zo is Dirk van het voetballen met alles wat los en vast zit. Hij heeft zijn naam – vernoemd naar Dirk Kuyt, ja echt…- natuurlijk niet voor niks gekregen. Rover heeft daarentegen een andere hobby: de wc. En dan vooral het doortrekken van de wc. We noemen hem daarom ook wel De Loodgieter. Onze badkamerdeur klemt een beetje, waardoor hij steeds nét niet goed dichtgaat, tenzij je echt je best er op doet. Het lukt Rover daarom altijd om naar binnen te sneaken wanneer je op de wc zit. Standaard gaat hij dan achter de wc zitten en wacht totdat je doortrekt. Dat zal een gemis worden voor Rover als we straks in ons nieuwe huis de deur wél goed dicht kunnen doen.

Uit de kast

Afgelopen vrijdag was ik met Thomas bij de Ikea: op jacht naar een kledingkast! Net als bijna heel Nederland gaan ook wij voor de Pax kast. Het fijne van deze kast is dat je hem helemaal zelf kunt ontwerpen. Dat levert in de winkel heel wat stappen voor de stappenteller op! Wat voor deuren willen we? – Hop, naar de kasten om deuren te bekijken en dan weer terug naar de computer waar het ontwerp op gemaakt wordt. Willen we een spiegel op een deur? – Hop, naar de kasten om spiegeldeuren te bekijken. Wat voor handgrepen willen we? – Enzovoorts. Net wanneer ik op weg ben voor de handgrepencheck, zie ik in één kast iets bewegen. “Hee, deze kast leeft, wat leuk!” speel ik het spelletje mee. De drie (!) kinderen die erin zitten komen vervolgens giechelend de kast uit.