Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: januari 2018!

Never dull tweets in februari 2018

Altijd als ik een eierdoos fijnstamp zodat het bij het oud papier kan, ben ik als de dood dat er nog eentje inzit. (Dorinde)

Schattiggggg. Die scène dat de dikke dame zingt/krijst om het wijnglas te breken, weetjewel. Iedereen beschermt daar z’n eigen oren, behalve Marcel Lubbermans. Hij beschermt de oren van zijn pad. Cuuuute. #harrypotter (Laura)

Een aanbod voor nieuwe (dure) producten afslaan bij de schoonheidsspecialiste terwijl je wenkbrauwen worden geëpileerd. #gevaarlijk #hopelijkschietzenietuit ‘#perongeluk’ (Dorinde)

Roze auto, okee. Harig, roze stuur, mmmmmm. Wimpers op de koplampen, uhhhhhhhl. EEN MAN ACHTER HET STUUR?! #mijnmondvielopen #hahaha #autovanznvrouw #noshame (Laura)

Vriend kijkt olympische spelen in de bieb. We zitten in een stilteruimte. #hopelijkgebeurternietsspannends (Dorinde)

“Jullie moeten een verslag van een A4-tje over jullie stagedag maken en dit volgende week inleveren.” De week erna krijg ik allemaal verslagen in lettertype 16. #Slimmeriken #Ikmoetookallesdichttimmeren #onderwijs (Laura)

5 februari 2018

Welkom in Friesland

Het is zondagmiddag en we zijn op weg naar Drenthe. De opa van mijn vriend is 85 jaar geworden en viert zijn verjaardag in een restaurantje in zijn woonplaats.

“Welkom in Friesland!” lezen we op een bordje aan de snelweg. Vind ik altijd zo attent, die bordjes. Net op het moment dat we langs het stadion van Heerenveen rijden, schrikken we allebei van iets onverwachts. Een enorme, maar dan ook echt een enorme flark vogelpoep is zojuist op de voorruit belandt. Allemaal leuk en aardig dat we zo welkom geheten worden, maar dit draagt absoluut niet bij aan die boodschap, haha.

6 februari 2018

Gênant minuutje

O mijn god, waarom gebeurt dit overdag? Waarom heb ik dit klusje niet uitgesteld tot vanavond? Wat zullen de buren wel niet denken… Sta ik hier. Met de kliko. Op het grasveldje. De wielen heen en weer te rollen in het gras. Mensen passeren met honden en ik ben mijn kliko aan het uitlaten. Met een rood hoofd kijk ik ze lachend aan, wanhopig naar de wielen wijzend. Ze kijken me vreemd aan en ik kan ze geen ongelijk geven.

Aldus mijn “wat als?”-fantasie. Zo had deze scène echt kunnen gaan. Opluchting toen ik nét met de kliko de hondendrol op de stoep kon ontwijken.

14 februari 2018

Totaal in de war

Het is 22.15 en ik lig al in bed. Lekker op tijd! Waar ik vroeger nooit voor twaalven in bed lag, lijkt het nu wel met de dag vroeger te worden. Mijn vriend is nog zijn tanden aan het poetsen maar gaat niet veel later ook naar bed. “Truste!” Ik geef hem een zoen, draai me om en val vrijwel direct in slaap.

De wekker gaat. Wow, nu al? Verward draai ik me om en zie ik dat mijn vriend ook al wakker is. “Goedemorgen, moet jij er ook niet uit?” Meestal gaat de wekker van mijn vriend veel eerder dan die van mij. Hij kijkt me aan, maar blijft liggen. Net wanneer ik aanstalten wil maken om op te staan, begint mijn vriend heel hard te lachen. “Dor, het is 22.45. Je hebt tien minuten geslapen.” Huh?! “Ja, mijn telefoon doet raar dus ik heb de wekker van de iPad gezet. Ik had alleen niet door dat hij ook direct af zou gaan. Vals alarm dus!” Letterlijk.

15 februari 2018

De invalles

“Bonjour tout le monde, on va commencer!” Het is tijd  voor een invaluur bij een brugklas die ik één keer eerder heb gezien. De leerlingen zijn enthousiast en doen leuk mee. Wel hebben ze een beetje moeite met het concept ‘vinger opsteken’. Ik leg het ze nog maar eens uit (#teacherlife).

Een jongen vooraan blijft herhaaldelijk door mij heen praten, dus op een gegeven moment wijs ik naar hem alsof ik een afstandsbediening in mijn hand heb. “Zo, jou zet ik even uit, goed?” Direct houdt hij zijn mond, top.

Na mijn uitleg zet ik ze aan het werk en ze gaan er keurig mee aan de gang. De jongen vooraan staart een beetje leeg voor zich uit, dus ik spreek hem er op aan. “Ga je ook aan de gang?” Zijn buurman merkt droog op: “u moet hem nog even aanzetten, mevrouw.”

Nadat ik de leerlingen even heb laten werken, loop ik een rondje door de klas. “Mevrouw, ik heb een beetje een gekke vraag.” Verwachtingsvol kijk ik naar de leerling: “zeg het eens.” Ze kijkt me aarzelend, maar lachend aan. “Zou ik mijn stoel even op z’n kop mogen houden? Ik heb mijn ring per ongeluk in de stoel laten vallen. Verbaasd kijk ik haar aan. “Ín de stoel?” Ze wijst naar haar rugleuning. “Ja, kijkt u maar. Hier zitten twee gaten, daar is mijn ring net ingevallen.”

Never dull moments while teaching.

24 februari 2018

De laatste les voor de vakantie

Het is donderdag, mijn laatste werkdag voor de voorjaarsvakantie. Ik vind het altijd leuk om de laatste les iets leuks te doen, zoals een spelletje of een leuke competitie.

Deze keer heb ik een gehusselde brief gemaakt, die de leerlingen zelf op volgorde moeten leggen. Tijdens de uitleg vertel ik dat de leerlingen de zinnen eerst uit moeten knippen, ze vervolgens op volgorde moeten leggen en daarna nog in elke zin een fout moeten verbeteren.

Ik deel het materiaal uit en de leerlingen gaan in groepjes aan de slag. Af en toe komen ze naar me toe met een vraag als: “staat er echt in elke zin een fout?” of: “waar moet de datum?” De vraag: “heeft u lijm?” komt ook een paar keer voorbij.

Na een paar minuten hoor ik ineens KEIHARD gelach in de hoek achterin.

Een beetje lachen vind ik niet erg, maar deze herrie vind ik wel storend. Terwijl ik naar het groepje toe loop, bedenk ik dat dat het vast een situatie met een telefoon is. Daar aangekomen, schrik ik echter van wat ik zie. Het meisje zit helemaal niet op haar telefoon, maar ze houdt een flinke pluk haar in haar handen. “Eh mevrouw… ik heb per ongeluk mijn haar afgeknipt.”

Blijkbaar is een lange pluk haar tijdens het knippen onder het blaadje terecht gekomen, waardoor ze het per ongeluk heeft afgeknipt. De jongen die naast haar in een lachstuip ligt, herpakt zich snel en zegt heel schattig: “je ziet het eigenlijk alleen als je het weet.” Het meisje verdwijnt naar de wc en komt even later gelukkig weer lachend het lokaal binnen. “Ik heb nu wel een leuk verhaal ;).”