Neverdullmoments

Zou ze het gezien hebben?

Op woensdagavond sporten Laura en ik samen, meestal gaan we dan naar xco. Vandaag komt die tijd niet zo lekker uit, dus we besluiten een uurtje later te gaan. Zumba, ook leuk!

Wanneer de les bijna begint gaan we alvast klaarstaan in de zaal. Het is duidelijk dat er een aantal zéér fanatieke kontenschudders aanwezig zijn. De instructrice van de xco les heeft ons inmiddels gespot en vraagt of we de volgende keer weer naar xco komen. Ojee, we worden in de gaten gehouden ;-).

De zumba les begint en het is bijna direct duidelijk dat iedereen in de zaal de nummers uit hun hoofd kent. Voor ons is het de eerste keer, dus het ziet er niet helemaal picobello uit, haha. Dan valt me ineens op dat de sportinstructricd van xco nog in de kantine zit en dat ze toevallig onze kant op kijkt. Net op het moment dat mijn body roll (hoe dan?!) volledig de mist in gaat, haha. Goed, goed, volgende keer komen we weer naar xco.

Altijd hardop denken

Goed, dat wij boodschappen bestellen en wekelijks ophalen mag nu denk ik wel duidelijk zijn, haha ;-). Los van het feit dat het heel veel tijd scheelt, kan het nog veel meer opleveren!

“Hoi Daan!” Zoals bijna wekelijks kom ik Laura of Daan tegen bij het ophaalpunt. We kletsen even wat bij terwijl Daan alvast geholpen wordt. Er komen steeds meer mensen achter ons in de rij staan die ook hun boodschappen willen halen. Dit is het moment. “Daan, sparen jullie voor de messenzegels?” Ik vraag het luid en duidelijk. “Nee? Mag ik ze dan hebben?”

Vijf minuten later zit ik triomfantelijk in mijn auto, zeer tevreden met mijn gescoorde buit aan messenzegels. Twee van de mensen in de rij hebben ze ook aan mij gedoneerd, hoe lief!

Dus eh… mocht je bij de Jumbo komen en de messenzegels worden je aangeboden…… 😉

Ga ik even af

Thomas en ik kijken naar een Amerikaanse serie op de tv. Op het beeld verschijnt een bus in het openbaar vervoer. “Zouden er daar écht mensen zijn die geen getallen kunnen lezen, zodat ze de bussen maar namen van kleuren moeten geven?” Ik wijs naar het scherm en spreek de naam van de bus uit. “Blue route”. Nu is het Thomas zijn beurt om te lachen. “Hóe spreek je dat uit? Rout? Dat spreek je dus uit als ‘roet’.” Oeps. Sommige mensen kunnen blijkbaar geen getallen lezen, anderen mogen duidelijk nog aan hun uitspraak werken.

Worst mistake

“Jaaa, zet het maar gewoon ergens neer hoor, dat zoeken we later wel uit.” Worst. Mistake. Ever.

Ongeveer twee maanden na onze verhuizing kom ik erachter dat ik niet zo tevreden ben met de indeling van onze keukenkastjes. Van die ‘ik kan nét niet bij het glazenkastje wanneer ik de vaatwasser uitruim’ momenten. Tijd om de boel even om te gooien!

Na wat gepuzzel heb ik een veel betere indeling gemaakt, al zeg ik het zelf. Dat wil zeggen: in theorie heel logisch. We wonen hier nu inmiddels zes maanden, waarvan het overgrote deel van de tijd dus met de nieuwe indeling van de keukenkastjes is. Toch is het me denk ik nog geen één dag gelukt om in één keer alle goede kastjes open te doen.

Laat dit dus een hele wijze tip zijn: ook al ben je nóg zo moe van de verhuizing en heb je écht geen zin om erover na te denken, DOE HET WEL! Haha 🙂

Vandaag nog?

Samen met Laura ga ik even naar de Ikea. We hebben niet veel nodig, maar het is toch even een leuk uitstapje. De parkeerplaats is énorm, maar er staan dan ook echt heel veel auto’s geparkeerd. We rijden het terrein op en zien een mevrouw in een auto vlakbij een parkeerplaats staan. We kunnen er nét niet langs. Er is zojuist iemand in een geparkeerde auto gestapt, die zal zo wel plaats maken.

Althans, zo dacht mevrouw erover. De persoon in de nog geparkeerde auto heeft hele andere plannen, want na een minuut staat de auto nog zo stil als maar kan. “Ahum.” Laura en ik kijken elkaar aan. “Ze kan toch héus wel een ander plekje vinden?” Ik heb absoluut geen haast en vind een toeter dan ook niet nodig, maar het begint wel een beetje gênant te worden. Na nog een halve minuut besluit ze gelukkig om toch maar door te rijden. “Hèhè.”

Hoo nee – te vroeg gejuicht. Op het volgende stukje is wéér iemand ingestapt. Ook deze mensen nemen de tijd om weg te rijden, maar uiteindelijk lukt het dan toch. Achter ons staat inmiddels een behoorlijke file, zó onnodig haha. Tien seconden later staan wij op één van de andere vele lege parkeerplekken.

Mevrouw, u heeft heel veel mazzel dat IK achter u stond. Kenonne ;-).