Sinds de wintertijd hebben wij kerstlampjes in de boom in de achtertuin hangen. Daarnaast steek ik nu elke dag kaarsen aan, wat ik zeker wil volhouden tot aan de zomertijd. Geurkaarsen, dinerkaarsen, stompkaarsen, allemaal top! Zo denkt Dirk er helaas ook over.

Inmiddels zijn de katten al ruim 2,5 jaar oud, maar toen we ze nèt hadden keken we altijd erg uit. Dat was ook wel nodig, ze waren enorm wild. Nu hebben ze nog zo hun fases, maar zijn ze vooral fan van tukken. Het liefst op schone was, wanneer je dat aan het opvouwen bent. Top.

Toch is het blijkbaar belangrijk om altijd met een schuin oog de katten in de gaten te houden wanneer er kaarsjes branden. Tenminste, als we de staart van Dirk intact willen houden. ZWIEP, zo door de kaars heen. Op wat verschroeide haren na is hij er goed vanaf gekomen, maar laten we er maar geen gewoonte van maken haha.

Sinds een ruime maand hebben we een wasdroger in huis. Wát een topding! “Zo hebben we nooit meer stapels met was, omdat we dat veel sneller weg kunnen werken.” Dit was één van de voordelen die we (ik) in dit apparaat zagen. Uiteraard liggen er nog steeds stapels met was op zolder. Nou ja, de waslijnen zijn in ieder geval niet meer overvol.

“Ik ga even de was opruimen!” roep ik naar Thomas die ondertussen aan het koken is. Prima taakverdeling als je het mij vraagt ;-). Ik loop naar zolder om de was te halen en loop vervolgens met de enorme stapel was naar beneden. Althans, dat probeer ik. In slow-motion zie ik mezelf op een handdoek staan waardoor ik half struikel en … mijn pantoffel op de trap blijft liggen. HAHA. Ik ben blij dat het slechts bij een assepoester-wannabe scene is gebleven en ik niet keihard van de trap geflikkerd ben.

In de decemberperiode zijn er ineens een stuk meer lichtjes op straat te zien. Onze boom is sinds de wintertijd versierd met kerstlampjes en wie weet laat ik ze gewoon lekker hangen tot de zomertijd, haha. Ondanks dat er wat mij betreft niet genoeg lampjes aangezet kunnen worden rond de kerstperiode, viel het me laatst op dat er ergens een lamp brandde wat niet per se de bedoeling was.

Al zo lang ik me kan herinneren staat er een huis leeg in de straat achter ons. Ik vond het dan ook heel leuk nieuws om daar ineens een te koop bord in de tuin te zien staan. En nóg leuker toen er een paar weken later met grote letters VERKOCHT op het bord stond. Hopelijk komt er voor Dirk en Rover geen enge hond te wonen (een lieve hond mag wel 😉).

Lang nadat ik het bordje VERKOCHT heb zien staan, valt het me op dat er licht brandt in de slaapkamer die wij vanuit ons huis kunnen zien. Een aantal uur later en ook de volgende dag brandt het licht nog steeds. Hmm. Omdat het huis nu wel erg te koop loopt (haha..) met het feit dat ‘ie leeg staat, besluit ik om de makelaar te bellen. “Dit is de voicemail van…” Ik besluit om het bericht in te spreken op het antwoordapparaat.

Een half uurtje later word ik door de makelaar teruggebeld. Fantastisch. Wat góed dat ik belde. Het wordt énorm gewaardeerd. Vinden ze altijd top als mensen even de moeite nemen om dat door te geven. Haha, leuk om zo veel dankbaarheid te horen. Ik ben inderdaad benieuwd hoe vaak het gebeurt dat er een lichtje wordt aangelaten na een bezichtiging.

Zo veel haast had de makelaar trouwens niet, want het licht werd pas ruim een dag na mijn belletje uitgezet. Kon ik daarna weer rustig verder met mijn andere bezigheden, hahaha.

Thomas en ik zijn op visite geweest bij mijn opa en oma. Wanneer we weer terug naar huis gaan, krijgen we twee foto’s in fotolijst mee. Bij beide foto’s staan Laura en ik er samen op. (Laura, help me even herinneren dat jij één van de foto’s krijgt 😉). Omdat ik maar een kleine rugzak bij me heb, krijgen we de foto’s mee in een plastic tasje.

Op de terugweg zal het best een grappig gezicht zijn geweest: ik, fietsend met een doorzichtige tas aan mijn stuur met twee foto’s van mezelf en een kloon erop. Een paar tegemoetkomende fietsers kijken inderdaad geïnteresseerd naar mijn tasje. (Vast niet, maar zo voelde het haha!).

Wanneer we bijna thuis zijn komen we twee vrienden tegen. Ik besluit er maar meteen een quiz van te maken: raad maar wie wie is! Het blijft altijd een grappig spelletje. Ik ben benieuwd of jij weet wie wie is op de foto hierboven?

Het is tweede kerstdag (ha, had je nu het liedje Flappie in je hoofd?) en we zijn aan het dineren. We hebben preisoep, huisgerookte zalm, aardappeltorentjes, spruitjes, venkel en heerlijke toetjes. Lekker!

Aan tafel wordt een verhaal verteld. Tijdens het verhaal begint Thomas steeds moeilijker te kijken. Laura, die tegenover Thomas zit, ziet zijn blik en begint het verhaal te verduidelijken. Na een aantal zinnen van Laura knikt Thomas. “Ja, dat weet ik allemaal wel, maar er zit een graatje tussen m’n tanden!”