Neverdullmoments

Kortetermijngeheugen

Ik hou van lijstjes maken. Niet alleen omdat het voor overzicht zorgt, maar ook omdat ik anders van alles vergeet. Toch ga je niet alle kleine dingetjes opschrijven op een lijstje.. Herken jij de volgende situaties?

  • De supermarkt inlopen, om vervolgens geen idee meer te hebben wat je ook alweer moest halen.
  • “Zo even in de oplader stoppen” als je merkt dat je tandenborstel bijna leeg is. Om hem vervolgens twee minuten later vrolijk terug op zijn plek te zetten, zodat je ‘s avonds een lege tandenborstel hebt.
  • Op de wc zitten en erachter komen dat het wc-papier op is, terwijl je je al drie keer had voorgenomen om nieuwe wc-rollen uit de kast te halen.
  • Opstaan van je plek, naar de keuken lopen en vervolgens geen idee meer hebben wat je daar wilde gaan doen.
  • Gek genoeg vergeet je nooit om iets lekkers pakken als je je dat eenmaal hebt voorgenomen :-).
  • Een heel goed idee hebben voor een blog of tweet, waar je vervolgens niet meer op kan komen als je hem eenmaal wilt typen.
  • “Vanaf nu ga ik elke dag 2 liter water drinken.”
  • Net beginnen aan een lekkere wandeling in het zonnetje. Zonder zonnebril.
  • “Ik tank morgenochtend wel, dan ga ik wat eerder van huis weg.” Sure… Natuurlijk ga je niet eerder weg de volgende ochtend en word je compleet verrast door het geluidje. Gassen!
  • “Als ik de volgende keer boodschappen ga doen, neem ik de lege flessen mee.”
  • Ik had er nog meer bedacht, maar die ben ik vergeten…. 😉

Fake it till you make it

Ik zit met mijn vriend in de auto en we zijn op weg naar zijn ouders. Wanneer we er bijna zijn, beginnen de lampjes van het stoplicht te knipperen om aan te geven dat de brug open gaat. Een aantal auto’s voor ons kunnen er nog overheen, maar wij redden de slagbomen nét niet meer. “Hadden we toch beter die andere route kunnen nemen”. Er zijn meerdere routes naar zijn ouders en de route met de brug is zo’n kwartiertje sneller. Normaal gesproken dan ;-).

Na tien minuten worden we lichtelijk ongeduldig. Mijn vriend besluit een mini showtje op te voeren en zet de radio wat harder. Hij pakt met twee handen het stuur vast en maakt een schijnstuurbeweging. Althans, dat dacht hij. Terwijl de auto vóór zijn showtje nog uit stond, begint de motor direct te ronken nadat hij het stuur een beetje beweegt. We moeten allebei heel hard lachen, de timing was echt perfect. Volgende keer zetten we de motor toch maar helemaal uit in plaats van op Ecostand ;-).

Zelfscannerpoortje

Het is 21.00 en we hebben zin in een wijntje. We besluiten om nog even naar de Appie te fietsen om een flesje te halen. “Zelfscanner doen?” stelt mijn vriend voor. Prima! We mikken de wijn, een pak koffie en wat rijstwafels in ons mandje en lopen naar de zelfscankassa. Na het betalen van de zelfscanboodschappen krijg je altijd een bonnetje met een barcode, die je vervolgens moet gebruiken om door het poortje te kunnen lopen. “En nu wél wachten tot ik er ben hè?” roep ik grappend naar mijn vriend, die de vorige keer al door het poortje was gegaan terwijl ik nog halverwege de winkel was. Hij steekt zijn tong uit en geeft het bonnetje demonstratief aan mij. “Doe jij maar dan!” Ik loop naar het poortje, wacht netjes tot mijn vriend achter me staat en scan vervolgens het bonnetje. We staren allebei naar rechts, waar het poortje open gaat. Het poortje waar we allebei níet voor staan. Goh. Verkeerde scanapparaat.  Je begrijpt dat ik me hier niet meer uit weet te redden en dat ik het de volgende keer toch maar weer aan mijn vriend overlaat ;-).

Over wie heeft ze het nou?

Het is maandag en ik ben in Utrecht voor mijn opleiding. Bij het tweede vak van de dag is de docent bezig met het peilen van de voorkennis van de groep. Steeds noemt ze de naam van een student, waarna ze een vraag stelt.

“Maria*, kun jij me vertellen wat een priemfactorontbinding is?” De docent kijkt verwachtingsvol naar Kim, terwijl Maria in een totaal andere hoek van het lokaal zit. Het is de tweede les van de cursus en het is dan ook niet meer dan logisch dat de docent nog niet alle namen weet. Uiteraard geeft Kim geen antwoord op de vraag, haar is immers niets gevraagd. De situatie wordt een beetje ongemakkelijk, omdat de docent niet door heeft waarom er geen antwoord gegeven wordt. In het groepje van Kim zitten drie mannen waarvan eentje de situatie probeert te redden. “Ehh, bedoel je mij?” roept hij grappend.

* Om privacy redenen zijn de namen van de studenten veranderd.

WIE is de mol?

Het is zaterdagavond, dé avond van de finale van ‘Wie is de mol?’. Mijn zus en ik besluiten om eerst lekker uit eten te gaan. Omdat we er absoluut niet vroegtijdig achter willen komen wie de mol is, nemen we wat voorzorgsmaatregelen. “Okee, telefoon op vliegtuigstand! Zorg dat je geen tv’s van andere mensen kunt zien op de terugweg!”

Het is een goede avond. De sushi (uiteraard) smaakt heerlijk en we hebben een leuk vooruitzicht op de planning: het terugkijken van de finale. We vragen de ober om de rekening en maken ons klaar om te gaan. En dan hoor ik het. “Olcay.” Achter ons zit een groepje jongens te eten en één van deze leukerds (grrr!) vindt het nodig om de naam van een kandidaat te noemen om 21:32.

Verontwaardigd draai ik me om. “Nooo, dit soort dingen moet je niet in het openbaar zeggen!” Een vriend van hem geeft me groot gelijk en roept als goedmakertje snel de namen van de andere twee kandidaten. Zo van, dan kan het iedereen nog zijn.

Met een dubbel gevoel kijken we de finale terug, waarbij ik gelukkig toch nog verrast word over de uitslag. Maar toch: volgende keer nemen we geen risico’s en bestellen we de sushi ;-).