Neverdullmoments

Kleine crimineel

Kauwgum, het is ideaal voor een frisse smaak in je mond of om jezelf wakker te houden in de auto. Het is dan weer niet zo ideaal om een kauwgumpje in je mond te hebben waar je weer vanaf wilt, terwijl er geen prullenbak of papiertje in de buurt is. Ik twijfel: ga ik nog een half uur doorkauwen, of zal ik…. Ik besluit om het laatste te doen. Ik draai (lees: druk op het knopje) mijn autoraampje open, let goed op of niemand kijkt en spuug mijn kauwgumpje uit het raam. Ik weet het, slecht voor het milieu en best asociaal. Ik heb laatst een rondleiding gekregen door een gevangenis en heb daar geleerd dat iedereen een crimineel is: we doen allemaal wel eens iets wat niet mag. Zo ook mijn zojuist beschreven situatie: niet helemaal netjes.

Twee dagen later loop ik naar mijn auto en ben ik toch wel onder de indruk van zijn staat: flink ondergescheten. Vooral aan de linkerkant is een flink stukje poep opgedroogd, uhl.. Ik neem me voor om hem snel weer te wassen en stap in om naar huis te rijden.

De volgende dag loop ik weer naar mijn auto toe. Nog altijd even ondergepoept. Ik open mijn deur en zie dan dat het stukje poep aan de linkerkant helemaal geen poep is: het is een stukje kauwgum! Nou ja zeg, welke idioot plakt zijn kauwgumpje nou op andermans auto? Zouden leerlingen dat hebben gedaan? Na tien minuten rijden en mezelf afvragend welke leerling zijn kauwgumpje op mijn auto zou kunnen hebben geplakt, gaat er ineens een lampje branden. KARMA! Volgende keer zorg ik toch weer voor een papiertje in mijn auto :).

Efteling muziek

Ik ben mijn tanden aan het poetsen in de badkamer. Onze badkamer grenst aan een dakterrasje van één van onze buren (niet altijd even relaxt als ze buiten zitten, haha). Mijn elektrische tandenborstel maakt veel herrie, maar toch hoor ik muziek erboven uit komen. Wanneer ik mijn tandenborstel na twee minuten uitzet, hoor ik de muziek nog steeds. Wat leuk, volgens mij luisteren de buren naar efteling muziek! Ik dacht dat alleen Laura dat deed… ;-). Ik herken niet direct van welke attractie het muziekje is, maar er zijn dan ook best wat attracties bijgebouwd de afgelopen jaren.

Ik loop terug naar de woonkamer en ga op de bank zitten. Wat gek, de muziek klinkt harder, terwijl het dakterrasje van de buren nu verder weg is. Ik loop naar het raam en kijk naar buiten. Ooooooooh! Bij een paar restaurantjes verderop is op dit moment een buitenconcert bezig. Klassieke muziek. Laat ze maar niet horen dat ik het met de efteling vergeleek, hihi.

Splaakgeblek

“Dorinde?” De tandartsassistente kijkt vragend de wachtkamer in. Ik sta op, geef haar een hand en loop met haar mee. Enigzins verbaasd ga ik de ruimte in waar ze me naartoe brengt. Ik dacht dat ik alleen een tandartsafspraak had, geen mondhygiënist afspraak. Nou ja, zal ik wel vergeten zijn. Ik ga op de stoel zitten en wacht rustig af. Nadat ik ben ingepakt met een soort bitje en een bril, vraag ik me af of er iets mis gaat.  Zo’n bitje heb ik nog nooit gehad, laat staan zo’n veiligheidsbril. Ik besluit toch even af te wachten, aangezien ik niet kan praten met dat ding in mijn mond. “Zo, dan ga ik nu je tanden kleuren.” Ze rommelt in haar gereedschap, maar ik word nu echt nerveus. Tanden kleuren? Ik kom daar helemaal niet voor. “Erghh. ih dah pohijhen?” Ze kijkt me wat vragend aan. Na nog twee pogingen begrijpt ze me. “Nee, ik ga niet polijsten, ik ga je tanden tijdelijk roze kleuren om te kijken of er tandsteen zit.” Oooooooh, duh! Ik voel me een beetje suf dat ik haar niet begrepen heb, natuurlijk gaat ze hier mijn tanden niet bleken.

De bril bleek nogal nodig te zijn, bij de nieuwe methode spettert het een stuk meer dan bij de ouderwetse tandartshaak. Niks heftigs dus! Toch neem ik me voor om voortaan mijn vragen te stellen voordat het praten me onmogelijk gemaakt wordt, hihi.

Romantisch diner bij kaarslicht

Vandaag is er een studiegenoot op bezoek, omdat we een gezamenlijke opdracht moeten inleveren. Ze is nog nooit bij me thuis geweest, dus ik laat haar ons huisje even zien. “Ik heb ooit een kaarsje aangestoken op een plek waar dat niet helemaal handig was, vanwege de roetvlekken. Mag jij gaan zoeken waar!” Na tien seconden wijst ze lachend een wat donkerdere plek aan op de witte muur. Jup, daar. Ik kijk nog eens naar de plek en begin dan heel hard te lachen.

“Toen mijn vriend nog in zijn studentenhuis woonde, ging ik een keer bij hem eten” vertelde ik. “Hij vond het een leuk idee om sterretjes aan te steken. Binnen. Dat het glas met sterretjes om zou vallen had hij dan weer niet bedacht!” Ik begin nog harder te lachen. “Laten we het erop houden dat het plekje op de muur nog bescheiden is vergeleken met de enorme zwarte plek op die tafel.”

Op grote voet leven

Wanneer ik ergens anders slaap, neem ik vaak mijn sloffen mee. Niets is lekkerder dan ‘s avonds ergens op de bank ploffen met je eigen sloffies aan.

Afgelopen weekend was ik een weekend op Texel (mocht je het gemist hebben op de blog, haha) en ook daar had ik lekker mijn sloffen mee.

(…)

“Ik ga even mijn sloffen aantrekken, koude voeten!” Ik loop naar boven en haal ze uit m’n tas. Ik trek slof één aan en pak vervolgens slof twee. Wanneer ik weer naar beneden loop, merk ik dat mijn linkerslof wel héél erg aan het sloffen is. Tijd voor nieuwe, deze zijn een beetje uitgelubberd. Ik loop naar de woonkamer en merk opnieuw dat het toch wel héél moeizaam gaat. Ik kijk naar mijn voeten en begin niet lang daarna keihard te lachen. Allemaal heel leuk en aardig die sloffen, maar het is dan wel handig om even te checken of je niet één slof van jezelf en één slof van je vriend hebt meegenomen. Scheelt toch 5 maten, haha!