We zijn met Marthe begonnen met de oefenhapjes, zo leuk! Ook Marthe vindt het hartstikke leuk, ondanks dat ze soms wel moet wennen aan dat gekke prutje in haar mond.

Ik geef zelf nog steeds borstvoeding, waardoor ik het wel prima en leuk vind dat Thomas voornamelijk de hapjes regelt.

Terwijl we zelf aan het eten zijn – soep met brood – krijgt Marthe een paar hapjes wortel. Na een paar hapjes vraagt Thomas, terwijl hij met de lepel mijn kant op wijst: “mama ook een hapje?” Ik kijk hem vragend aan. “Nee lijkt me niet zo handig, ik heb knoflook gegeten.” Dan is het Thomas zijn beurt om mij vragend aan te kijken. Meteen daarna snap ik dat hij wat anders bedoelt, haha. “Ja, of je Marthe een hapje wil geven!” 

De schaterlachjes van Marthe krijgen we niet elke dag. Begrijp me niet verkeerd, ze lacht ontzéttend veel! Het is een onwijs vrolijk meisje. Maar het écht hardop schaterlachen, dat gebeurt niet iedere dag.

We zitten aan tafel en ik zie dat ik mijn glas met spa rood nog niet op heb. Ik sta op het punt om Marthe naar bed te brengen, dus ik besluit om het glas in één keer achterover te gieten. Als ik het glas op heb, ontglipt er een boer. (Dat geboer houdt helaas niet op ná de babytijd, haha). Net op het moment dat ik “pardon” wil zeggen, schátert Marthe het uit van het lachen. Al vrij snel komen we erachter dat haar lach niet willekeurig was, nee, het boeren vindt ze hilarisch. Hihi. We gaan er maar geen gewoonte van maken, maar het was wel een heel grappig moment zo ;-).

Al sinds Marthe klein is, lezen we haar voor. Van de inhoud zal ze vast weinig begrijpen, maar het is toch leuk voor haar om onze stemmen weer op een andere manier te horen. Zelf vind ik het ook heel leuk om de verhalen die ik nog ken van vroeger voor te lezen. Floddertje is één van mijn favorieten, maar ook Jip en Janneke! Op een avond ben ik aan het voorlezen uit Raad eens hoeveel ik van je hou. Het gaat over Hazeltje en Grote Haas die elkaar vertellen hoeveel ze van elkaar houden. Het verhaal bouwt zich op: zo veel als Hazeltje zijn armen kan strekken, zo hoog als Hazeltje kan springen, etc. Het eindigt met dat Grote Haas in het oor van een slapende Hazelje fluistert: ‘Ik hou van jou tot aan de maan – en terug.’

De eerste keer dat ik dit verhaaltje voorlas, kon ik het niet drooghouden, haha! Ik kende het verhaal van vroeger en de opbouw in het verhaal maakt het best wel ‘heftig’ voor zo’n moeder vol hormonen, hihi. Of ik kan gewoon onwijs emotioneel voorlezen, dat kan natuurlijk ook ;-).

Vanavond probeer ik het opnieuw, wetende dat ik de vorige keer een traantje had bij het voorlezen. Helemaal op het eind voel ik alweer een ‘brok’ in mijn keel en loopt er een traan op mijn wang. Ik kijk naar Marthe en.. ze SCHÁTERT het uit van het lachen. Hahaha! Okee, ik ben nu genezen denk ik.

Bij mijn zoveelste herinnering besluit ik toch maar om een afspraak bij de tandarts te gaan maken. Het is niet dat ik bang ben voor de tandarts hoor, ik heb gewoon geen zin om heen te gaan. Er zijn nou eenmaal leukere dingen om te doen ;-).

Wanneer ik dan eindelijk heb gebeld en een afspraak heb gemaakt, ga ik trots naar Thomas toe om dat te vertellen. “Ik ga op een woensdag in september, dan ben jij gewoon bij Marthe.” Thomas kijkt me lachend aan. “Euhh, moet jij niet gewoon werken dan?” … HAHAHA. Oja.

Het zal even wennen worden inderdaad, vanaf 29 augustus ga ik drie dagen werken. Alsnog is dat heel lekker, want voorheen werkte ik altijd vier dagen. Maar inderdaad, het eindeloos afspraken maken op doordeweeksedagen houdt een keer op, hihi.

Binnenkort dus maar weer even de tandarts bellen.