Neverdullmoments

Ironie ten top

Mijn vriend en ik lopen deze avond door Alkmaar, waar op dit moment een grote brand woedt. Even later zien we een brandweerauto die met veel rook door de straat scheurt. De rook is er niet omdat we al op de bestemming zijn, maar omdat de linkervoorband ontzettend aan het roken is. De brandweerman achter het stuur merkt de rook gauw op en hij stapt uit om te kijken. We kunnen onze lach maar moeilijk inhouden. Niet omdat het nou zo’n leuke gewaarwording is, maar de nuchtere woorden “hé, we staan in brand” klinkt gewoon ontzettend droog uit de mond van een brandweerman. De situatie is gelukkig niet erg en na een minuut of twee is de wagen weer uit de brand en vervolgen ze hun weg richting het echte werk.

Amateuristische dief

Ik heb vandaag voor het eerst een kruimeldief in mijn handen gehad. Nou, er viel weinig te stelen: ik probeerde de kruimels met het ventilatieklepje op te zuigen in plaats van met de enorme zuigmond die ik even over het hoofd zag.

On y vahaha

De auto zit vol, de sleutels zijn ingeleverd en de adreswijziging is doorgegeven. Ik ben klaar voor vertrek! Om het Franse avontuur nog even symbolisch af te sluiten, koop ik nog een laatste sandwich bij de Leclerc. En wat chocolaatjes. En vooruit: ook een chocoladebroodje. Mijn handen zijn vol en als ik de lange rij bij de kassa zie, heb ik een beetje spijt dat ik geen mandje heb gepakt. Nouja, die meneer voor me heeft zijn spullen gelukkig al bijna op de band. Ik draai me nog even om naar het schap achter me: het is het vak waar de Duinkerkse specialiteiten staan. Op het moment dat ik me omdraai, vliegt de sandwich met geroosterde kip uit mijn hand. Het belandt precies onder het wiel van het winkelwagentje van een hoogbejaarde meneer. Samen kijken we verbaasd toe hoe de mayonaise uit de sandwich wordt gedrukt. “Ehh.. pardon” stamel ik en ik pak de sandwich gauw weer op. De meneer rijdt droog verder en ik gniffel een beetje. Inmiddels staan er een paar mensen achter me en ik besluit het broodje alsnog te kopen. Zo ben ik dan ook wel weer!

Bekijk bericht

Au revoir

Dit was het dan! Zeven maanden Duinkerke: het avontuur is voorbij. Je rentre à la maison. Wat een geweldige tijd is dit geweest en wat ben ik blij dat ik mijn blog ben begonnen. De herinneringen staan nu op papier, maar ook in mijn hart. Ik heb geweldige mensen ontmoet, fijne avonturen beleefd en mijn connaissance de la culture française is meer dan het ooit geweest is. Dat was toch wel het ultieme doel!

Het voelt dubbel, maar het voelt vooral goed om weer thuis te komen. Wat betreft mijn blog: ik ga deze in Nederland proberen voort te zetten.

Oh, tu es sérieuse?!

Mijn docent is altijd heel snel met nakijken, wat voor de leerlingen natuurlijk ontzettend fijn is. De klas heeft net een toets gemaakt en mijn docent vertelt ze dat ze hun toets over twee uur kunnen ophalen in hetzelfde lokaal. De klas knikt tevreden, maar er is één meisje die protesteert. “Madame, dat kan niet hoor want dan hebben we Engels.” Mijn docent is de beroerdste niet en vraagt: “Wie is je docent, zodat ik hem of haar kan waarschuwen dat jullie iets later komen?” Een diepe zucht als reactie. “Ja, maar dan nog, dan meldt ze ons echt absent hoor. We zitten helemaal op de tweede verdieping!” Mijn docent fronst haar wenkbrauwen. “Ik zit op de derde verdieping, precies bij de trap, dat kost je misschien dertig seconden.”

Bekijk bericht