Klokken bekijken op internet. “Deze? – Mmm, nét niet helemaal.” Zoeken, zoeken, zoeken. “Deze is ook wel geinig! – Ja, maar ik vind dat plaatje net te klein.” Verder zoeken. “Ha! Deze! – Ja, die is leuk!” Blij kijken we naar de klok. “O, wacht even, je kunt de tijd er amper op zien.”
Localisatie smakgeluidjes. Gapende kat? Nee. Wassende kat? Ook niet. Blurpende gootsteen dan?
O, het is mijn vriend die al snapchattend z’n wangen opblaast en z’n mond open en dichtdoet.
(2013) Goed gekleed en half ingelezen zit ik in de zaal. Samen met mijn studievereniging ga ik vanavond naar twee balletvoorstellingen in De Stopera in Amsterdam. Vóór de pauze zal er een voorstelling zijn waar het draait om de lente. Iemand zal zich kapot dansen, om zich op die manier op te offeren voor de lente. Ofzo.
Het licht wordt gedimd en de dansers komen in neonpakjes op. Ze beginnen te bewegen en het ziet modern uit. Ik staar naar hun pakjes: op zich niet echt lente-achtig, maar kunstig is het wel. Dansers slepen elkaar in de rondte. Ja, dit is een offerdans! Ze zijn wanhopig: smachten naar de lente. Toch pik ik de hoofddanser die ze me beloofd hadden er niet goed uit. En wat is dat toch met die flikkerende TL-balken? Ik vind het maar vreemd. Toch sus ik mijn verwarde gevoel: het is pas mijn eerste ‘echte’ moderne balletvoorstelling en ik moet er vast nog een beetje aan wennen.
“Hee Loekie!!” Loekie kijkt mij aan. Ik kijk haar aan. De dame op leeftijd trekt haar wenkbrauwen naar me op en ik hou mijn hoofd schuin. “Goedemorgen!” zeg ik vriendelijk. Ongeduldig gezucht achter me. “Hier Loek!!” Ze kijkt op en herkent haar vriendin. “Oooo, ik denk hoe kent dit meissie mij nou!” Haha, die Loekie.
