Neverdullmoments

Eight it is :)

(2008) “Kom meiden, gaan jullie even mee naar de Dekamarkt? Het duurt niet lang.” We zijn de keuken aan het verbouwen en hebben daarom flink wat dozen nodig om spullen in op te slaan. Mijn zus en ik zijn nu vijftien, een leeftijd waarop je niet altijd meer mee gaat naar de supermarkt. Toch springen we op de fiets en karren met mama naar de Deka. “Eerst nog even boter halen.” We lopen achter onze moeder de winkel in. Met de boter en wat andere producten staan we even later aan de kassa. Voor ons is een klant bezig met afrekenen en ik gluur even naar de jongen achter de kassa. Ik herken hem direct: normaal staat hij altijd in de winkel. Leuk dat hij nu achter de kassa zit!

Bekijk bericht

Diezelfde zaterdagavond

Het is 01:30 en ik lig net in mijn bed. De blog van morgen is zojuist gepubliceerd en ik heb nog even gauw mijn tanden gepoetst. De wekker zet ik om 09:30, zodat ik op tijd mijn bed uit ben voor de springwedstrijd van morgen!

Springwedstrijd. Paardrijden. Laarzen. Cap. Borstels. O nééééé. Ik besef me ineens dat mijn paardenspullen nog in mijn auto liggen. Mijn auto staat bij mijn schoonzus. Morgenochtend vroeg gaat mijn schoonzus met de auto naar het bos om te gaan wandelen.

Bekijk bericht

Saturday night setting

“Één.

Twee.”

Ik kijk naar mijn vriend die achter het stuur zit. “Vroeger telde ik altijd de kapotte lampjes op de snelweg!” Ik word weer blij als ik aan deze herinnering denk. “Ik ook!” Verrast kijk ik hem aan. “Echt?” Hij knikt. “Slim trucje van alle ouders.” Ik staar naar de lantaarnpalen. Hm ja, zit wat in, denk ik glimlachend.

Door dit gesprekje heb ik meteen het telriedeltje in mijn hoofd. “Één, twee, kopje thee. Drie vier, glaasje bier.” Automatisch denk ik aan de Duitse versie. “Eins Zwei Polizei, Drei Vier Grenadier, Funf Sechs..” ehm, hoe ging hij nou verder? “Koerk op de Flesch.” We lachen.

Bekijk bericht

Le chagrin d’un collectionneur

Hmpf. De brutaliteit tegenwoordig.

Het raam staat open, het licht brandt en er borrelt nota bene een pannetje water op het fornuis! Waarom doen deze mensen de deur niet voor mij open? Een “nee, sorry” kan ik echt wel hebben hoor. Geen probleem. Nu voel ik me zo genegeerd.

Met mijn collectebus loop ik teleurgesteld naar het volgende huis. Ik kan het niet laten om nog even naar binnen te gluren. Ahhhhh. De man ligt vredig in zijn oorfauteuil te slapen. Handen op zijn buik. Glimlachend loop ik weer verder.

Thuis overdenk ik nog eens de route van vanavond. De zoveelste keer collecteren dit jaar, maar het is weer goed gegaan! Een paar mensen waren niet thuis, maar de opbrengst is vast weer een mooie voor het spierfonds. Even denk ik terug aan het slapende mannetje. Als het allemaal maar goed is gegaan met het pannetje water. Was het eigenlijk brutaal van mij om door te lopen?

Begin de dag met een badeend

De dag begon vandaag al goed toen ik een enórme roze badeend achterop een auto geplakt zag zitten. De chauffeur was een keurige man en droeg een net overhemd. Uiteraard.