Wie het kleine niet eert…

Ik sta in de rij bij het postkantoor om een pakketje af te geven. Ik heb er thuis 5 postzegels opgeplakt, maar ik wil voor de zekerheid controleren of ik de kosten wel goed berekend heb. “Prima hoor mevrouw, u heeft er nu voor €3,90 zegels op zitten. Wist u trouwens dat u voor €3,95 voor Track & Trace kunt kiezen? Met nog een stuiver erbij heeft u dat dus al voor elkaar.” Ik kijk de man verrast aan: “zo, dat is best een goeie deal! Dat moet ik dan wel pinnen…”

Even later tikt hij het respectabele bedrag van €0,05 in op de pinautomaat: “zo, dat gaat onze dagopbrengst lekker spekken!”

“Ik regel die belasting wel!”

Ik tuur in de spiegel of er misschien tóch een “L” in mijn voorhoofd gegraveerd staat. Al is het maar een kleintje. Niet de “L” van “Laura”, maar die van “Loser”. Soms zou het mij denk ik niet misstaan.

Één minuut eerder 

Ik ben bezig om de Gemeentelijke Belasting over te schrijven via iDeal. Het bedrag heb ik al ingetypt en ik controleer zorgvuldig of ik het juiste Ibannummer heb ingevuld. Het zou natuurlijk een beetje jammer zijn wanneer dit bedrag bij de verkeerde zou belanden. Nadat ik het drie keer heb gecontroleerd, ben ik tevreden. Ik druk op ‘verzenden’ en het bedrag verschijnt nogmaals in mijn overzicht.

Één seconde later

Méga zweethandjes. OEPS. Ik heb het verkeerde bedrag overgemaakt. Twee cijfers omgedraaid. Lekker knullig weer! Gauw maak ik het restantbedrag (€27) over en loop ik dus naar de spiegel om mijn voorhoofd te bekijken. Toch maar eens een tattooshop bellen?

“Hee schat, die bovenbuurvrouw hè…”

Samen met mijn vriend loop ik naar beneden in het trappenhuis van onze flat. Wanneer we beneden zijn, drukken we op de knop van de buitendeur. Hij zwiept open en we komen onze onderbuurman tegen. Net op het moment dat ik net iets te hard aan mijn vriend vraag: “gaan we naar de speeltuin?!”

In de auto realiseerde ik me dat dat eigenlijk best wel gek moet hebben geklonken zonder context. Gelukkig kwamen we de onderbuurman vijf minuten later tegen in het stemlokaal bij de lokale speeltuin.

Ik wil eigenlijk heel vaak mijn titel HAHAHA noemen

Collega stikt bijna in zijn appel. Mannelijke collega loopt net langs: “vergiftigde appel, Sneeuwwitje? Laat maar weten als je een kusje wilt.”

In diezelfde trein

Ik word echt met de minuut meliger, dat gevoel heb ik al best een tijdje niet gehad. Nog altijd zit ik met vriendinnen en vrienden in de trein. Elke twintig seconden schiet ik opnieuw in een lachstuip, dat is nu al een paar minuten (!) aan de gang. Een man achterin zit namelijk vast in een vreselijke niesstuip. Ergens vind ik het sneu voor hem, maar de manier waarop hij niest is gewoon fantastisch. Zo’n dikke vette “ha..TSJIE!” Na een nies of tien kan ik het dan ook niet laten om achterom te kijken. In de weerspiegeling van het raam zie ik een andere man ook geamuseerd zijn kant op kijken. De niezende man heeft niets in de gaten, hij kijkt chronisch naar het licht boven zijn hoofd: “ha…TSJIE!”

De volgende dag werd het wel héérlijk weer, dankjewel!