Neverdullmoments

Neverdullmoments goes tv!

“Alvast een fijne uitzending!”

Samen met mijn zus en haar vriend loop ik de Westergasfabriek binnen. We gaan vanavond een aflevering van De Wereld Draait Door bijwonen: leuk!

Het valt me op dat het opvallend druk is op het toilet. Vrouwen die nog even gauw hun haar in model brengen of hun jasjes rechttrekken. Tja, het gaat toch om TV hè!

In de rij richting de studio vang ik steeds vlagen van hetzelfde gesprek op: “als we maar niet precies achter Matthijs komen te zitten hoor!” Bij het verdelen van de plekken hangt er een nerveuze spanning. De mensen achter ons worden aan een tafeltje aan de zijkant geplaatst. Zichtbaar zie ik ze ontspannen en ik moet er wel om lachen. Wij zitten wat meer in beeld, naast de krukken waar Matthijs met zijn tafeldame Evi Hanssen in het begin van de uitzending gaat zitten.

Enigszins spastisch oefen ik hoe ik wil zitten. Rechterbeen over mijn linker? Andersom? Oei, mijn sokken zijn wel erg zichtbaar. Hm, waarom trilt mijn wang? “Recht op!” Hoor ik Dorinde in mijn oor zeggen met mama’s geimiteerde stem. Ik moet erom lachen. Wat maak ik me ook eigenlijk druk.

Bekijk bericht

“Gatver, wat stinkt het hier!”

Op een ochtend kom ik nietsvermoedend de docentenwerkruimte binnengelopen. Het is nog vrij vroeg en ik ben de eerste die de deur opent. Een doordringende afvalgeur komt me tegemoet: niet écht een geur waarin je graag aan het werk gaat. Terwijl ik het raam open doe -dan maar de kou trotseren- stapt er heel enthousiast een collega binnen. “Och jee, is de tuinier-collega weer bezig geweest? Dat is vast en zeker zijn compost wat daar ligt te geuren.” Ik ga erop in en geef toe dat ik het inderdaad wel een beetje vind stinken. We lachen erom.

Even later komt de tuinier-collega binnenlopen die inderdaad toegeeft dat het zijn afval is. Heel vrolijk vertelt hij dat hij tomaten- en paprikaplantjes heeft meegenomen uit zijn moestuin. Of ik er ook eentje wil?

Een paar minuten later ben ik ineens de trotse eigenaar van een tomatenplantje. Met mijn nieuwe aanwinst loop ik naar mijn kluisje waar ik hem veilig wil stellen. Het lukte me bíjna om de collega te ontwijken met wie ik eerder had ‘geroddeld’ over de tuinier-collega. Tevergeefs. Glashard ben ik uitgemaakt voor “overloper”. Misschien toch wel een beetje terecht 😉

Bon anniversaire mon cher petit neveu! :)

[In de supermarkt, bij de meest willekeurige dingen] “Tante Laura! Dat heb ik nodig.”

“Tante Laura! Je kan mij morgen wel van school halen, goed?”

[Met de duplo, als ik even aandacht geef aan zijn broertje] “Tante Laura, je moet wel doorwerken!”

“Tante Laura, wat is jouw auto rommelig…”

“Tante Laura, ik ben verliefd op jou.”

Een greep uit de vele leuke uitspraken van mijn lieve neefje, die vandaag alweer zes jaar is geworden! Gefeliciteerd en tot vanmiddag!! Ik houd mijn digitale notitieboekje paraat voor nieuwe uitspraken, want o wat ben jij soms inspirerend!  😉

Metamorfose: onze zithoek

Met mijn vriend en twee katten woon ik in een ruim appartement. We hebben een grote badkamer, twee ruime slaapkamers en een woonkamer van zo’n 32 m2. Ondanks dat nieuwbouw niet echt mijn smaak is (je vindt mij regelmatig smachtend naar ‘oude’ huizen op Funda), wonen we hier echt heel fijn.

In 2012 trok mijn vriend in zijn eentje in dit appartement. Qua inrichting wist hij één ding: strak en modern moest het worden! Het liefst zou hij alles asfalteren 😉 De zithoek zag er toen als volgt uit:

Bekijk bericht

Een nostalgische neut ;)

[Begin jaren ’00] Samen met mijn opa en oma, zus, neefje en nichtjes ben ik op vakantie in Twente. We logeren in een schattig huisje op camping De Molenhof en we hebben het ontzettend naar onze zin. Oma heeft voor deze vakantie een fotowedstrijd georganiseerd. Fanatiek draaien we aan onze wegwerpcamera’s: wie zal er toch winnen?! In het huisje hebben we de grootste lol en we beleven een gezellige dag op pretpark Slagharen.

Op een avond zitten we in de cafetaria van de camping. Bij ons kindermenu hebben we blauwe limonade gekregen en we lurken tevreden uit onze flesjes. Een wat oudere man naast ons kijkt ons vriendelijk aan en hij spreekt mijn jongste nichtje (een jaar of 7?!) aan: “zo, heb jij een lekkere likeur?” Mijn nichtje, die geen flauw benul heeft wat ‘likeur’ nou weer is, kijkt hem met grote, boze ogen aan. Flink beledigd antwoordt ze: “nee, ik heet Lieke!” Niet wetende dat dit de anekdote van de eeuw zou worden binnen onze familie, haha 😉