Ik sta voor mijn voordeur in Duinkerke en ik zwaai mijn schoonmoeder en schoonzussen uit die in hun auto steeds kleiner worden. We hebben een topweekend gehad en we hebben ontzettend gelachen!
Op vrijdagochtend begint het weekend al direct gezellig: ik ben deze week in Nederland geweest, dus ik stap nu gezellig bij mijn schoonfamilie in de auto om mee te toeren naar Duinkerke. We kletsen aan één stuk door en ondanks dat we wat vertragingen hebben, zit de sfeer er goed in!
Na een gezellige spelletjesavond, staan we de volgende ochtend niet al te laat op om op de markt broodjes te halen en daarna op pad te gaan. Even later zijn we op weg naar Wissant om de Franse krijtrotsen te gaan bekijken. In theorie zou je dan ook de krijtrotsen bij Dover moeten kunnen zien, als je goed kijkt.
Na een flinke winderige wandeling blijkt helaas dat het bekijken van de krijtrotsen aan de Franse kant al te veel gevraagd is. Het is ontzettend mistig en er is niet veel te zien. Af en toe komt er een witte rots te voorschijn, maar het resultaat is helaas niet wat we gehoopt hadden. De lunch daarentegen smaakt prima en we laten ons niet kennen!
We shoppen in een hypermarché, eten curry en die avond zijn we weer flink aan het gamen.
Op zondagochtend gaan we naar het havenmuseum (check! die stond nog op mijn lijstje!) en bezoeken we een heuze bananententoonstelling. Werkelijk fascinerend. Even later lunchen we met crêpes op het strand en na een theetje en een dikke knuffel is het alweer tijd om ze uit te zwaaien.
Daar sta ik dus, met mijn arm te maaien in de lucht. Ik sloof me een beetje uit en verplaats mezelf naar het midden van de weg om de uitzwaai-scène nog even flink te vergroten. Op het moment dat hun Nederlandse auto de hoek om verdwijnt, realiseer ik me nog niet dat het er misschien een beetje gek uitzag. Ik draai me om en zet een voet op de drempel naar mijn voordeur, als ik dertig meter verderop ineens een oud Frans mannetje zie zwaaien, midden op de weg. Me nog niet helemaal beseffend dat hij het tegen mij heeft (er is verder niemand), stap ik inmiddels helemaal mijn deur binnen. In de gang blijf ik stijf stilstaan en realiseer ik me dat de oude man eigenlijk best grappig overkwam. Ik steek mijn hoofd weer om de deur en ja hoor, daar staat hij nog steeds, met een glimlach van oor tot oor. Fransen kunnen toch verbazingwekkend uit de hoek komen!
Die avond voel ik me een beetje eenzaam na de sociale week en het gezellige weekend en ik besluit om even een stukje te gaan rijden in mijn auto. Wie weet kom ik nog wat leuke dingen tegen of krijg ik wat inspiratie voor mijn blog! Het is inmiddels een week geleden dat ik in mijn auto heb gereden en ik kijk met een tedere blik naar mijn groene, ondergepoepte auto.
De zon is net onder en in de lucht hangen nog wat mooie gekleurde strepen. Ik rijd langs het gemeentehuis, door naar de haven, wat toch wel één van mijn favoriete plekjes van de stad is. Ja, ik voel me hier toch wel thuis hoor, zo met die Franse taal om mij heen, de charmante plekjes in de stad en natuurlijk de culturele Franse gewoont.. hee, wat is dat?! Een Nederlandse auto! In Duinkerke! Ik voel dat ik nu zelf de starende ‘wat is dat voor alien?’-blik in mijn ogen heb, die ik normaal op mezelf gericht voel als ik in mijn auto rijd. Even later parkeer ik mijn poepblik weer voor de deur en denk ik terug aan een geslaagd weekend! Het blijft toch een speciaal gevoel, dat men echt voor mij op visite komt naar Duinkerke! En dat gevoel maakt me gelukkiger dan wat dan ook. Oké, op die bananententoonstelling na dan.