Samen met mijn vriend ben ik vanavond in Rotterdam. Ondanks dat het maar een uur rijden is, zijn we nog niet vaak in deze stad geweest. Toch zijn we hier niet voor een citytripje. We hebben namelijk kaartjes gewonnen van de musical De Tweeling! Precies op tijd arriveren we in het mooie Luxortheater. De zware bel galmt al door de hal: de voorstelling gaat zo beginnen. Mijn vriend heeft de kaartjes en hij laat zich de weg wijzen. In Frankrijk heb ik zelf de plaatsen in de zaal aangegevinkt, maar ik weet niet meer precies waar ik ons nou heb neergeplant. Verheugd zie ik dan ook dat we vrij vooraan zitten. “O ja, rij 5, dat is ook zo! Leuk, een keer lekker dichtbij!” Omdat we zo laat zijn, is het makkelijk te zien waar onze zitplaatsen zijn op rij vijf. Het zijn nog vier lege stoelen naast elkaar, dus we zijn niet eens als laatste! Bedenk ik me verheugd. Een rits mensen staat vriendelijk voor ons op. “Dank u, sorry hoor!” Zeggen we beleefd. “Stoel 31 en 32” zegt mijn vriend. Beteuterd staar ik naar de stoelen waar we voor staan. Negen t/m twaalf. We kijken elkaar aan en richten ons tot de vrouw naast ons: “mevrouw, dit is toch rij 5? – Jazeker!” Vreemd. Toch gaan we maar zitten: de rij is immers helemaal vol. Misschien dat anderen zich vergist hebben. Uiteraard ben ik nieuwsgierig en pak ik de kaartjes nog eens voor me.
O. Balkon rij 5. Ga ik even af, met m’n “oja, vooraan!” De vrouw naast ons hoort het ook en samen lachen we erom dat we de grote letters BALKON niet gezien hebben. Inmiddels is het al na achten en we besluiten maar te blijven zitten, totdat er misschien nog een groepje laatkomers komt.
De eerste vijf minuten van de musical heb ik me dus vooral bezig gehouden met de zaaldeuren in plaats van met de eerste scène. Daarna kon ik me ontspannen: wat was het een mooie musical! Ook al kende ik de film al heel goed, toch werd ik opnieuw geraakt door het verhaal van de meisjes.
Het was een fijn avondje uit!
