Vrijwillige horror bij de tandarts

Als brave burger ga ik elk half jaar naar de tandarts. En altijd beloof ik plechtig dat ik vanaf nu écht dagelijks ga flossen. Drie dagen na mijn tandartsbezoek doe ik dat ook altijd keurig, maar daarna neemt de rebelse (lees: luie) burger in mij het over. Totdat ik me ineens weer herinner dat mijn volgende afspraak over een week is.

Normaal gesproken is mijn tactiek dat ik twee dagen van te voren heel fanatiek ga flossen, zodat het niet opvalt dat ik dat de rest van de tijd niet heb gedaan. Yeah right. En dan moet ik ook steeds weer acteren: “Oh, heb ik niet goed geflost? Wat gek, ik doe het altijd trouw.” Het enige dat ik dus leer van mijn acties is het acteren. Van het flossen komt nog steeds maar weinig terecht. Ik besluit het om deze keer anders aan te pakken. Ik ga bekennen.

“Goedemorgen, daar zijn we weer! Kom maar liggen in de stoel. Hoe gaat het, heb je nog problemen gehad?” Direct geef ik toe dat ik vandaag heel schijnheilig heb geflost, maar dat ik dat verder niet meer heb gedaan. Triest eigenlijk, want ik heb nota bene een master afgerond waarin ik precies heb geleerd hoe je gedrag en gewoonten kunt veranderen. Kennelijk is het toch makkelijker om dat anderen aan te leren dan jezelf. “Kun je me niet wat horrorplaatjes laten zien van hoe ik ga eindigen als ik niet PER DIRECT begin met flossen?” Ik bedoel het als geintje, maar de assistente gaat er enthousiast mee aan de slag. “Kijk, hier zie je gezonde tanden. Als jij zo doorgaat, mag je binnenkort je kunstgebit uit gaan zoeken. We hebben tegenwoordig hele mooie ontwikkeld. Je mag bij ons ook zelf de kleur kiezen, dat maakt ons uniek in het land. Ik kan de gele zeker aanbevelen.”

We grappen nog wat en spreken af dat ik over twee maanden terugkom voor een check. Omdat ik verwacht dat ik mijn acteer carrière (haha) wel kan vergeten met een geel kunstgebit, besluit ik om toch maar te gaan flossen.