En dan sta je ineens in een trein op het vliegveld van Hong Kong. Vragend kijken we elkaar aan: is dit wel de bedoeling? We zijn gewoon zonder nadenken achter de meute aangelopen en staan nu als enige lange westerlingen tussen de Chinezen, die dit treinreisje maar al te gewoon lijken te vinden.
Op een informatiebord zien we dat we naar gate 67 moeten. We kijken naar de plattegrond en zien dat de trein ons zojuist naar het begin van het vliegveld (en dus de eerste gates) heeft gebracht. Oeps! Nou ja, met een overstaptijd van vier uur is er op zich niets aan de hand. We besluiten om niet voor de makkelijke weg terug te kiezen door weer met de trein terug te zoeven, maar om avontuurlijk (pijltjes volgen) door het vliegveld te gaan zwerven.
Even later komen we bij een M&M-store terecht. Laten we nou net veel trek hebben in chocola! Het vliegtuigeten van de eerste vlucht was prima hoor, maar een lekker chocolaatje is altijd welkom. In mijn portemonnee zit nog 120 Hongkongse dollar, dat is zo’n 15 euro. Blij als een kind zoeken we ieder wat chocola uit en we rekenen af bij de vrouw achter de kassa. Ze geeft ons het wisselgeld: “here, 80 dollar!” en wenst ons een fijne dag. Ik wil me net omdraaien als de vrouw de rug van haar hand naar haar mond brengt. Automatisch kijk ik haar aan. Ongegeneerd laat ze een lange, krakende boer. Verwonderd kijk ik haar aan en vriendelijk kijkt ze terug. Okee dan.
Snel draai ik haar de rug toe en loop lachend richting mijn vriend, die de winkel al uit is en de boer waarschijnlijk niet gehoord heeft. Ik zit nog in de kinderlijke bui, want ik begin meteen enthousiast te ‘klikken’. “Zag je dat, Daan? Hoorde je dat? Ze liet gewoon een boer!”
Schijnt beleefd te zijn. Wat ik trouwens mooi lullig vind. Boerden de Chinezen in de trein die ik eerst liet uitstappen? Ho maar. En ook de Chinese vrouw die tijdens de vlucht naar Amsterdam naast me zat, heeft in die 11 uur niet naar me geboerd!
