“Zullen we gaan?” Laura, mijn moeder en ik zijn een paar dagen weg en we staan op het punt om een wandeling te gaan maken. “Ik doe even mijn wandelschoenen aan en dan kunnen we gaan,” aldus mijn moeder. We gaan er weer even bij zitten en wachten geduldig af. “Ah nee!” De veter van de schoen is zojuist afgebroken. Terwijl Laura op zoek gaat naar een hulpmiddel om de veter toch in dat gaatje te krijgen, zoekt mam naar een reserveveter in haar tas. “Ik had hem vorige week nog gezien..” Na een aantal minuten flink poeren is het eindelijk gelukt om de veter in het oogje van de schoen te krijgen. Mam trekt de andere schoen aan en… natuurlijk. “O ja, hij zat in mijn schoen!!”
Haha, lekker slim! Echt zo’n actie waarvan je spontaan in de lach schiet als je er achteraf achterkomt 😉
Romy schrijft over.. Outfit | Zonnige dag, vrolijke jurk en Dr. Martens
Klassieke story?
Zoals ongans naar je bril zoeken terwijl die op je neus staat?
Ng fijne dagen! (mèt beveterde schoenen)
Haha, dit is zo herkenbaar. Dat je wéét dat je iets gezien hebt. En dat het na flink zoeken zo enorm voor de hand lag. Ik had vroeger een heel wankel en wat schuin aflopend plankje boven mijn schoenen hangen en ik vond ook altijd de gekste dingen in mijn schoenen terug, van broches (au!) tot lipbalsems.
Hermien – KouweKleren schrijft over.. The Blind Spot: de nieuwe fair fashion webshop