Wauw, dat was een fantastische avond.
De voorpret begint al in april, als ik nog in Duinkerke woon. Op een dag krijg ik een berichtje van mijn schoonzus, of ik het leuk zou vinden om mee te gaan naar Empeiria: een muzikale avond in de tuin van paleis Soestdijk. “Ludovico Einaudi” zegt ze er direct achteraan. Volmondig antwoord ik: “ja!”
De tijd tussen april en september is voorbijgevlogen en vanavond is het zo ver. Dresscode: Classic White. Mijn bed ligt bezaaid met kleding en ik stuur tientallen foto’s naar mijn schoonfamilie over de outfit die ik uiteindelijk zal gaan kiezen. Normaalgesproken ben ik er qua kleding altijd wel vrij snel uit wat ik aantrek, maar bij een dresscode sla ik op de één of andere manier op tilt. Jurkje aan? Of toch een bloesje? (Inmiddels heb ik weer veel keuze nadat ik mijn schatkist heb teruggevonden, dat begrijp je wel). Toch maar het jurkje. Met een legging of een panty? En welke schoenen dan? Zucht.
Die avond stap ik uiteindelijk in mijn jurkje in de auto. In mijn broek gepropt, dat wel. Ik ben tevreden. De sfeer zit er goed in en we reizen af richting Soestdijk, waar een mooie avond op ons ligt te wachten.
…
We zijn er! De locatie is geweldig: we installeren ons vlak naast het witte paleis en kijken verwachtingsvol naar het grote podium, waar straks allerlei sterren gaan schitteren.
Grote artiesten treden er op. De één na de andere gepassioneerde snoet verschijnt op het scherm en doet zijn of haar kunstje. We worden verwend met prachtig pianospel, voortreffelijk vioolgeluid en geweldige gitaarsolo’s. De harpiste is mijn favoriet. Het is zo inspirerend om te zien hoe geconcentreerd en in trance ze bezig is met haar instrument. Mijn zintuigen staan op scherp en ik neem de geluiden en de prachtige beelden zorgvuldig in mij op. Ik laat me meevoeren door de prachtige muziek, maar waarbij mijn gedachten toch ook wel af en toe afdwalen. De drone die boven het terrein zoeft brengt me dan weer terug naar het nu. Gek, hoe die vliegende apparaten nu zo snel al ‘normaal’ aan het worden zijn. Zouden ze altijd zo brommen? Het gezoem wordt overstemd door een groep mensen achter ons die hun krakende poncho’s over hun hoofd aan het friemelen zijn. Zoals voorspeld begint het zachtjes te regenen en het Classic White thema verandert langzaam in een Proud to wear plastic-party. Een dresscode waar ik dan weer opvallend weinig moeite mee heb. Het voorzichtige gespetter zet gelukkig niet door in een regenbui, waardoor de druppels een zacht en aangenaam sfeertje creëren. Al had een flinke regenbui deze avond ook echt niet kunnen verpesten: met een brede glimlach zit ik naar het spektakel te staren.
Na de pauze komt Ludovico Einaudi het podium op en hij is de held van de avond. Wat is hij ontzettend goed en wat ben ik blij dat ik hem heb ontdekt door Intouchables.
Een vraag die mij ook bezighoudt tijdens het luisteren: zou er tijdens al die concerten die de artiesten meemaken, ook wel eens iets geks gebeuren op het podium? We werden vanavond wel een beetje aan het schrikken gemaakt: zo is er een zanger die de solo All by myself op zich neemt. Eerlijk oordeel? Bridget Jones is beter. De beste man haalt de hoge noten helaas niet. Sneu voor hem, maar niet direct ‘gek’. Nee, hoe zou het zijn als de dirigent zijn stokje per ongeluk wegzwiept? Een gebroken snaar op je viool? Een trompettist met de hik?
Ik denk dat het geen verschil zou maken: deze artiesten zijn toppers en weten wat ze doen. Het zijn pure mensen die ons kunnen meevoeren in hun verhaal. Wij als publiek hoeven alleen maar neer te ploffen en te luisteren naar al het moois. En af en toe een salamiboer laten, zoals mijn buur van vanavond. Lang leve die zintuigen.
Maar wauw, dit was een fantastische avond.
