Transport trouble

 

“Haal jij dat pakketje even op?” Kijk, ik had natuurlijk kunnen weten dat een koffiezetapparaat niet in een handtasje past, maar daar had ik even niet aan gedacht. “Tuurlijk wil ik dat pakketje ophalen, toevallig ligt er ook nog eentje van mij.”

…

“Zo, hier is vast het eerste pakket.” Dat zijn nou niet echt de woorden die je wilt horen als je al met volle handen staat te wachten in de winkel. Het beeld erbij maakt het helaas niet veel beter. De verkoopster komt met een enorme blauwe doos aanzetten waar met gemak een kind in vervoerd kan worden. Daarna komt ze met mijn eigen pakket aanzetten, uiteraard van uiterst bescheiden omvang. Dat ik mijn vriend twee maanden geleden nog met een enorme doos over straat heb laten zeulen, vertellen we er voor het gemak even niet bij.

Enigzins stuntelend loop ik naar buiten. “Ja, dit had ik ook niet verwacht toen ik hier naar binnen liep!” Roep ik grappend naar een meneer die me ontzettend aan staat te staren. De beste man heeft er duidelijk geen zin in en kijkt me chagrijnig aan. Zo snel als ik kan, loop -waggel – ik dan maar naar mijn fiets en begin ik aan de terugweg.

Wanneer ik later die middag door de stad fiets, zie ik een mevrouw ontzettend stuntelen met een groot pakket. Ha! Altijd leuk om dit ook bij anderen te zien. Ik geef haar een grote glimlach en wens haar veel succes met de vracht. Zo, daar kan die man met de emoties van een uitgelekt koffiefilter nog wat van leren.