In het ziekenhuis zit een oud dametje te bellen met (vermoedelijk) een vriendin. “Och kind, het is me hier toch keurig. Vééls te keurig.” Mijn blogoren en ik lopen haar bijna voorbij, dus ik hoop dat ze me gauw wat meer informatie geeft. De vrouw lacht, doet een paar “hmm-hmm”-tjes en zegt: “ja meid, nou ik moet hier dus alsmaar aan mijn rug denken. Veel te keurig, ik vind d’r niks an.”
