“Omg, we zijn nu gewoon verloofd!” – Hoe mijn vriend mij ten huwelijk vroeg (deel 1)

Al een lange tijd ben ik ‘geobsedeerd’ door bruiloften. Op mijn vierde had ik bijvoorbeeld allemaal trouwboeken onder mijn bed waar ik dan doorheen bladerde. “Mam, wil jij deze trouwjurk voor mij maken? – Tuurlijk, ik borduur hem wel voor je!” Ook vond ik bruiloftsscènes in sprookjes helemaal geweldig. Vaak speelde ik met mijn knuffels ‘s avonds een bruiloftsceremonie na, waarbij mijn beer Luku en mijn konijn Anneliesie toch wel verdacht vaak in het huwelijksbootje stapten.

Mijn vriend en ik hebben al jaren (inmiddels dus 10!) een super leuke relatie, waarbij we heel veel leuke dingen ondernemen. Onze families en vrienden zijn top en we plannen ontzettend veel leuke uitstapjes. De laatste jaren hadden we het vaak over ‘de volgende stap’. “Eerst een huis,” zeiden we dan tegen elkaar. Nou, dat is gelukt! We wonen (morgen!) alweer een jaar in ons huis, samen met de katjes. Steeds vaker begon ik al grapjes te maken en te hinten naar de volgende stap: “tja, mijn ringvinger is nu nog leeg.” Wanneer we een film samen keken: “oh wat een mooie jurk, zeg! Weet je hoe ik mijn jurk zou willen….?” En ook bij romantische locaties: “goh, wat een mooi plekje hier zeg!”

Mijn vriend pikte deze signalen natuurlijk ook wel op en begon steeds vaker grappend met zijn ogen te rollen 😉 Ik zou het toen oprecht heel leuk vinden als hij me al zou vragen, maar het zou ook prima zijn als dit nog een aantal jaren zou duren. Eigenlijk vond ik het vooral heel grappig om elk moment aan te grijpen om daar weer een associatie aan vast te hangen, haha.

In november vorig jaar waren we een weekendje weg en ik vroeg hem heel spontaan: “zullen we mijn ringmaat op gaan meten? Mocht je er dan ooit behoefte aan hebben, hoef je niet heel moeilijk te gaan doen door m’n maat te vragen.” Mijn vriend vond dit wel een goed plan en we gingen samen naar de juwelier.

Na een tijdje was mijn vriend de maat echter vergeten en vroeg hij mijn zus om hulp. “Dor, wil jij jouw ringmaat meten en doorgeven? Als tweelingzus zal jouw maat vast goed overeenkomen met die van Laura!” Dorinde vond dit natuurlijk wel een leuke vraag, ging op pad naar de juwelier en gaf de maat aan mijn vriend door.” Vervolgens verwijderde ze het bericht, zodat ik het gesprek eventueel niet zou tegenkomen op haar telefoon of op de telefoon van mijn vriend. (Dit heb ik dus allemaal achteraf gehoord hè, haha ;)) 

In april ging mijn vriend naar de juwelier en nam daar de tijd om een mooie ring uit te zoeken. Na een half uur ringen bekeken te hebben, vond hij het perfecte exemplaar. Geen ring met een steentje, daar blijft Laura vast achter haken, was bijvoorbeeld een gedachtegang, haha. Direct had hij het plan om mij in IJsland (in augustus) ten huwelijk te vragen. Omdat hij dit toch met iemand wilde delen, vertelde mijn vriend dit aan twee van zijn vrienden, spannend! Om er zeker van te zijn dat ik de ring niet zou vinden, verborg hij deze in de computerkast. Hij schroefde de computerkast dicht met schroefjes. Daar vindt Laura hem vast niet. Eh, nee. Inderdaad. HAHAHA.

Ondertussen ging ik natuurlijk lekker door met hinten, waarop mijn vriend steeds dacht: jahaaa wacht maar, het moment komt echt wel!

De dag voor vertrek naar IJsland dacht mijn vriend nog een paar keer: niet de ring vergeten in te pakken! Niet de ring vergeten in te pakken!

Het is de ochtend van ons vertrek naar IJsland. Mijn vriend heeft met zijn zus afgesproken dat ze samen de leenauto wegbrengen waarmee zijn zus en zijn moeder zojuist samen op vakantie zijn geweest. Daarna pak ik de ring in, spreekt hij met zichzelf af. Helaas gebeurt het dan toch…

Wanneer mijn vriend er onderweg achter komt dat hij de ring vergeten is, baalt hij ontzettend. Het lukt niet meer om naar huis te gaan en omdat we op IJsland in verschillende hotels zullen verblijven, is het niet handig om de ring te laten opsturen. Juweliers zijn er ook schaars en bovendien had hij al een mooie ring uitgekozen.

En ik maar hinten op vakantie. “Mooi plekje zeg!”, “Goh, wat romantisch!”, “Hoeveel huwelijksaanzoeken zullen hier al geweest zijn?” Ahhhhh, sorry lieverd. Als ik dit had geweten had ik dit natuurlijk nooit zo vaak en grappend gezegd. 

Voor mijn vriend was het aan de ene kant ook wel weer een soort bevrijding: nu hoefde hij zich geen zorgen te maken of hij het goede moment wel pakt en of hij echt wel het mooiste plekje heeft uitgekozen. Wel volgt natuurlijk de volgende druk: wanneer zal ik het dan gaan vragen….?

Wordt vervolgd!