Mijn docent is altijd heel snel met nakijken, wat voor de leerlingen natuurlijk ontzettend fijn is. De klas heeft net een toets gemaakt en mijn docent vertelt ze dat ze hun toets over twee uur kunnen ophalen in hetzelfde lokaal. De klas knikt tevreden, maar er is één meisje die protesteert. “Madame, dat kan niet hoor want dan hebben we Engels.” Mijn docent is de beroerdste niet en vraagt: “Wie is je docent, zodat ik hem of haar kan waarschuwen dat jullie iets later komen?” Een diepe zucht als reactie. “Ja, maar dan nog, dan meldt ze ons echt absent hoor. We zitten helemaal op de tweede verdieping!” Mijn docent fronst haar wenkbrauwen. “Ik zit op de derde verdieping, precies bij de trap, dat kost je misschien dertig seconden.”
Elle râle toujours: “Pff, kunt u niet naar beneden komen?” Het geduld van mijn docent krijgt wat barstjes. “Over twee uur, dat is dus precies na de pauze. Dan kom je toch 2 minuten voor de les alvast naar boven, wat is het probleem?” Nu explodeert de leerling helemaal. “Ja, maar dat is onmógelijk! We krijgen maar één uur om te lunchen, dan kunnen we dat net zo goed overslaan, dat redden we nóóit!” Demonstratief gooit ze haar tas op de grond en kijkt alsof ze een slak net heeft zien overgeven. Ik kijk haar dus op mijn beurt verwonderd aan, half hopend dat ze sarcastisch is want ik kan mijn lach bijna niet meer inhouden. Ze is bloedserieus. Ik doe alsof ik een pen uit mijn tas zoek en probeer mijn gezicht in de plooi te krijgen. Gevoel voor drama hebben ze hier wel hoor, mon Dieu! Wat hou ik toch van Nederlanders, die al fietsend, wandelend of bellend een bammetje binnen vijf minuten naar binnen proppen.
