Tot vandaag dacht ik: ik zou nóóit gids kunnen worden. Dat zou ik de toeristen simpelweg niet aan kunnen doen.
Bij elk busritje val ik namelijk ontzettend snel in slaap. Knikkebollend hang ik dan voorover, of ik plak met mijn wang tegen het raam. Niet alleen is het niet zo charmant, maar als gids dien je natuurlijk ook op tijd informatie te verstrekken.
Ik opende mijn blog expres met “tot vandaag”, want wat de gids vandaag toch weer deed…
We zijn al een tijdje op weg naar de Kintamani vulkaan: een groot gebergte waar we een tijdje voor moeten klimmen met de bus. De chauffeur rijdt wat onprettig: op vol vermogen hakkelt hij op zo’n manier naar boven, dat ik headbangend wakker word uit mijn zoveelste slaapje. Automatisch kijk ik naar de gids, om zijn reactie te zien. Dit lijkt me namelijk geen normale rijstijl. In plaats van dat ik een verontwaardigd gidsenhoofd verwacht die de chauffeur even vriendelijk vraagt te schakelen, zie ik keiharde headbangbewegingen vanaf zijn kant. Is hij.. is hij nou in slaap gevallen? En jahoor, met open mond hangt hij daar te dutten. Misschien niet eens onopzettelijk, want hij draagt ineens een zonnebril.
Inmiddels rijden we al een tijdje bergopwaarts en de mooie landschappen schieten voorbij. Het is dat deze gids niet zo verstaanbaar en duidelijk is als de voorgaande gidsen, maar anders had ik hier best wat informatie bij gewild.
Na een tijdje hoor ik ineens een gekuch, een schrapende keel en een geluidje dat de microfoon aangaat. “Nou, dames en heren, we rijden nu dus op de berg.” Haha!
Later pakt hij zijn oordopjes en gaat hij gewoon ongegeneerd muziek luisteren.
Misschien toch maar geen gids worden. Straks vereeuwigd iemand zijn ervaring nog op een blog!