Loeiende ober

Samen met een vriendin ben ik vandaag gezellig een dagje in Utrecht. We hebben rond drie uur afgesproken bij het station en met veel moeite (de navigatie stuurt me al voor de tweede of derde keer naar een verlaten bouwterrein in plaats van naar de parkeergarage waar ik graag wens te zijn) kom ik een kwartier later aan bij mijn vriendin. “Zoek de gele jas!”

We gaan gezellig wat winkels af en ploffen daarna neer bij de Bagels & Beans (Chai Latte, jeeej). We zijn net tot de schokkende conclusie gekomen dat we elkaar al sinds september niet gezien hebben, dus we hebben heel wat bij te praten. Gezellig!

Op aanraden van een vriendin van mijn vriendin, eten we vanavond bij restaurant Umami. Dit is een sushirestaurant, maar met net wat minder vreetschuurgevoel dan een ‘normale’ all-you-can-eat. Wanneer we ons binnen bij de ober melden, kan hij onze reservering nergens vinden. Hij biedt zijn excuses aan en biedt ons een tafel met korting aan. De voorwaarde is wel dat we dan om 19:15 weer plaats moeten maken voor de volgende. Op dat moment is het 17:30, helemaal prima dus. Fijne service!

De ober brengt ons naar onze tafel en vraagt ons of we iets willen drinken. We bestellen een drankje en gaan gezellig verder met onze gesprekken. We zitten achterin het restaurant, waar het heerlijk rustig is. Naast ons is er wel een mysterieuze ruimte, waarachter ik soms iets zie bewegen. Mijn vriendin zit rechts naast me op de bank, waardoor ik zo af en toe een blik naar de kamer kan werpen. Mijn interesse wordt dan ook zeker gewekt wanneer één van de obers af en toe de kamer in en uit loopt: wat is dat voor ruimte?

Op een gegeven moment heb ik in de gaten wat er zo beweegt in de kamer: er loopt een kat! Grappig, het lijkt wel of hij zijn eigen dependance heeft in het restaurant.

Na twee rondes gegeten te hebben (heeeeerlijke sushi! Ik ben al naar aardig wat sushirestaurantjes geweest, maar dit is echt wel een vette aanrader), komt er een groep dames het restaurant binnengestapt. Direct zien we al dat ze een vrijgezellenavond hebben. De ober wijst ze naar een nisje tegenover ons, waar een grote tafel al klaarstaat.

Ondertussen mogen wij nog ongeveer een klein half uurtje zitten en we bestellen onze derde ronde. Op dat moment loopt de ober die net een paar keer naar de kamer/kat is gegaan, weer langs. Na even bij de dames tegenover ons gestopt te zijn, loopt hij de mysterieuze kamer weer in, maar deze keer blijft hij in de deuropening staan. Nieuwsgierig staken wij ons gesprek en kijken we naar de rug van de ober. Inmiddels krabt hij wat aan zijn hoofd en gooit hij vervolgens zijn handen vragend in de lucht (lees: de Y van YMCA). Wij kijken elkaar even aan: wat is daar in godesnaam aan de hand?

Na zo’n vijf tellen draait de ober zich weer om en kijkt hij ons aan – wij staren hem inmiddels zeer vragend aan, haha. Vervolgens loeit hij keihard: “heuhh?!”, waardoor wij direct in de lach schieten. Zijn geluid dekt absoluut de lading van onze gedachten, hahaha. Helaas moeten wij lijdzaam toekijken hoe hij vervolgens met een vraagtekenhoofd weer wegloopt, zo komen we er natuurlijk niet achter wat er aan de hand is. Vermoedelijk heeft het iets met de locatie van de vrijgezellenavond te maken, maar we zullen het helaas nooit weten… GTST kan nog iets leren van deze cliffhanger 😉