Le chagrin d’un collectionneur

Hmpf. De brutaliteit tegenwoordig.

Het raam staat open, het licht brandt en er borrelt nota bene een pannetje water op het fornuis! Waarom doen deze mensen de deur niet voor mij open? Een “nee, sorry” kan ik echt wel hebben hoor. Geen probleem. Nu voel ik me zo genegeerd.

Met mijn collectebus loop ik teleurgesteld naar het volgende huis. Ik kan het niet laten om nog even naar binnen te gluren. Ahhhhh. De man ligt vredig in zijn oorfauteuil te slapen. Handen op zijn buik. Glimlachend loop ik weer verder.

Thuis overdenk ik nog eens de route van vanavond. De zoveelste keer collecteren dit jaar, maar het is weer goed gegaan! Een paar mensen waren niet thuis, maar de opbrengst is vast weer een mooie voor het spierfonds. Even denk ik terug aan het slapende mannetje. Als het allemaal maar goed is gegaan met het pannetje water. Was het eigenlijk brutaal van mij om door te lopen?

Volg:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge