Lachend, nee, scháterlachend valt het meisje de metro uit. Ze houdt haar handen op haar buik en schudt van het lachen. Het werkt ontzettend aanstekelijk, want ik schiet ook hardop in de lach. Met mij nog drie anderen. Nieuwsgierig kijken we haar aan: wat is er aan de hand? Het meisje haalt een grote teug adem, kijkt om zich heen en brult het opnieuw uit. Ondertussen zet ze een paar stappen richting de muur, waar ze wederom dubbelklapt en zichzelf vasthoudt aan een richeltje.
Op dat moment stapt een ander meisje ook de metro uit, met tránen over haar wangen van het lachen. Ze ziet haar vriendin tegen het muurtje staan puffen en klapt ook weer dubbel. De andere passagiers en ik kijken elkaar lachend en vragend aan: wat zou er zijn?
Meisje nummer 2 heeft zichzelf inmiddels bij elkaar geraapt en loopt giechelend richting de roltrop. Meisje nummer 1 heeft het nog moeilijk en strompelt half achter haar aan. Haar lach galmt ontzettend hier in de Amsterdamse ondergrondse. Na een minuut is ze uit mijn gezichtsveld verdwenen en ik hoor haar lach nog zachtjes echoën in de verte.
Wat er nou was zal altijd een cliffhanger blijven, maar ik heb me zéér geamuseerd!
