Nu we alweer twee maanden in ons nieuwe huis wonen, wordt het de hoogste tijd om de katten wat meer vrij te laten. De afgelopen tijd hebben we met tuigjes geoefend in de tuin en we zijn inmiddels zover dat we ze loslaten in de tuin. Zelfs wanneer wij binnen zijn. (Lees: ik sta elke 3 minuten voor het raam te kijken of de zwart-witte monsters nog onderzoekend aan onze eigen planten snuffelen).
Na voor de vierde keer gekeken te hebben, slaat mijn hart een beetje over. “Eh schat, James heeft de schutting ontdekt,” piep ik een beetje ongerust. Samen kijken we naar ons kind. James strekt zijn nek uit en kijkt zijn ogen uit naar de nieuwe wereld die hij nu ziet. Ik voel me alweer wat rustiger worden. Het is een kat, dit moet gewoon kunnen. Zelfs al loopt hij naar de bu… oké. Ehm. Kalm blijven. “Eh, hij loopt nu over de schutting naar het schuurtje van de buren.”
Ik loop naar de gang om mijn schoenen en jas aan te trekken en stap vervolgens de tuin in. James miauwt naar me vanaf het schuurtje van de buren. Ok top, hij herkent me gelukkig wel. Ik lok hem terug en hij loopt weer over de schutting terug naar onze eigen tuin. Hee, dat gaat best soepel! Vervolgens lok ik hem naar de kliko en hij springt behendig weer van de schutting af. Top.
Een paar minuten later is James samen met Darcy in de tuin aan het struinen. Ik besluit om weer naar binnen te gaan. Mocht hij nu weer op de schutting klimmen, dan weet ik in ieder geval wel zeker dat hij weer terug kan komen. En anders zien we het ook wel weer.
Omdat ik nog niet zo ver ben dat ik lekker tv ga kijken wanneer de jongens buiten zijn, besluit ik eens van boven te gaan kijken. Ik ga bij het raam van mijn kantoor staan en kijk naar de tuin. En jahoor, James zit alweer op het schuurtje van de buren. “Hij zit er weer hoor!” roep ik naar beneden. Opnieuw loop ik de tuin in en ik doe de deur naar de steeg open. James is inmiddels verder doorgelopen en balanceert nu op de schutting van het tweede huis naast ons. “Kom maar,” roep ik lief. Maar James heeft andere plannen. “PLOF.” Hmm. James zit nu in de tuin. Al snel hoor ik hem miauwen. Mijn moederinstinct neemt het over en ik roep hem een paar keer: “kom maar lieverd!”
Inmiddels is mijn vriend ook buiten gekomen met wat brokjes. “Laten we wat brokjes op de kliko gooien, misschien snapt hij het concept dan.” Een paar keer springt hij op de kliko, eet hij wat brokjes en duikt hij vervolgens de tuin weer in. De slimmerd. De buurkat is inmiddels ook komen kijken naar de brokjesregen. James miauwt nog een paar keer, maar blijft laag in de tuin. Tijd voor wat sterker geschut.
Ik ga weer naar binnen en haal mijn troef uit de keukenla. Het moet er voor de omstanders best gek uitgezien hebben, zo’n vrouw met een rol aluminiumfolie in de steeg. James herkent het geluid echter direct en hij gaat op het geritsel af. Ik hou een stukje folie bij de kliko en leg deze vervolgens op de schutting. HOP! Daar zit hij alweer. Mijn vriend pakt James op en samen gaan we weer naar binnen. Genoeg avontuur voor vandaag. De buurkat kijkt ons vragend na.
Wordt ongetwijfeld vervolgd!
Oh jee, ik denk dat ik op zo’n moment ook een overbezorgde kattenmoeder zou zijn. Ze zeggen dat katten altijd op hun pootjes terechtkomen, maar je weet natuurlijk maar nooit. Kleine held, die James!
O jeetjemina, kat met expansiedrift, kat die de wereld ontdekt, kat op avontuur, het katse leven wordt spannend. En de spanning bij de mama en de papa loopt op….ja ja, de kindertjes loslaten in de boze buitenweteld valt niet mee. Sterkte!
Haha, wij hebben een binnenkat en ik was toen we een half jaar geleden naar dit appartement verhuisden al in paniek als ik ‘m binnen niet kon vinden. Zat natuurlijk altijd ergens in een deken gerold te slapen, maar ik kan me goed voorstellen dat je het met een kat buiten nog spannender vindt in het begin.
Hermien – KouweKleren schrijft over.. Fair fashion verjaardag: mijn kledingkast wordt twee!