Goeie voorletters

Het is nog vrij vroeg in de ochtend en ik ben op weg naar de drogist. Heerlijk vind ik dat, om nét na openingstijd naar de winkel te gaan. De straten zijn dan nog redelijk uitgestorven en alles wordt op z’n gemakje in gereedheid gebracht voor een nieuwe verkoopdag. Ik loop naar binnen bij de vrijwel lege drogist en loop naar het schap om mijn producten te pakken.

“Heeft u een klantenkaart?” Poeh, ik kom om in de klantenkaarten, maar ik vergeet ze heel vaak. “Nee, maar dat hoeft ook niet hoor. Ik kom hier niet zo vaak.” De vrouw keek me verbaasd aan – kennelijk hoort de hele stad hier te winkelen – en vertelde me dat ik met deze producten al bijna mijn eerste korting bij elkaar heb gespaard. “Nou, prima, graag een klantenkaart dan!” Ik ben vrij gemakkelijk over te halen met dit soort dingen. Wie weet scheelt het me uiteindelijk ook nog wel tijd, dan hoef ik niet altijd de riedeltjes aan te horen waarom ik wel niet voor een klantenpas moet kiezen. De vrouw pakt haar computer erbij en samen beginnen we mijn gegevens in te vullen. “Wat zijn uw voorletters?” Ik moet lachen – drie keer raden in welke drogist ik ben. “D.A.” De verkoopster vindt het prachtig. En wanneer ze erachter komt dat ze ook nog in dezelfde straat heeft gewoond, scoor ik helemaal punten.

Ik durf te wedden dat ik die klantenkaart binnen een maand vergeten ben, maar ik ga het gewoon weer een keer proberen. En anders kan ik altijd nog heel mans zeggen: “Ik sta in het systeem, zoek maar op D.A.”