Het is ochtend en Laura en ik zitten aan de ontbijttafel met mama en papa. Ik ben blij, want ik eet een broodje hagelslag. En in het pak hagelslag zitten allemaal funnie’s, joepie! Op mijn broodje ligt dus een enorme berg hagelslag, want ik moest en zou een funnie op mijn broodje krijgen. Zorgvuldig snijd ik steeds een stukje van mijn boterham, de funnie laat ik nog intact. Dan gaat de deurbel. Een kennis van papa en mama staat voor de deur. “Zo, zit jij lekker aan de hagelsag?” Vraagt hij vriendelijk aan me. Ik knik enthousiast. “Wat is dat?” Hij wijst naar de funnie. “Dat is een funnie!” Hij wordt nieuwsgierig. “Zijn ze lekker?” Ik knik nogmaals enthousiast. En dan gebeurt het. Hij pakt de funnie op en stopt hem in zijn mond. “Zo, lekker zeg!” Ik begin heel hard te huilen. Dat had hij niet zien aankomen. De meneer kon ook niet weten dat het de laatste funnie in het pak was en dat hij zojuist mijn laatste voorraad had aangetast. Oei.
Een week later staat de meneer weer voor de deur. Drie keer raden wat hij als cadeautje heeft meegenomen…. 😉
N.B. Dit verhaal speelt zich ongeveer 20 jaar geleden af ;-).
Haha, geweldig! Ik weet nog dat mijn moeder na een tijdje weigerde om nog hagelslag met Funnies te kopen. De hagelslag ging er zo snel doorheen (want: op iedere boterham bergen hagelslag, zodat er minstens één Funnie bij zou zitten, en als broerlief er twee had, moest ik er ook twee hebben) dat ze wel kon blijven kopen… 😉
Groot kleinemeisjesverdriet, twintig jaar later nog voelbaar—herkenbaar! Hoe dùrfde die man jouw laatste, jouw geliefde funny in zijn mond te stoppen! Onrecht….
Haha, bij het huilen kreeg ik een vermoeden over de tijd waarin dit verhaal zich afspeelde. Wel een geslaagde goedmaker! Mooi dat je dit soort dingen ook je leven niet meer vergeet.
Hermien – KouweKleren schrijft over.. Dit maakt jouw volgende kringloopbezoek nog leuker