Mijn moeder en ik zijn zojuist gearriveerd in Brabant. Het is nog meivakantie en we gaan gezellig een paar nachtjes in een schattig boerderijtje slapen! Dorinde is vandaag eerst nog naar haar studie en sluit vanavond laat aan.
Nadat we bij het huisje geparkeerd hebben, stelt mijn moeder voor om een stuk te gaan fietsen. We kiezen een mooie route uit en besluiten om eerst ergens te gaan lunchen.
We fietsen naar de plaatselijke herberg en vragen of we er een hapje kunnen eten. “Jahoor, geen probleem!” We nemen plaats aan een tafeltje en na een paar minuten komt de ober naar ons toe. “Zo, wat mag het wezen?” We hebben nog geen kaart gekregen, dus we vragen of hij een menukaart voor ons heeft. “Nee, ik heb vandaag alleen tosti’s, de keuken is niet open. Bij de overburen kunnen jullie wel gewoon broodjes bestellen!” Verbaasd staan we weer op en verhuizen we naar het restaurantje aan de overkant. Best gek zo, maar we kunnen er wel om lachen!
Na een heerlijk broodje beginnen we aan onze fietstocht. Net even anders dan normaal besluiten we de route andersom te doen. Mijn moeder schrijft de nummertjes van de bordjes op een blaadje en we beginnen aan de tocht.
Een uur later zijn we al drie keer ‘verdwaald’ geweest (“waar is dat bordje nou weer? Huh, hebben we het nummertje gemist? Zullen we deze kant dan maar gokken?!”) en zijn we beland op een méga zandpad. We ploeteren ons erdoorheen (zie foto haha) en uiteindelijk komen we weer in de bewoonde wereld. De nummertjes laten we voor wat ze zijn en we openen onze vriend Google Maps, die ons vertelt dat we nog zo’n 18 km moeten. Top!
Na een kwartier stoppen we bij een soort kringloopwinkel, waar een hele vrolijke man achter de kassa zit. Op de toonbank spot ik een mooi horloge en ik buig voorover om hem beter te bekijken. Daarbij stoot ik per ongeluk iets hards omver. Geschrokken kijk ik omlaag en de man kijkt met mij mee. Op de grond ligt een plastic dienblad met een verkleurde Kerstboom erop. De man zegt knipogend: “zeg jongedame, denk je om mijn dure inboedel?”
Uiteindelijk komen we na 37 km weer aan bij het boerderijtje. Één spaak armer en twee boeken en een spelletje rijker. Enne, mocht je dus alvast een Kerstdienblad zoeken.. in Brabant it is 😉
Wat een belevenissen en dat al op jullie eerste middag Brabant!
Naarstig keken je pa en ik gisteren naar buienradar en oei oei, de regenzone trok ook over Nrd Brabant…
Maar in jouw blog blijkt het gelukkig mooi weer te zijn geweest, zodat een knap end fietsen en een knap end zandweg ploeteren droge bezigheden waren.
Veel plezier met jullie drietjes en nog mooie dagen vol blogse avonturen!
(toch wel goed als ik dat kerstdienblad laat zitten hè?)
Oh dit is een Nuijens trekje. Ik heb traumatische ervaringen met mijn vader (oom kees) die al-tijd routes omdraait. En dan verellenlange wandelingen en heftige discussies over bordjes die zijn omgedraaid.
Auteur
Hahaha grappig die herkenbaarheid! Nooit eens normaal, houdt het wel spannend hè 😉 en blogbaar!