(2008) “Kom meiden, gaan jullie even mee naar de Dekamarkt? Het duurt niet lang.” We zijn de keuken aan het verbouwen en hebben daarom flink wat dozen nodig om spullen in op te slaan. Mijn zus en ik zijn nu vijftien, een leeftijd waarop je niet altijd meer mee gaat naar de supermarkt. Toch springen we op de fiets en karren met mama naar de Deka. “Eerst nog even boter halen.” We lopen achter onze moeder de winkel in. Met de boter en wat andere producten staan we even later aan de kassa. Voor ons is een klant bezig met afrekenen en ik gluur even naar de jongen achter de kassa. Ik herken hem direct: normaal staat hij altijd in de winkel. Leuk dat hij nu achter de kassa zit!
Mijn moeder is altijd wel in voor een gezellig praatje en ze babbelt wat met de kassajongen. Hij is heel spontaan en kletst gezellig terug. Mijn zus en ik lachen om hun gesprek en ik krijg oogcontact met de Dekajongen. Nadat we afgerekend hebben en de jongen een fijne dag hebben gewenst, lopen we richting de bak met dozen. “Even stapelen hoor!” Mijn moeder tovert doos na doos uit de bak en even later lopen we als pakezels de supermarkt uit. Als we langs de kassajongen lopen, rol ik even met mijn ogen: het moet er toch best bijzonder uitzien, drie van die bepakte dames. Hij moet erom lachen.
Op de één of andere manier lukt het ons om -ieder met een doos of vijf- op de fiets te klimmen. We beginnen net met trappen wanneer we een bekende tegenkomen die ons gebaart te stoppen. “Hier moet even een foto van gemaakt worden hoor, kom eens naast elkaar staan!” We schuifelen richting elkaar en poseren lachend (mijn zus en ik licht beschaamd) voor de foto. Ik realiseer me dat we precies voor het raam van de supermarkt staan en ik werp een blik naar binnen. Ik kijk recht in het gezicht van de kassajongen, die wederom moet lachen om onze dozenactie.
Die avond roept mijn zus me naar haar kamer. “Lau, weet jij wie dit is? Ene Daan heeft mij toegevoegd op Hyves!” Ik tuur naar de foto en mijn hart slaat even over. “Hee, dat is de Dekajongen! Hoezo heeft hij jou nou weer toegevoegd?!” giechel ik. “Ja geen idee, moet ik wat tegen hem zeggen ofzo?” Ik kijk haar aan. “Zal ik hem ook toevoegen? Ik vind hem wel leuk, haha.” Ze kijkt me aan: “Ja, gewoon doen!” Ik loop snel terug naar mijn eigen kamer en start Hyves op. Ik zoek Daan op via het zoeksysteem en klik op zijn foto’s. Grappig om zo ineens het profiel van de kassajongen voor me te hebben. Ik klik op ‘toevoegen’ en schrijf er een klein berichtje bij: “Mag ik jou heel brutaal ook toevoegen?”
Niet veel later spreken we voor het eerst af om te gaan wandelen. Inmiddels weet ik ook hoe hij mijn zus heeft gevonden op Hyves. “Ik liep naar de informatiebalie en ik heb gevraagd of zij weten wie jullie waren. De vrouw achter de balie wist toevallig de achternaam van jullie moeder en toen heb ik je zus als eerste op Hyves gevonden.” Ik vind het stoer dat hij erachteraan gegaan is en ik ben heel blij dat ik mijn leuke dekajongen nu steeds beter leer kennen.
Na maanden van MSN-gesprekken, SMS’jes en afspraakjes is het dan ineens 20 september. We zitten op zijn kamer en hebben net de zoveelste film gekeken. “Zeg Laura, het is vandaag de verjaardag van mijn zus, hè. Hoe moet ik je nou gaan voorstellen aan de gasten die zo komen? Mag ik je mijn vriendin noemen?”
Glimlachend lopen we even later naar beneden. We hebben verkering! And still counting!
Gek dat ik je vandaag voor het eerst in die 8 jaar niet op deze datum zie: je bent nu in Duitsland. Gelukkig bestaan er luchtkusjes. Ik zet wel even wat meer kracht achter deze batch!
I love you Daanie, never dull moments with you ❤
Enne lieve (schoon)zus, gefeliciteerd met jouw eigen jubileumverjaardag! Ik ben heel blij dat jij al 8 jaar mijn grote zus bent!