Confessions bij de kapper

Eens per 8 maanden (als het al niet langer is) besluit ik om weer eens naar de kapper te gaan. Na meestal weken gedacht te hebben: “oké het wordt nu wel weer eens tijd,” loop ik vaak impulsief bij de kapper binnen. “Hoi, hebben jullie toevallig tijd?” Meestal kan ik snel terecht.

Zo ook deze keer. “Ga maar zitten hoor, ik kom zo bij je.” Een beetje ongemakkelijk kijk ik naar mezelf in de huge spiegel. Na een paar seconden krijg ik een ingeving: goh, laat ik mijn elastiekje eens uit mijn haar halen. Ik ben een gevalletje lekker mijn haar in een knot na het haren wassen en ik zie dan ook hoe mijn haar ietwat ontploft uit het elastiekje komt.

“Zo, je hebt wel een beetje slag in je haren hè?” vraagt de kapster die weer naast me komt staan. Ik schiet in de lach: “ja, ik heb het vanmorgen direct vast gedaan en ben zo naar mijn werk gegaan. – O, dus je komt nu uit de nachtdienst?” Ik snap de vraag, het is 11:00 en ik ben al klaar met werken. “Eh nee, ik sta voor de klas. Het is toetsweek en ik had alleen vanmorgen een toets waar ik bij moest zijn.” Ik doe mijn best om haar gedachten niet te lezen, maar ik zie de “ik dacht dat je nachtdienst had, met die ontplofte haren”-blik in haar ogen.

“Geeft niks hoor meid, ik kam het wel uit.” Als een klein vogeltje zit ik daar met het nest op mijn hoofd, te wachten tot de kapster mijn haren heeft gekamd. Net weer even terug in de tijd, toen mijn moeder mijn haren nog kamde. “Wat wil je met je haar?” Ik vertel haar dat ik het rondom in laagjes wil hebben, zodat mijn haar weer volumineus en speels wordt. “Is goed, moet het nog wel vast kunnen?” Ik knik lachend.

Even later hebben we het over mijn grijze haren. “Je zou het bijvoorbeeld kunnen blonderen, misschien wat leuke highlights erin?” Enthousiast praat ik mee. “Ja, dat zou ik op zich wel een keer willen proberen! Ik heb nog nooit mijn haar geverfd, ofzo.” Ze bekijkt mijn haar nog eens goed: “wat doe je eigenlijk wel met je haar?” Lichtelijk beschaamd zeg ik zachtjes: “eh, niet zo veel. Ik heb hele luie 2 in 1 shampoo.” Ze knikt. “Ja, het is wel erg droog inderdaad. Je zou misschien iets meer voedends kunnen gebruiken.” Demonstratief toont ze mijn punten. “Zie je ze?” Ja, ik zie ze. Alle klanten in de kapperszaak helaas ook.

Vervolgens begint ze mijn haar in model te knippen en we kletsen gezellig verder. Na afloop heeft ze me best wat dingen geleerd en ik voel me bijna een haarexpert. “Ik zal er nog even een spulletje in gooien, is dat goed? Je hebt slag van jezelf, dat kun je best een beetje omarmen. Als je dit er inknijpt, krijg je leuke krullen, kijk maar!” Ze begint het spul flink begint in mijn haar te masseren, dat steeds een beetje volumineuzer wordt.

(…)

Tien minuten later kijk ik een beetje ongelukkig naar mezelf in de winkelruit. Over vogelnest gesproken… dit vind ik toch wel heul heftig. In de kapperszaak vond ik het er nog best geinig uitzien, maar zo in de ‘wijde wereld’ waar het ook waait enzo, vind ik die krokante krullenbos toch niet zo lekker zitten. Twee winkelruiten verder glimlach ik alweer: mijn vertrouwde elastiekje zit weer in mijn haar. Braaf loop ik wel de Kruidvat in, de schreeuwerige actie van mijn luie shampoo negerend. Thuis was ik mijn haar met mijn nieuwe, voedende shampoo (véél te grote klodder op mijn hand) en kijk ik met alle gemak van de wereld in mijn eigen spiegel. Zo, dat is beter. Op naar de volgende 8 maanden.