Mijn stagedag zit er op voor vandaag en ik wacht op het station op de bus. Naast mij zit een meisje op het bankje. Nieuwsgierig kijkt ze me aan en vraagt: “waar ga jij heen?” Ik ben verbaasd over haar vraag, maar reageer vrolijk: “naar de eindhalte! Mijn vriend werkt daar en dan rijden we samen met de auto naar huis.” Ik word direct blij van deze gedachte. Altijd leuk om elkaar weer te zien na een werkdag.
Het meisje praat gezellig door: “grappig, normaal zit ik alleen in deze bus!” Ik moet lachen, want ik geloof haar best. Deze route is nou niet bepaald de meest spannende, zo langs de industrieterreinen. We kletsen over de bussen die langsrijden, mensen die niet opletten met oversteken en de hoogwerker die wel heel erg veel geluid produceert. Super leuk om eens met een onbekende te kletsen! Zou eigenlijk vaker moeten, toch?
Na zo’n 10 minuten rijdt de bus voor. We springen op van ons bankje en stappen voorin in. We gaan tegenover elkaar zitten, als enige passagiers van de bus. Alsof we elkaar al jaren kennen. De buschauffeur klimt uit zijn stoel en komt naast ons staan. Verbaasd en lachend kijk ik naar hem op. Wat zou er zijn? Bezorgd kijkt hij ons aan: “weten jullie zeker dat jullie in de goede bus zitten, dames?”
