(zomer 2013) Samen met mijn vriend ben ik op vakantie in Kreta. We verblijven in Koutouloufari: een heel mooi Grieks dorpje (oké, wel dicht bij Cherso) waar heel veel schattige, oude Griekse meneren en mevrouwen wonen. Via Corendon hebben we vandaag een tripje naar Chrissi eiland gepland: een mooi stukje Griekenland met een ‘Golden Beach’ om heerlijk te relaxen.
De boottocht duurt een klein uur en we genieten van het heerlijke zomerweer. Wanneer we even later op Chrissi eiland aanmeren, voel ik direct een bepaalde rust over me heen. Een paar dagen geleden zat ik nog te zweten voor het laatste mondeling van mijn tweede studiejaar Frans, maar dat is allemaal goedgekomen. Nu genieten! En dat doen we, wat is het eiland mooi!
Braaf volgen we de bordjes met ‘Golden Beach’ en we komen er inderdaad op een prachtig strand terecht. Ondanks dat er veel wind staat, voel ik mij hier direct heel relaxed. We spreiden onze handdoeken uit op het zand en genieten van het uitzicht. De komende uren wisselen we lezen, wandelen, muziek luisteren en pootjebaden (de zee is best wild met die wind) af. Vakantie, of niet?
Na even gewandeld te hebben, strek ik mij weer uit op mijn handdoek. Ik pak mijn boek er weer bij en ik lees verder in het verhaal. Heerlijk, dat lezen op vakantie. Na een tijdje hoor ik mezelf echter een kreet slaken. “huh.. ahh!!” Mijn lens is zojuist uit mijn oog gevlogen. Direct knijp ik mijn lensloze oog dicht en speur ik mijn zeeblauwe handdoek af naar het kleine kreng. “Schat, kom eens helpen! Ik zoek mijn lens!” voor de buren moet het er geniaal uitzien, dat gezoek op die handdoek.
Even later vind ik mijn lens en plaats ik hem op mijn hand. Oei, het is wel een beetje een zielig, verschrompeld hoopje geworden. Tevergeefs probeer ik mijn lens in mijn oog te duwen, maar het lukt voor geen meter. Even denk ik om de lens met water in te doen, maar uit een eerdere ervaring weet ik dat dit een heel naar gevoel is. Later leerde ik dat je je lens ook even in je mond kan doen, maar dat wist ik toen nog niet!
Onder het motto “wie niet waagt wie niet wint”, loop ik met opgeheven hand naar de buren. “Hallo, ik heb een beetje een gekke vraag, maar heeft u heel toevallig een lenzenbakje met vloeistof bij u?” Twee van de drie dragen een bril, dus ik heb goede hoop dat ze misschien soms ook wel lenzen dragen.“Vous parlez français?” Direct veer ik op: uiteraard spreek ik Frans! Wat een toeval. Dat ik niet doorhad dat we naast Fransen zaten joh.
Ik leg ze uit dat ik een probleem heb met mijn lens en dat ik op zoek ben naar vloeistof. Met enige moeite en met wat handen en voetenwerk (want wat is nou weer lenzenvloeistof in het Frans?) begrijpen ze me. Ze kunnen me helaas niet helpen en ik bedank ze hartelijk voor hun aandacht.
Schouderophalend en half lachend (dit was best een gek gesprek) loop ik weer terug naar mijn handdoek. En toen gebeurde het. Vijf meter voor mijn handdoek. Ik hoor het mezelf nog keihard roepen: “noooo, mijn lens is weggewaaid!”
Ik heb me nog nooit zo scheel op een boot gevoeld.
Ohhhh, lenzenellende…je roept herinneringen op aan eigen lenzenmakke, ooit. ( ben ik even très heureuse met nu twee lensloze, want aan staar geholpen ogen!)
Wat jammer dat je niet wist dat je die lens even in je mond kon houden om het gefrommelde weer tot gaaf dingetje te transformeren! Anderzijds: nu heb je er een mooie bloganekdote aan overgehouden! Hoop dat je een reservelens in jullie hotelletje had liggen! 😎🤓