On y vahaha

De auto zit vol, de sleutels zijn ingeleverd en de adreswijziging is doorgegeven. Ik ben klaar voor vertrek! Om het Franse avontuur nog even symbolisch af te sluiten, koop ik nog een laatste sandwich bij de Leclerc. En wat chocolaatjes. En vooruit: ook een chocoladebroodje. Mijn handen zijn vol en als ik de lange rij bij de kassa zie, heb ik een beetje spijt dat ik geen mandje heb gepakt. Nouja, die meneer voor me heeft zijn spullen gelukkig al bijna op de band. Ik draai me nog even om naar het schap achter me: het is het vak waar de Duinkerkse specialiteiten staan. Op het moment dat ik me omdraai, vliegt de sandwich met geroosterde kip uit mijn hand. Het belandt precies onder het wiel van het winkelwagentje van een hoogbejaarde meneer. Samen kijken we verbaasd toe hoe de mayonaise uit de sandwich wordt gedrukt. “Ehh.. pardon” stamel ik en ik pak de sandwich gauw weer op. De meneer rijdt droog verder en ik gniffel een beetje. Inmiddels staan er een paar mensen achter me en ik besluit het broodje alsnog te kopen. Zo ben ik dan ook wel weer!

In de auto krijg ik na een klein uurtje trek in de sandwich en ik maak hem met mijn rechterhand open. Het broodje ziet er ondanks zijn rebelse avontuur nog prima uit en ik neem een stevige hap. Heerlijk! Na nog twee happen vliegt er een stukje kip uit het broodje en hij belandt keurig in het kartonnen bakje. Het zijn de kleine geluksmomentjes in het leven die er toe doen.

Na weer een half uurtje gereden te hebben, rijd ik achter een auto uit Luxemburg. Er zit een man achter stuur en hij slingert als een gek. Ik vind zijn rijgedrag niet prettig en besluit om hem in te halen. Op dat moment draait hij echter zijn raam open en tot mijn verbazing vliegt er een A4-papiertje uit zijn raam. Het document komt recht op me af en belandt in mijn antenne. Ik staar naar het stuk vel, bang dat hij mijn voorruit zal belemmeren. In plaats daarvan begint het blad als een malle rondjes te draaien. Het lijkt op een wilde paaldans-act en ik kan er stiekem ook wel om lachen. Na zo’n rondje of 10 heen en weer gesjeesd te hebben, blijft het blaadje stil hangen. Het is mijn eigen vlaggetje. Ondanks dat het er feestelijk en best mans uitziet (weer zo’n geluksmomentje), neem ik de eerstvolgende afrit en verwijder ik het papier van mijn antenne. Ik zie even geen prullenbak en ik stop het document dan ook maar onder mijn passagiersstoel.

Bij thuiskomst stap ik uit de auto, strek ik mijn benen en adem ik de Nederlandse lucht in. Voordat ik naar de voordeur loop, ben ik nieuwsgierig welk papiertje er om mijn antenne heeft gedanst en ik draai me weer om richting mijn auto. Vol verwondering staar ik naar mijn stoel. Goh, ik heb de hele weg op een stukje tomaat gezeten.

Volg:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge