De meest helse terugweg uit mijn leven

“Bedankt voor de gezelligheid en tot de volgende keer!” Ik zwaai naar mijn vriendin en loop de trappen weer naar beneden. Dit was een gezellig weekend in Brussel!

Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik nog ongeveer een half uurtje heb. Wanneer ik grote stukken ga rijden, vind ik het altijd fijn om mensen mee te nemen via Blablacar (een platform waar je je autorit op kunt plaatsen, zodat je legaal kunt carpoolen). Voordat ik ze op de afgesproken plek ophaal, besluit ik om nog even gauw te tanken. Mijn tank is nog halfvol, maar de benzine is goedkoper in België. Je bent een Nederlander, of je bent het niet hè ;).

Van mijn vorige weekend weet ik het tankstation nog te vinden en ik rijd er dan ook zo heen. Ik kijk waar ik Super 95 kan tanken en parkeer de auto, eigenlijk nét iets te dicht langs de tankslang. Voorzichtig stap ik uit en doe ik de deur achter mij dicht. Ik draai mijn tankdop er vanaf en ik stop de slang in mijn auto. Na een paar seconden in de slang geknepen te hebben, gebeurt er nog steeds niks. Argh, ik krijg direct weer een flashback van mijn tankavontuur in Frankrijk. Na nog een paar keer in de slang geknepen te hebben, besluit ik deze poging op te geven. Ik staar even voor me uit: wat zal ik doen? De mensen ophalen en in Nederland tanken, of even naar binnen lopen en om hulp vragen? Ik besluit om voor de laatste optie te kiezen. Ik draai me om naar mijn auto en het zweet breekt me uit.

Mijn auto zit dicht. Op slot. En mijn sleutels liggen nog binnen. Shit!! Hoe kan dit nou weer?! Binnen drie seconden draai ik me van mijn auto terug naar de tankslang en weer terug naar mijn auto. Ik probeer het scenario opnieuw af te spelen. Hoezo heb ik mijn knopje naar beneden gedrukt?! En dan besef ik me dat ik waarschijnlijk met mijn kont het knopje heb ingedrukt, terwijl ik voorzichtig uitstapte. Ik heb mijn auto gewoon te dicht langs de pomp geparkeerd, stom stom stom!

Okee, paniek. Wat nu? Ik moet over een kleine twintig minuten bij de mensen zijn, ik heb niet getankt en al mijn spullen liggen binnen. Wanhopig maak ik een gebaar naar de auto achter mij dat hij maar niet op mij moet wachten en ik loop naar binnen om hulp te halen. Binnen schat ik de rij in: er staan zo’n vier mensen in de rij. Duurt te lang. Ik loop weer naar buiten en zie tot mijn grote opluchting dat er een Nederlands busje net klaar is met tanken en op het punt staat om weg te rijden. Voorin zitten drie mannen en ik kijk ze hulpeloos aan terwijl ik mijn hand opsteek. Één van de mannen draait het raampje omlaag en ik begin met een hoge piepstem: “hallo, eh.. mijn autodeur is dichtgevallen en mijn sleutel ligt nog binnen. Zouden jullie mij kunnen helpen?”

Een kwartier later heb ik met hun telefoon mijn moeder gebeld met de vraag of ze de mensen van Blablacar kan inlichten (geen probleem gelukkig: “rustig aan hoor, meid!”), hebben twee mannen geprobeerd mijn deur open te maken en sta ik nu hoopvol naast de derde helpende man te kijken hoe hij met een staaf probeert mijn auto in te breken. Na nog eens 10 minuten parkeert een man naast ons, loopt hij naar ons toe en stroopt zijn mouwen op. Met veel kracht weet hij het raam omlaag te duwen en kan hij mijn sleutel pakken. “Jaaaaa, u bent mijn held!” joel ik in het Frans. “Un grand, grand merci!”

Inmiddels had ik al lang bij die mensen moeten staan en ik bel ze opgelucht op om te zeggen dat ik er nu aan kom en dat het nog ongeveer twintig minuten zal duren.

Tien minuten later zit ik licht vloekend in de auto. Niet nu, alsjeblieft. Er staat een méga (understatement) kermis midden in Brussel en mijn TomTom is er heilig van overtuigd dat ik er wel even tussendoor kan. Na drie keer een omleiding geprobeerd te hebben (mijn TomTom “keer om!” negerend), besluit ik hulp te vragen aan een politieagent. Inmiddels ben ik twintig minuten te laat voor de mensen en ik word met de minuut wanhopiger. De politieagent kijkt me aan: “u moet naar Molenbeek? Oei, sterkte daarmee. Mijn beste advies is om zoveel mogelijk mensen om hulp te vragen, maar daar kunt u nu natuurlijk niets mee!” Ik kijk hem een beetje zuur maar lachend aan. Hij vervolgt: “u kunt het beste de Boulevard de Souverain intypen in uw GPS en dan vanaf daar de snelweg zoeken. Maar nogmaals: vraagt u alstublieft advies! Succes!” Vol goede moed (not) vervolg ik mijn weg.

Een kwartier later zie ik mezelf heel chagrijnig in het achteruitkijkspiegeltje kijken. Ik sta helemaal vast in die Kermis, het lukt me gewoon niet om er uit te komen. Nog een laatste keer bel ik de Blablacarmensen dat ik echt mijn best doe, maar dat Brussel me een beetje tegenwerkt. Ze klinken nog steeds vriendelijk en begrijpen mijn struggles.

Uiteindelijk parkeer ik anderhalf uur later dan gepland voor het huis van de Blablacarmensen. Mijn blaas staat inmiddels op knappen, maar ik durf echt niet meer van hun geduld te vragen. Dan maar ophouden, besluit ik.

Uiteindelijk is de autorit ontzettend gezellig, weet ik mijn volle blaas tot aan de grens vol te houden (vervolgens heb ik het meest heerlijke toiletbezoek in tijden gehad!) en zet ik de passagiers keurig op hun bestemming in Amsterdam af. Het laatste stukje naar huis vreet ik een hele zak chips op en tank ik volgens het boekje. Wat een reis. Maar o wat ben ik op dit soort momenten blij dat ik dan weer leuke content heb voor op de blog! Niets is voor niets!

Volg:

3 Reacties

  1. gerdiemar
    20 mei 2017 / 8:08 am

    Oh ohhh, moest tijdens het lezen van jouw rampen steeds aan het lied uit Ciske de Rat denken:—–‘ik voel me zo verdomd alleeeeeen….—
    Maar! Je kwam er gesterkt uit! En sindsdien heb je natuurlijk nooit meer met zeker lichaamsdeel het knopje van de autodeur naar beneden gedrukt?

  2. 20 mei 2017 / 11:55 am

    Oef! Ik ben hier zo vaak bang voor, dat ik de deur dichtgooi en de auto uit zichzelf op slot zal gaan of iets dergelijks. Gelukkig kan je jouw raampje naar beneden duwen!

  3. 20 mei 2017 / 12:44 pm

    Ooh wat een stress allemaal zeg! Supervervelend, dat is echt geen fijne manier om in de auto te zitten. Gelukkig waren je carpoolers begripvol en konden de mannen op het tankstation je helpen 😃. En inderdaad weer een interessant avontuur erbij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge