Samen met een vriendin loop ik een rondje in Bergues, een schattig plaatsje vlakbij Duinkerke. Het is zaterdag en er is veel volk op straat. Rond 12:00 lopen de restaurantjes vol en er hangt een goede sfeer. We beklimmen de stadsmuur, bekijken de mooie gebouwen en genieten van het heerlijke zonnetje. Om 14:15 hebben we ineens flinke trek en gaan tegen beter weten in op zoek naar een bakkerij. Alles is uiteraard gesloten. De mensen stromen inmiddels de restaurants ook weer uit: le déjeuner, c’est fini! We halen onze schouders op en besluiten om dan maar naar een supermarkt te gaan.
Als we de volgende straat inlopen, worden we toch blij verrast: bij het restaurant op de hoek hebben ze een soort ‘snackluikje’ en we snellen er op af. Er hangt een uithangbord bij het raam, waaruit blijkt dat er patat, frikandellen en andere snacks te bestellen zijn. We kijken elkaar blij aan en bedenken wat we zullen gaan eten. Een jong meisje loopt onze kant op, hoort ons praten en loopt verschrikt weer weg. Vreemd. Even later komt een oudere kopie van het meisje naar ons toe en zegt ons dat we niets meer kunnen bestellen, omdat het te laat is. Haar jongere zusje staat achter haar en heeft haar duidelijk de opdracht gegeven om het aan de buitenlandse meisjes te vertellen. Teleurgesteld druipen we af. Kwart over twee en dan ben je te laat voor patat, het lijkt wel een 1 april grap.
Dit zijn de momenten dat ik met weemoed aan Nederland denk, waar je om 17:00 in een restaurant nog kunt ontbijten zonder dat ze je raar aankijken.
