1 – Wie van jullie doet dit nog meer? Je midden op de dag omkleden omdat het jurkje dat je nu aan hebt, dan nog mooi met de handwas mee kan. Zo efficiënt, haha.

2 – “Ik kon de aardappelen die jij bedoelde niet vinden hoor, dus ik heb gewoon dezelfde zak meegenomen als die we al hadden. – Oké prima hoor, maar die vond jij toch niet lekker?” Oja. Haha. “Geen aardappelen voor mij, graag” #yes #effectief #houernietzovan

3 – Vriendin op huwelijksreis: Bij het ontbijtbuffet kunnen we een gekookt eitje laten maken. Na een minuut of 10 ga ik m’n eitje halen, want ik wil hem niet zo hard gekookt. De mevrouw bij de eitjes zegt dat ik nog twee minuten moet wachten, maar ik zeg vrij overtuigend dat ik nu m’n eitje wil, want anders wordt ie te hard. (Zie foto, hahaha!)

4 – Soms moet je ook gewoon in de ochtend al accepteren dat dingen niet gaat zoals je wil vandaag. We willen een wandeling doen bij mount Ainos, het was 1,5 uur rijden vanaf ons hotel, we zijn inmiddels 3 uur onderweg en we zijn er nog niet. 😂 (Huwelijksreis deel 2, hihi).

5 – James zit naast me op de bank en ik vraag of hij gezellig op schoot komt zitten. Hij kijkt me aan en gooit er een enorme gaap uit. Nou sorry hoor. #kat #verveeld

“Ey, zullen we haar ff een appje sturen?” Sok neemt de leiding. Broek: “mwuah, moeten we niet nog even wachten?” Hemd zucht. “We zijn al vijf uur klaar hoor… ik ben nu wel weer toe aan wapperen aan het wasrek.” Sok houdt vol: “eens, hemd. ik zit hier ook helemaal niet lekker, zo tegen het deurtje geklemd. En die blauwe prikt tegen me aan.” Blauwe handdoek kijkt verstoord op: “jij bent tenminste klein! Ik ben echt loodzwaar met al dat water.” Sok wil net een tegenaanval starten door te zeggen dat hij vaak van het wasrek valt, terwijl ‘die handdoeken’ altijd de beste plek krijgen, maar hij houdt zich in. In plaats daarvan spoort hij zijn sokkenfamilie aan om mee te brullen: “LAURAAAAAA, WE ZIJN KLAAHAAAAR. HAAL JE ONS UIT DE WASMACHINE?”

Volgende week vrijdag gaan wij dan eindelijk trouwen! Aangezien ik al twee weken zomervakantie heb, is dit een heerlijke voorbereiding op onze dag. “Heb je al stress?” Deze vraag krijg ik nu af en toe, maar nee, ik heb echt totaal geen stress. Ik heb juist zeeën van tijd om alles te regelen, haha.

Toch gebeurt er in mijn onderbewustzijn wel het een en ander. Zo had ik vannacht mijn eerste ‘horror-droom.’

…

De bruiloft is in volle gang en we zijn in een heel groot kasteel. Ik ken de weg daar niet zo goed, (volgens mij ben ik hier nog nooit geweest?) maar dat is allemaal prima. Rond een uur of 20:00 krijg ik ineens een paniekaanval. HOEZO heb ik mijn trouwjurk niet aan? De eerste gasten gaan al bijna naar huis, we gaan zo dineren én ik heb het jawoord allang gegeven. Mijn roze jurkje met oranje vestje is best leuk, maar ik voel me níet echt een bruid. “Ik denk dat ik zo mijn jurk maar eens aan ga trekken, komen jullie even helpen?” Een vriendin reageert dat ze zich inderdaad al afvroeg waarom ik mijn jurk nog niet aan had gedaan, maar ze vond het verder niet nodig om dit te vragen. Zal wel loslopen. We gaan naar boven en zien dat er in onze slaapzaal – met stapelbedden – allerlei toeristen aanwezig zijn. “HELLO EVERYONE, YOU NEED TO LEAVE NOW!” Ondanks mijn vriendelijke verzoek bleven ze gewoon zitten waar ze zaten. Ik ga daarom maar naar een stoffig kamertje voor wat meer privacy.

“Zo, klaar!” Ik bekijk mezelf en ben tevreden. Totdat ik erachter kom dat ik mijn oorbellen vergeten ben mee te nemen van huis. Nou, na deze horrorontdekking werd ik wakker. Goh. Interessante droom wel ;-).

“Jeuuuuj ik heb iets verkocht op Vinted!” Ik app Dor om dit te laten weten: ik ben tot nu toe goed geweest in dingen kópen op Vinted, maar het is ook wel eens leuk om zelf iets verkocht te hebben. “Kun jij printen? Ik moet het verzendlabel op het pakket plakken.”

Voordat ik Dor appte, heb ik al 30 minuten van mijn leven verspild om onze oude printer aan de praat proberen te krijgen: op de één of andere manier hebben thuisprinters altijd problemen, or is it just me? Een belletje met het verzendpunt leverde ook niets op: “u moet het label toch echt zelf printen, mevrouw.”

Gewapend met een pak printpapier ga ik naar Dor. Helaas krijgen we haar printer na verschillende pogingen ook niet aan de praat. (Met meerdere laptops geprobeerd, besturingsprogramma’s geïnstalleerd… we hebben echt flinke moeite gedaan!)

Na nóg een half uur staan we dus maar heel oldskool in de bibliotheek bij ons dorp. “Helaas dames… in verband met corona is er nu geen toegang tot de printer. In het dorp verderop kan het wel!” Weer een kwartier later stappen we daar de bieb binnen. Inmiddels ben ik al zo’n anderhalf uur bezig om één blaadje te printen, hahahaha.

Bij de balie krijgen we een toetsenbord om op de computer te mogen werken en daar lukt het dan (na eerst het tegoed op te waarderen met €0,10) eindelijk om mijn label te printen. Hoeraaaa!

“En, hoeveel levert het pakket je op?” Eh ja. “2 euro.”

Het is midden in de nacht en ik slaap een beetje onrustig. Het is koud, dan is het weer warm en dan toch weer wat fris. Ik ben het niet gewend om niet te kunnen slapen en daarom weet ik ook niet zo goed wat ik er mee aan moet, haha. 

Ik draai me om richting Thomas en zie dat hij lekker ligt te slapen. Ik sluit mijn ogen en probeer hetzelfde te doen. Toch doe ik op de één of andere manier mijn ogen weer open, waarna ik zie dat Thomas ineens heel dichtbij me ligt. Ik schrik heel erg van deze snelle verandering en maak daarbij een enorm hard schrikgeluid. Die blik van Thomas daarna, hij is letterlijk wakker geschrokken, maakte dat ik nog minimaal 5 minuten bleef lachen. 

Lachen is kennelijk het medicijn, ik heb daarna heeerlijk geslapen :-).